Pewnego razu był przyjazny mały piesek o imieniu Max. Pewnego słonecznego popołudnia Max znalazł smaczną przekąskę—soczystą kość—podczas eksploracji łąki. Był bardzo szczęśliwy! Podniósł kość w pyszczku i ruszył dalej, jego ogon merdał z radości.

Wkrótce Max dotarł do małego drewnianego mostku, który prowadził nad błyszczącym strumieniem. Gdy ostrożnie szedł po moście, zerknął w dół i zobaczył coś zaskakującego w wodzie poniżej. Tam, w delikatnych falach, była odbicie innego psa.

Ten pies wyglądał dokładnie jak Max i, ku zdziwieniu Maxa, również miał kość w pysku. Ale kość w odbiciu wyglądała jeszcze większa i soczystsza niż ta Maxa!

Max pomyślał: „Och, ten pies ma znacznie większą przekąskę niż moja! Może mogę ją mieć też.” Bez namysłu Max otworzył pyszczek, by szczeknąć na drugiego psa i spróbować chwycić większą kość.

Ale gdy tylko to zrobił, jego własna kość wypadła mu z pyszczka i spadła—plump!—do strumienia poniżej. Woda poniosła ją, a Max patrzył, jak zarówno kość, jak i odbicie znikają.

Max poczuł się trochę smutny, ale nauczył się czegoś ważnego: czasami, gdy chcemy więcej niż mamy, możemy stracić to, co już posiadamy.

Od tego dnia Max pamiętał, by być szczęśliwym z własnych wyjątkowych smakołyków i nigdy więcej nie gonił za cieniami. I tak Max ruszył do domu, gotowy na przytulną drzemkę, marząc o nowych przygodach, które miały nadejść.

Klasyczna bajka na dobranoc o małym psie Maxie, który odkrywa wartość przyjaźni i zadowolenia.

Pies i cień