Pewnego słonecznego poranka, sprytny Lis spacerował po lesie, gdy dostrzegł Wronę siedzącą wysoko na drzewie. Wrona znalazła pyszny kawałek sera i trzymała go mocno w dziobie. Lisowi zaczęła cieknąć ślinka, gdy patrzył w górę na smakowity przysmak. „Ten ser byłby idealną przekąską,” pomyślał Lis, jego oczy błyszczały figlarnie.

Cicho podszedł do podstawy drzewa i zawołał w swoim najprzyjaźniejszym głosie: „Dzień dobry, Pani Wrono! Jak pięknie wyglądasz dzisiaj! Twoje pióra błyszczą tak jasno, a twoje oczy iskrzą się w słońcu. Nigdy nie widziałem ptaka tak urokliwego jak ty.” Wrona słuchała, czując się całkiem zadowolona z siebie. Lis kontynuował: „Jestem pewien, że twój głos musi być równie wspaniały jak twój wygląd. Czy zaśpiewasz mi piosenkę? Chciałbym usłyszeć twój piękny głos.”

Wrona, pochlebiona miłymi słowami Lisa, uniosła głowę i otworzyła dziob, by zaśpiewać swoją najlepszą piosenkę. Ale gdy tylko to zrobiła, kawałek sera spadł z jej dzioba i wylądował na ziemi, by zostać szybko pochwyconym przez Mistrza Lisa. „To wystarczy,” rzekł. „To wszystko, czego chciałem. W zamian za twój ser dam ci radę na przyszłość —

„Nie ufaj pochlebcą.”

Pochlebca kradnie w ukryciu,
Ofiarę, zarówno Rozum, jak i Majątek.

Ponadczasowa baśń z urokliwymi ilustracjami, idealna dla dzieci.

Lis i Wrona