Dawno, dawno temu żył sobie przyjazny, mały piesek o imieniu Max. Pewnego słonecznego popołudnia, wędrując po łące, natrafił na pyszny smakołyk — tłustą, pachnącą kość. Aż skakał z radości! Chwycił kość w pysk i ruszył raźnym krokiem, a ogonkiem merdał jak szalony.

Wkrótce dotarł do małego, drewnianego mostku przerzuconego nad lśniącym strumykiem. Stąpając ostrożnie, zerknął w dół i zobaczył coś zaskakującego. W delikatnych zmarszczkach wody ujrzał odbicie innego psa.

Pies wyglądał dokładnie jak Max i, ku jego zdumieniu, trzymał w pysku kość. A ta kość w odbiciu zdawała się jeszcze większa i apetyczniejsza niż kość Maxa!

Max pomyślał: „Oho, tamten pies ma dużo większy przysmak od mojego! Może i ja go zdobędę”. Nie zastanawiając się, rozwarł pysk, by szczeknąć na tamtego psa i spróbować capnąć większą kość.

Ale w tej samej chwili jego własna kość wymknęła się z pyska i — chlup! — wpadła do strumyka. Woda porwała ją w dal, a Max patrzył, jak znikają i kość, i odbicie.

Zrobiło mu się smutno, lecz nauczył się czegoś ważnego: czasem, gdy chcemy więcej, niż mamy, możemy stracić to, co już jest nasze.

Od tego dnia Max umiał cieszyć się swoimi przysmakami i nie gonił już za odbiciami. I tak potruchtał do domu, gotów na przytulną drzemkę, marząc o nowych przygodach, które dopiero miały nadejść.

Pies i jego odbicie to klasyczna bajka na dobranoc o małym piesku o imieniu Max, który uczy się, jak ważne jest cieszyć się tym, co się ma.

Pies i cień

Dawno, dawno temu żyły sobie dwie małe myszki, kuzynki. Jedna mieszkała w gwarnym, ruchliwym mieście, a druga na cichej, spokojnej wsi. Pewnego dnia Mysz Miejska postanowiła odwiedzić swoją kuzynkę. Mysz Wiejska ucieszyła się ogromnie! Przyjęła ją serdecznie i podzieliła się całym jedzeniem, jakie miała: fasolą, boczkiem, serem i chlebem. Nie było to nic wystawnego, ale za to podane z serca.

Mysz Miejska skubnęła co nieco, lecz zmarszczyła nosek. „Kuzynko” — rzekła łagodnie — „jak możesz jeść tak prosto? W mieście mamy tyle pyszności! Chodź ze mną, zobaczysz, jakie cudowne bywa życie.”

Mysz Wiejska była ciekawa, więc się zgodziła. Ruszyły do wielkiego miasta, a gdy dotarły, Mysz Miejska zaprowadziła kuzynkę do wspaniałej jadalni. Na stole leżały resztki po wielkiej uczcie: galaretki, ciasta i rozmaite smakołyki. Obie myszki zaczęły wesoło podskubywać.

Nagle jednak rozległo się głośne warczenie i szczekanie. „Co to takiego?” — spytała Mysz Wiejska, a uszy aż jej zadrżały. „Ach, tylko domowe psy” — odparła Mysz Miejska. Nim się obejrzały, do pokoju wpadły dwa olbrzymie psy! Myszki pędem, ile sił w łapkach, pobiegły się schować.

Drżąc, Mysz Wiejska powiedziała: „Dziękuję ci, kuzynko, ale wolę prosty posiłek w spokoju niż wykwintne dania w strachu.” I wróciła do swojego cichego, przytulnego domku na wsi, gdzie żyła długo i szczęśliwie.

„Lepsza fasola z boczkiem w spokoju niż ciasta i piwo w strachu.”

Klasyczna bajka, która uczy dzieci o różnych stylach życia i o tym, czym jest prawdziwe szczęście.

Mysz miejska i mysz wiejska

Uwielbiana baśń z pięknymi ilustracjami, niosąca przesłanie o akceptacji siebie i wewnętrznym pięknie.

Brzydkie kaczątko

Pewnego słonecznego, letniego dnia radosny konik polny podskakiwał po zielonej łące, nucąc słodkie piosenki i wygrzewając się w ciepłych promieniach słońca. Gdy tak tańczył w trawie, zobaczył małą mrówkę, która ciężko pracowała, dźwigając do mrowiska ciężkie ziarnko zboża.

— Czemu nie zatrzymasz się na chwilę i nie pogadasz ze mną? — zawołał konik polny. — To przecież taki piękny dzień na śpiew i zabawę!

Mrówka uśmiechnęła się życzliwie i odparła:
— Zbieram zapasy na zimę. Myślę, że ty też powinieneś.

Konik polny roześmiał się i powiedział:
— Po co martwić się zimą już teraz? Dzisiaj jedzenia i słońca mamy pod dostatkiem!
Ale mrówka nie przestawała pracować i niosła swoje ziarnko do przytulnego mrowiska.

Kiedy wreszcie nadeszła zima, łąka była zimna i pusta. Konik polny nie miał czego jeść i bardzo zgłodniał. Zobaczył mrówkę i jej przyjaciółki, jak dzielą się zapasami zgromadzonymi latem.

Wtedy konik polny zrozumiał:
Najlepiej zawczasu przygotować się na gorsze dni.

Ponadczasowa bajka z kolorowymi ilustracjami, która uczy dzieci pracowitości, przygotowania oraz korzyści płynących z planowania z wyprzedzeniem.

Mrówka i konik polny

Dawno, dawno temu, w ciepłym, słonecznym lesie, potężny lew uciął sobie spokojną drzemkę w cieniu rozłożystego drzewa. Gdy spał, maleńka myszka mknęła obok, bawiąc się i odkrywając nowe zakątki. Przez nieuwagę wspięła się na grzbiet lwa i przebiegła po nim w tę i z powrotem, łaskocząc jego futro. Lew zerwał się zaskoczony! Delikatną, lecz pewną łapą schwycił myszkę i spojrzał na nią wielkimi, ciekawymi oczami.

— Och, proszę cię, wielki lwie — zapiszczała myszka — nie chciałam cię obudzić. Wypuść mnie, proszę, a nigdy nie zapomnę twojej dobroci. Może i ja kiedyś będę mogła ci pomóc!

Lew cicho się uśmiechnął, rozbawiony myślą, że taka maleńka istota mogłaby mu dopomóc. Ale był dobrym lwem, więc uniósł łapę i puścił myszkę wolno.

Kilka dni później lew przechadzał się po lesie, gdy wpadł w sieć myśliwego. Szarpał się, by się uwolnić, lecz powrozy okazały się zbyt mocne. Wtem mała myszka usłyszała jego ryki i przybiegła co tchu. Drobniutkimi ząbkami gryzła i gryzła, aż sznury pękły.

Lew był wolny! Uśmiechnął się i podziękował swojej maleńkiej przyjaciółce, zrozumiawszy, że nawet najmniejsi potrafią okazać się wielkimi pomocnikami.

Klasyczna bajka, która uczy życzliwości i wartości pomagania innym.

Lew i mysz

Zając pewnego razu przechwalał się przed innymi zwierzętami swoją szybkością.
— Jeszcze nigdy nie przegrałem — mówił — kiedy pobiegnę na całego. Rzucam wyzwanie każdemu: niech stanie ze mną do wyścigu!

— Przyjmuję twoje wyzwanie — rzekł spokojnie żółw.

— To dopiero żart! — parsknął śmiechem zając. — Mógłbym przez całą drogę tańczyć wokół ciebie.

— Pochwal się, kiedy już wygrasz — odparł żółw. — To co, ścigamy się?

Zwierzęta wytyczyły trasę. Zając pomknął jak strzała i w okamgnieniu zniknął z oczu, lecz wkrótce się zatrzymał i, by pokazać, jak bardzo lekceważy żółwia, położył się, żeby uciąć sobie drzemkę.

A żółw szedł i szedł, kroczek po kroczku, równo i wytrwale. Gdy zając obudził się z drzemki, ujrzał żółwia już tuż przy mecie i nie zdołał go dogonić. Wtedy żółw powiedział:

— Wytrwałość wygrywa wyścig.

Klasyczna bajka dla dzieci z prostym morałem o cierpliwości i wytrwałości.

Żółw i zając

Pewnego słonecznego ranka chytry Lis przechadzał się po lesie, gdy spostrzegł Wronę siedzącą wysoko na drzewie. Wrona znalazła wyborny kawałek sera i trzymała go mocno w dziobie. Na widok tej smakowitości Lisowi aż ślinka pociekła. „Ten ser byłby przekąską jak marzenie” — pomyślał, a w oczach zamigotały mu figlarne iskierki.

Podszedł cichutko pod drzewo i zawołał najprzyjaźniejszym tonem: „Dzień dobry, Pani Wrono! Jakże pięknie dziś wyglądasz! Twoje pióra lśnią, a oczy iskrzą w słońcu. Jeszcze nie widziałem tak urodziwego ptaka.” Wrona słuchała, coraz bardziej z siebie zadowolona. Lis ciągnął dalej: „Jestem pewien, że i głos masz tak wspaniały jak wygląd. Czy zaśpiewałabyś mi piosenkę? Bardzo chciałbym usłyszeć twój piękny śpiew.”

Wrona, ujęta uprzejmymi słowami Lisa, uniosła głowę i rozwarła dziób, by zaśpiewać najpiękniej, jak potrafi. Lecz ledwo to uczyniła, kawałek sera wypadł jej z dzioba i spadł na ziemię — prosto pod łapy Pana Lisa. „Wystarczy” — rzekł. „Tego właśnie chciałem. W zamian za twój ser dam ci radę na przyszłość: nie wierz pochlebcom.”

Bo pochlebca okrada po kryjomu
swoją ofiarę i z rozumu, i z majątku.

Ponadczasowa bajka z czarującymi ilustracjami

przeredagowany opis:

Zwierzęta

Znajdź idealną bajkę na dobranoc dla swojego dziecka. Szukaj według kategorii (7)