Dawno, dawno temu, była sobie dobra mała dziewczynka o imieniu Kopciuszek. Żyła szczęśliwie z kochającą mamą i tatą.

Kiedy Kopciuszek miała dziewięć lat, jej mama stała się bardzo zmęczona i potrzebowała odpocząć w ciszy. Zanim zasnęła na długi, długi czas, powiedziała Kopciuszkowi: „Moja droga, zawsze bądź miła i cierpliwa, a dobre rzeczy przyjdą do ciebie.” 
Niedługo potem, tata Kopciuszka ożenił się ponownie. Nowa pani miała dwie córki. Ale one nie były miłe.

Kazały Kopciuszkowi wykonywać wszystkie prace domowe—zamiatać podłogi, myć naczynia i sprzątać—podczas gdy one odpoczywały i bawiły się.

Mimo to, Kopciuszek pozostał delikatny i słodki. Wieczorami siadała przy ciepłym ogniu, a miękkie żarzące się węgielki sprawiały, że wyglądała, jakby na jej sukience spadły maleńkie gwiazdki. Tak właśnie zaczęto nazywać ją Kopciuszkiem.

Pewnego dnia, królewski posłaniec przyniósł ekscytujące wieści: książę organizował wielki bal w pałacu, a wszyscy w królestwie byli zaproszeni. 
Przyrodnie siostry gadały przez cały dzień o swoich sukienkach i wstążkach. Kopciuszek pomogła im wybrać najpiękniejsze ubrania i uczesać włosy. Kiedy zapytały, czy chciałaby pójść, uśmiechnęła się delikatnie. „Och, nie sądzę, żebym mogła,” powiedziała. One zaśmiały się i powiedziały jej, że nigdy nie pasowałaby do tak wspaniałej imprezy. 
W noc balu, Kopciuszek machała, gdy jej przyrodnie siostry odjeżdżały w swoim powozie. Jej serce było ciężkie, a ona usiadła sama przy ogniu. 
Nagle, usłyszała delikatne pukanie do drzwi. Na zewnątrz stała stara kobieta z życzliwym uśmiechem. „Czy mogę wejść, aby odpocząć?” zapytała. 
„Oczywiście,” odpowiedziała Kopciuszek.

Kobieta zapytała, dlaczego wygląda na smutną. Kopciuszek opowiedziała jej o balu i jak pragnęła pójść, ale nie miała pięknych ubrań ani powozu. 
Oczy kobiety zabłysły. „Nie martw się, moja droga. Jestem twoją wróżką chrzestną i pójdziesz na bal!” 
Najpierw poprosiła o dużą dynię z ogrodu. Kopciuszek przyniosła jedną, a machnięciem różdżki zamieniła ją w lśniący złoty powóz. 
Następnie poprosiła o sześć myszy z spiżarni. Jedno dotknięcie różdżki zamieniło je w sześć wspaniałych szarych koni z niebieskimi wstążkami w grzywach. 
Potem poprosiła o dwa szczury ze stajni. Jeden stał się sprytnym postilionem, a drugi wesołym woźnicą. 
Na koniec poprosiła o sześć jaszczurek z ogrodzenia. Machnięcie różdżki zamieniło je w sześciu lokajów w jasnych kurtkach i złotych kapeluszach. 
Powóz i jego pomocnicy byli gotowi, ale Kopciuszek wciąż miała na sobie swoją prostą sukienkę. Uśmiechając się, wróżka chrzestna dotknęła jej różdżką. Jej sukienka zamieniła się w srebrną i złotą, błyszcząc jak blask księżyca, a na jej stopach pojawiły się dwie delikatne szklane pantofelki. 
„Pamiętaj,” powiedziała wróżka chrzestna, „musisz opuścić bal przed wybiciem dwunastej. O północy magia się skończy.” 
Kopciuszek obiecała, weszła do powozu i została porwana do pałacu. 
Gdy przybyła, sam książę przyszedł ją powitać. Poprowadził ją do sali balowej, a wszyscy odwrócili się, by się przyglądać. Wyglądała tak pięknie, że pokój wypełnił się szeptami zdumienia.

Książę tańczył z nią przez cały wieczór. Kopciuszek czuła się, jakby była w marzeniach. 

Nawet rozmawiała uprzejmie ze swoimi przyrodnimi siostrami, które jej nie rozpoznały, i podarowała im słodkie owoce z bankietowego stołu. Kiedy zegar zaczął wybijać północ, przypomniała sobie swoją obietnicę. Szybko się wymknęła, znikając w nocy przed ostatnim dźwiękiem. 

W domu podziękowała swojej wróżce chrzestnej i opowiedziała jej, jak wspaniały był wieczór. Następnego dnia książę ogłosił, że odbędzie się kolejny bal i miał nadzieję, że tajemnicza dama powróci. 

Znów przyrodnie siostry udały się do pałacu. Znów wróżka chrzestna ubrała Kopciuszka w suknię jeszcze piękniejszą niż wcześniej. 

Tamtej nocy książę pozostał przy niej, rozmawiając z ciepłem i radością. Ale Kopciuszek straciła poczucie czasu. Kiedy zegar wybił północ, uciekła. Gdy biegła w dół schodów pałacu, jeden szklany pantofelek zsunął się z jej stopy. Książę ostrożnie go podniósł, postanowiony, by ją odnaleźć. 

Następnego dnia książę ogłosił: „Poślubię damę, której stopa pasuje do tego szklanego pantofelka.” 

Chodził od domu do domu. Wiele kobiet próbowało pantofelka, ale nikt nie pasował. W końcu dotarł do domu Kopciuszka. 

Przyrodnie siostry próbowały wcisnąć swoje stopy, ale pantofelek był zdecydowanie za mały. Wtedy Kopciuszek zapytała cicho: „Czy mogę spróbować?” 

Przyrodnie siostry zaśmiały się, ale sługa księcia powiedział: „Każda dama musi mieć swoją szansę.” 

Kopciuszek wsunęła stopę w szklany pantofelek, a ten pasował idealnie. Następnie wyjęła drugi pantofelek z kieszeni i założyła go. 

W tym momencie pojawiła się jej wróżka chrzestna, dotykając różdżką ubrań Kopciuszka. Znowu była ubrana w lśniącą piękność. 

Przyrodnie siostry zaniemówiły, zdając sobie sprawę, że to ona była piękną damą z balu. Klęknęły przed nią i prosiły o przebaczenie. Kopciuszek delikatnie je podniosła i uśmiechnęła się. „Przebaczam wam. Bądźmy przyjaciółmi.” 

Książę, zachwycony, zabrał Kopciuszka do pałacu, gdzie wkrótce się pobrali. Pozostała dobra i łagodna przez całe życie, a jej ciepłe serce przynosiło szczęście jej rodzinie i całemu królestwu. 

I tak historia Kopciuszka stała się opowieścią o dobroci, cierpliwości i spełnionych marzeniach. 

Koniec.

Młoda, dobra dziewczynka traci matkę i musi mieszkać z okrutną macochą. Dzięki cierpliwości, życzliwości i magicznej pomocy wróżki, uczestniczy w balu królewskim, zdobywając serce księcia.