Baśń o Śpiącej Królewnie – magiczna opowieść o przyjaźni, przygodzie i miłości.

Śpiąca Królewna

Dawno, dawno temu żył sobie dobry człowiek i jego łagodna żona. Przez wiele lat pragnęli z całego serca dziecka, ale ich życzenie nie spełniło się. Pewnego dnia kobieta zaczęła mieć nadzieję, że wkrótce ich marzenie może się ziścić. Z tyłu ich małego domu znajdowało się okno, przez które mogła zobaczyć wspaniały ogród wypełniony najpiękniejszymi kwiatami i ziołami. Ogród ten otaczał wysoki kamienny mur, a nikt nie odważył się wejść, ponieważ należał do tajemniczej kobiety znanej jako czarodziejka. Mówiono, że miała wielką moc, a wszyscy w wiosce trochę się jej bali.

Pewnego popołudnia, gdy kobieta wpatrywała się w okno, jej wzrok padł na kępę zielonego rampionu—nazywanego także rapunzel—rosnącego w ogrodzie. Rampion wyglądał tak świeżo i smacznie, że zaczęła go pragnąć. Z każdym dniem jej pragnienie rósł coraz silniej, aż nie mogła myśleć o niczym innym. Stała się blada i cicha, a jej mąż zaczął się martwić. Delikatnie zapytał: „Co cię trapi, droga żono?”

Odpowiedziała: „Jeśli nie mogę mieć trochę rampionu z ogrodu za naszym domem, obawiam się, że nie wyzdrowieję.” Mężczyzna bardzo kochał swoją żonę i nie mógł znieść widoku jej smutku. Postanowił, że bez względu na wszystko, przyniesie jej trochę rampionu.

Tego wieczoru, gdy słońce zachodziło, a cienie się wydłużały, mężczyzna ostrożnie wspiął się przez wysoki mur do ogrodu czarodziejki. Szybko zerwał garść rampionu i pospieszył do domu. Jego żona była zachwycona. Przygotowała sobie sałatkę z rampionu i zjadła ją z wielką przyjemnością. Ale smak był tak wspaniały, że następnego dnia pragnęła go jeszcze bardziej.

Jej mąż wiedział, że musi wrócić do ogrodu. Gdy zapadła noc, znów wspiął się przez mur. Ale tym razem, gdy sięgnął po rampion, nagle zobaczył czarodziejkę stojącą przed nim. Jej oczy były przenikliwe, a głos surowy, gdy powiedziała: „Jak śmiesz wchodzić do mojego ogrodu i brać mój rampion jak złodziej?”

Mężczyzna zadrżał z przerażenia i odpowiedział: „Proszę, wybacz mi. Nie chciałem wyrządzić krzywdy. Moja żona zobaczyła twój rampion z naszego okna i pragnęła go tak bardzo, że zachorowała. Chciałem tylko jej pomóc.”

Twarz czarodziejki nieco złagodniała. „Jeśli to, co mówisz, jest prawdą, pozwolę ci wziąć tyle rampionu, ile chcesz. Ale musisz mi obiecać jedną rzecz: gdy twoje dziecko się urodzi, musisz mi je oddać. Będę się nim opiekować, jakby było moje.”

Mężczyzna, przerażony i zdesperowany, zgodził się na warunki czarodziejki. Gdy dziecko się urodziło, czarodziejka natychmiast się pojawiła. Nazwała małą dziewczynkę Rapunzel i zabrała ją ze sobą.

Mężczyzna, przerażony i zdesperowany, zgodził się na warunki czarodziejki. Gdy dziecko się urodziło, czarodziejka natychmiast się pojawiła. Nazwała małą dziewczynkę Rapunzel i zabrała ją ze sobą.

Rapunzel dorastała na piękne dziecko, z włosami złotymi jak słońce. Czarodziejka dbała o nią i chroniła ją. Ale gdy Rapunzel skończyła dwanaście lat, czarodziejka zabrała ją do wysokiej wieży głęboko w lesie. Wieża nie miała schodów ani drzwi, tylko małe okno na samym szczycie. Rapunzel mieszkała tam, a czarodziejka często ją odwiedzała.

Kiedy czarodziejka chciała wejść do wieży, stawała pod oknem i wołała:

„Rapunzel, Rapunzel,
Zejdź mi z włosami.”

Włosy Rapunzel urosły bardzo długie i lśniły jak przędza złota. Gdy słyszała głos czarodziejki, spuszczała swoje włosy przez okno, a czarodziejka wspinała się, używając włosów Rapunzel jak liny.

Czas mijał, a Rapunzel przyzwyczaiła się do swojego cichego życia w wieży. Śpiewała sobie słodkie piosenki, a jej głos unosił się nad lasem. Pewnego dnia książę jechał przez las i usłyszał śpiew Rapunzel. Piosenka była tak piękna, że zatrzymał się, aby posłuchać. Chciał poznać dziewczynę o pięknym głosie, ale nie mógł znaleźć drzwi do wieży.

Dzień po dniu książę wracał do lasu, aby słuchać piosenki Rapunzel. Pewnego wieczoru, gdy ukrył się za drzewem, zobaczył przybycie czarodziejki. Obserwował, jak wołała:

„Rapunzel, Rapunzel,
Zejdź mi z włosami.”

Książę uważnie obserwował z ukrycia, gdy czarodziejka wołała: „Rapunzel, Rapunzel, zejdź mi z włosami.” Zobaczył, jak złote warkocze Rapunzel spadają z wysokiego okna, a czarodziejka wspina się, tak jak zawsze. Książę pomyślał: „Jeśli tak ją odwiedza, może i ja spróbuję.”

Następnego wieczoru, gdy niebo było malowane delikatnym różem i fioletem, książę wrócił do wieży. Stanął pod oknem i delikatnie zawołał: „Rapunzel, Rapunzel, zejdź mi z włosami.” Rapunzel, myśląc, że to czarodziejka, spuściła swoje długie, lśniące włosy. Książę ostrożnie wspiął się, trzymając mocno złote warkocze, aż dotarł do okna na samym szczycie.

Gdy Rapunzel zobaczyła księcia, była bardzo zaskoczona i trochę przestraszona, ponieważ nigdy wcześniej nie widziała nikogo poza czarodziejką. Ale książę mówił do niej łagodnie, opowiadając, jak jej słodki śpiew napełnił jego serce radością i jak pragnie ją poznać. Rapunzel słuchała jego delikatnych słów, a wkrótce jej strach zniknął. Zdała sobie sprawę, że książę jest przyjazny i dobry, a ona czuła się przy nim bezpiecznie.

Książę odwiedzał Rapunzel każdego wieczoru, a oni stali się bliskimi przyjaciółmi. Rozmawiali i śmiali się razem, a Rapunzel opowiadała mu o swoim życiu w wieży. Książę obiecał, że pewnego dnia pomoże jej opuścić wieżę, aby mogła zobaczyć świat na zewnątrz i być wolna.

Rapunzel starannie myślała o tym, jak mogłaby uciec. Powiedziała księciu: „Za każdym razem, gdy mnie odwiedzasz, przynieś mi kawałek jedwabiu. Wpleciony w jedwab stworzę mocną drabinę. Gdy będzie gotowa, mogę zjechać w dół, a ty zabierzesz mnie na swoim koniu.” Książę się zgodził, a każdego wieczoru przynosił jej motek miękkiego, kolorowego jedwabiu.

Dzień po dniu Rapunzel pracowała nad swoją drabiną, starannie i z nadzieją wplatając jedwab. Czarodziejka odwiedzała ją tylko w ciągu dnia, więc nigdy nie zauważyła wizyt księcia ani rosnącej drabiny. Rapunzel i książę zachowali swój sekret w tajemnicy, a ich serca były pełne marzeń o przyszłości.

Ale pewnego dnia, gdy Rapunzel pomagała czarodziejce wspiąć się, zastanowiła się głośno: „Dame Gothel, dlaczego jesteś znacznie cięższa do podciągnięcia niż młody książę? On jest ze mną w mgnieniu oka.” Gdy tylko te słowa opuściły jej usta, Rapunzel zdała sobie sprawę ze swojego błędu. Oczy czarodziejki rozszerzyły się z zaskoczenia i gniewu.

„O, Rapunzel!” krzyknęła czarodziejka. „Jak mogłaś mi taką tajemnicę zachować? Myślałam, że ukryłam cię przed światem, ale mnie oszukałaś!” W swoim gniewie czarodziejka chwyciła piękne włosy Rapunzel i, używając ostrych nożyczek, odcięła je. Złote warkocze spadły na podłogę, a głowa Rapunzel poczuła się lekka i dziwna.

Bez słowa czarodziejka zabrała Rapunzel daleko, głęboko w samotną pustynię. Tam Rapunzel musiała żyć sama, mając tylko wiatr i ptaki za towarzystwo. Tęskniła za swoim księciem i dawnym życiem, a czasami śpiewała swoje słodkie piosenki, aby się pocieszyć.

Tego samego wieczoru czarodziejka wróciła do wieży. Przywiązała odcięte warkocze Rapunzel do haka przy oknie. Gdy książę przybył i zawołał: „Rapunzel, Rapunzel, spuść swoje włosy,” złote warkocze spadły w dół jak wcześniej. Książę wspiął się, mając nadzieję zobaczyć swoją drogą przyjaciółkę, ale zamiast tego znalazł czarodziejkę czekającą na niego.

Czarodziejka spojrzała na księcia z gniewem i powiedziała: „Nigdy więcej nie zobaczysz Rapunzel!” Serce księcia wypełniło się smutkiem. W swoim żalu wspiął się przez okno i spadł w krzaki pełne kolców poniżej. Choć był ranny, wciąż żył, ale jego oczy były ukłute przez ciernie i nie mógł już widzieć.

Książę wędrował przez las, czując się zagubiony i samotny. Jadł dzikie jagody i korzenie, myśląc tylko o Rapunzel. Minęło wiele dni i nocy, a on wciąż jej szukał, prowadzony jedynie nadzieją i wspomnieniem jej słodkiego głosu.

W końcu, po długim, długim czasie, książę usłyszał znajomą piosenkę niesioną przez wiatr. Podążył za dźwiękiem i znalazł Rapunzel na pustyni. Gdy go zobaczyła, pobiegła do niego i mocno go przytuliła. Jej łzy radości spadły na jego oczy, a nagle znów mógł widzieć!

Książę i Rapunzel byli tak szczęśliwi, że znów mogli być razem. Poprowadził ją z powrotem do swojego królestwa, gdzie powitano ich z radością i życzliwością. Rapunzel i książę żyli długo i szczęśliwie, otoczeni przyjaciółmi, śmiechem i miłością. A każdej nocy, gdy gwiazdy migotały na niebie, wspominali, jak nadzieja i dobroć połączyły ich w końcu.

Rapunzel to ponadczasowa baśń o młodej kobiecie z magicznymi, złotymi włosami, uwięzionej w wysokiej wieży przez czarownicę. Znajduje miłość i wolność dzięki odważnemu księciu.

Złotowłosa - Rapunzel

Hansel i Gretel to klasyczna baśń o przygodzie rodzeństwa, które z przyjaźnią i sprytem pokonuje złą czarownicę w mrocznym lesie.

Hansel i Gretel

Dawno, dawno temu, była sobie dobra mała dziewczynka o imieniu Kopciuszek. Żyła szczęśliwie z kochającą mamą i tatą.

Kiedy Kopciuszek miała dziewięć lat, jej mama stała się bardzo zmęczona i potrzebowała odpocząć w ciszy. Zanim zasnęła na długi, długi czas, powiedziała Kopciuszkowi: „Moja droga, zawsze bądź miła i cierpliwa, a dobre rzeczy przyjdą do ciebie.” 
Niedługo potem, tata Kopciuszka ożenił się ponownie. Nowa pani miała dwie córki. Ale one nie były miłe.

Kazały Kopciuszkowi wykonywać wszystkie prace domowe—zamiatać podłogi, myć naczynia i sprzątać—podczas gdy one odpoczywały i bawiły się.

Mimo to, Kopciuszek pozostał delikatny i słodki. Wieczorami siadała przy ciepłym ogniu, a miękkie żarzące się węgielki sprawiały, że wyglądała, jakby na jej sukience spadły maleńkie gwiazdki. Tak właśnie zaczęto nazywać ją Kopciuszkiem.

Pewnego dnia, królewski posłaniec przyniósł ekscytujące wieści: książę organizował wielki bal w pałacu, a wszyscy w królestwie byli zaproszeni. 
Przyrodnie siostry gadały przez cały dzień o swoich sukienkach i wstążkach. Kopciuszek pomogła im wybrać najpiękniejsze ubrania i uczesać włosy. Kiedy zapytały, czy chciałaby pójść, uśmiechnęła się delikatnie. „Och, nie sądzę, żebym mogła,” powiedziała. One zaśmiały się i powiedziały jej, że nigdy nie pasowałaby do tak wspaniałej imprezy. 
W noc balu, Kopciuszek machała, gdy jej przyrodnie siostry odjeżdżały w swoim powozie. Jej serce było ciężkie, a ona usiadła sama przy ogniu. 
Nagle, usłyszała delikatne pukanie do drzwi. Na zewnątrz stała stara kobieta z życzliwym uśmiechem. „Czy mogę wejść, aby odpocząć?” zapytała. 
„Oczywiście,” odpowiedziała Kopciuszek.

Kobieta zapytała, dlaczego wygląda na smutną. Kopciuszek opowiedziała jej o balu i jak pragnęła pójść, ale nie miała pięknych ubrań ani powozu. 
Oczy kobiety zabłysły. „Nie martw się, moja droga. Jestem twoją wróżką chrzestną i pójdziesz na bal!” 
Najpierw poprosiła o dużą dynię z ogrodu. Kopciuszek przyniosła jedną, a machnięciem różdżki zamieniła ją w lśniący złoty powóz. 
Następnie poprosiła o sześć myszy z spiżarni. Jedno dotknięcie różdżki zamieniło je w sześć wspaniałych szarych koni z niebieskimi wstążkami w grzywach. 
Potem poprosiła o dwa szczury ze stajni. Jeden stał się sprytnym postilionem, a drugi wesołym woźnicą. 
Na koniec poprosiła o sześć jaszczurek z ogrodzenia. Machnięcie różdżki zamieniło je w sześciu lokajów w jasnych kurtkach i złotych kapeluszach. 
Powóz i jego pomocnicy byli gotowi, ale Kopciuszek wciąż miała na sobie swoją prostą sukienkę. Uśmiechając się, wróżka chrzestna dotknęła jej różdżką. Jej sukienka zamieniła się w srebrną i złotą, błyszcząc jak blask księżyca, a na jej stopach pojawiły się dwie delikatne szklane pantofelki. 
„Pamiętaj,” powiedziała wróżka chrzestna, „musisz opuścić bal przed wybiciem dwunastej. O północy magia się skończy.” 
Kopciuszek obiecała, weszła do powozu i została porwana do pałacu. 
Gdy przybyła, sam książę przyszedł ją powitać. Poprowadził ją do sali balowej, a wszyscy odwrócili się, by się przyglądać. Wyglądała tak pięknie, że pokój wypełnił się szeptami zdumienia.

Książę tańczył z nią przez cały wieczór. Kopciuszek czuła się, jakby była w marzeniach. 

Nawet rozmawiała uprzejmie ze swoimi przyrodnimi siostrami, które jej nie rozpoznały, i podarowała im słodkie owoce z bankietowego stołu. Kiedy zegar zaczął wybijać północ, przypomniała sobie swoją obietnicę. Szybko się wymknęła, znikając w nocy przed ostatnim dźwiękiem. 

W domu podziękowała swojej wróżce chrzestnej i opowiedziała jej, jak wspaniały był wieczór. Następnego dnia książę ogłosił, że odbędzie się kolejny bal i miał nadzieję, że tajemnicza dama powróci. 

Znów przyrodnie siostry udały się do pałacu. Znów wróżka chrzestna ubrała Kopciuszka w suknię jeszcze piękniejszą niż wcześniej. 

Tamtej nocy książę pozostał przy niej, rozmawiając z ciepłem i radością. Ale Kopciuszek straciła poczucie czasu. Kiedy zegar wybił północ, uciekła. Gdy biegła w dół schodów pałacu, jeden szklany pantofelek zsunął się z jej stopy. Książę ostrożnie go podniósł, postanowiony, by ją odnaleźć. 

Następnego dnia książę ogłosił: „Poślubię damę, której stopa pasuje do tego szklanego pantofelka.” 

Chodził od domu do domu. Wiele kobiet próbowało pantofelka, ale nikt nie pasował. W końcu dotarł do domu Kopciuszka. 

Przyrodnie siostry próbowały wcisnąć swoje stopy, ale pantofelek był zdecydowanie za mały. Wtedy Kopciuszek zapytała cicho: „Czy mogę spróbować?” 

Przyrodnie siostry zaśmiały się, ale sługa księcia powiedział: „Każda dama musi mieć swoją szansę.” 

Kopciuszek wsunęła stopę w szklany pantofelek, a ten pasował idealnie. Następnie wyjęła drugi pantofelek z kieszeni i założyła go. 

W tym momencie pojawiła się jej wróżka chrzestna, dotykając różdżką ubrań Kopciuszka. Znowu była ubrana w lśniącą piękność. 

Przyrodnie siostry zaniemówiły, zdając sobie sprawę, że to ona była piękną damą z balu. Klęknęły przed nią i prosiły o przebaczenie. Kopciuszek delikatnie je podniosła i uśmiechnęła się. „Przebaczam wam. Bądźmy przyjaciółmi.” 

Książę, zachwycony, zabrał Kopciuszka do pałacu, gdzie wkrótce się pobrali. Pozostała dobra i łagodna przez całe życie, a jej ciepłe serce przynosiło szczęście jej rodzinie i całemu królestwu. 

I tak historia Kopciuszka stała się opowieścią o dobroci, cierpliwości i spełnionych marzeniach. 

Koniec.

Młoda, dobra dziewczynka traci matkę i musi mieszkać z okrutną macochą. Dzięki cierpliwości, życzliwości i magicznej pomocy wróżki, uczestniczy w balu królewskim, zdobywając serce księcia.

Kopciuszek

Bajka o biednym chłopcu Jacku, który wspina się po magicznej fasoli.

Jaś i magiczna fasola

Pewnego razu, w przytulnym małym domku, dobra kucharka postanowiła zrobić coś specjalnego w swojej ciepłej kuchni. Zebrała mąkę i wodę, melasę i imbir, a następnie wymieszała je wszystkie razem w dużej misce. Dodała trochę więcej wody, aby masa była gładka, potem jeszcze trochę mąki, aby była idealna. Z odrobiną soli i szczyptą przyprawy, mieszała i mieszała, aż ciasto stało się miękkie i złociste.

Kucharka rozwałkowała ciasto, aż stało się gładkie i płaskie. Wzięła swoje kwadratowe formy i wycięła kwadratowe ciasta dla małych chłopców, a okrągłymi formami zrobiła okrągłe ciasta dla małych dziewczynek. Potem uśmiechnęła się i powiedziała: „Zrobię małego piernikowego ludka dla Bobbiego.” Wzięła ładny okrągły kawałek ciasta na jego ciało, a mniejszy kawałek na głowę, delikatnie formując szyję. Dwa kolejne kawałki stały się jego nogami, które starannie uformowała, upewniając się, że ma stopy i nawet malutkie palce. Dwa mniejsze kawałki stały się jego ramionami, z małymi dłońmi i palcami.

Kucharka starannie pracowała nad jego głową. Uformowała kręconą, cukrową czapkę na górze i dodała dwa malutkie uszy po obu stronach. Ukształtowała mały nosek, a na jego usta wcisnęła dużą, pulchną rodzynkę. Na jego oczy użyła dwóch błyszczących, przypalonych migdałów i malutkich nasion kminku, sprawiając, że wyglądał radośnie i wesoło.

Gdy piernikowy ludek był gotowy, wyglądał tak wesoło i sprytnie, że kucharka prawie pomyślała, że może knuć jakieś psoty. Ułożyła kwadratowe i okrągłe ciasta na tacy, a potem włożyła małego piernikowego ludka w dalekim rogu piekarnika, na wszelki wypadek, gdyby próbował uciec.

Po włożeniu wszystkiego do piekarnika, kucharka poszła na górę, aby zamiatać salon. Zamiatała i zamiatała, a wkrótce zegar wybił dwunastą. Nagle przypomniała sobie o pierniku! „Ojej, piernik spali się na węgiel!” krzyknęła, upuszczając miotłę i spiesząc się do kuchni.

Otworzyła drzwi piekarnika, a tam były kwadratowe ciasta, upieczone idealnie na złoty brąz. Okrągłe ciasta też były w sam raz. A w rogu stał mały piernikowy ludek, cały upieczony i brązowy, z oczami z nasion kminku błyszczącymi i ustami z rodzynki, wyglądającymi na pełne radości.

Gdy tylko drzwi piekarnika się otworzyły, piernikowy ludek skoczył, przeskoczył i podskoczył! Przeskoczył prosto nad kwadratowymi ciastami i okrągłymi ciastami, nad ramieniem kucharki, a zanim zdążyła powiedzieć słowo, biegł po podłodze kuchni tak szybko, jak tylko mogły go ponieść jego małe nóżki. Tylne drzwi były szeroko otwarte, a on widział ścieżkę do ogrodu lśniącą w słońcu.

Kucharka obróciła się tak szybko, jak mogła, ale była trochę wolna, bo była zaskoczona i nie bardzo zwinna. Tuż przed drzwiami, głęboko śpiąc na słońcu, leżał kotek Miau.

Kucharka obróciła się tak szybko, jak mogła, ale była trochę wolna, bo była zaskoczona i nie bardzo zwinna. Tuż przed drzwiami leżał kotek Miau, głęboko śpiąc na słońcu.

„Miau, Miau!” zawołała kucharka. „Zatrzymaj piernikowego ludka! Chcę go dla małego Bobbiego!” Na początku Miau pomyślał, że śni i leniwie się przewrócił. Kucharka zawołała ponownie: „Miau, Miau!” Tym razem Miau skoczył, ale gdy tylko obrócił się, aby zobaczyć, co się dzieje, piernikowy ludek przeskoczył mu prosto pod ogonem i pobiegł wzdłuż ścieżki do ogrodu.

Miau obrócił się i ruszył za nim, chociaż wciąż był trochę senny i nie był pewien, co goni. Kucharka biegła za nimi, poruszając się tak szybko, jak tylko mogła.

Piernikowy ludek biegł wzdłuż ścieżki ogrodowej, jego małe nóżki poruszały się najszybciej, jak potrafiły. Zawołał: „Biegnij, biegnij, jak najszybciej potrafisz! Nie złapiesz mnie, jestem piernikowym ludkiem!” Miau gonił go, a za nim biegła kucharka, ale piernikowy ludek był zbyt szybki dla nich wszystkich.

Na końcu ścieżki ogrodowej, leżąc w słońcu na ciepłych kamieniach, leżał piesek Towser. Kucharka zawołała: „Towser, Towser, zatrzymaj piernikowego ludka! Chcę go dla małego Bobbiego!”

Towser, piesek, wciąż drzemał w promieniach słońca, gdy kucharka zawołała: „Towser, Towser, zatrzymaj piernikowego ludka! Chcę go dla małego Bobbiego!” Na początku Towser tylko przewrócił się z głośnym, sennym chrapaniem, myśląc, że śni. Ale gdy kucharka zawołała ponownie: „Towser, Towser, zatrzymaj go, zatrzymaj go!” Towser obudził się z zaskoczeniem i skoczył na nogi, gotowy do pomocy.

Jednak sprytny piernikowy ludek obserwował i czekał na odpowiedni moment. Gdy Towser wstał, piernikowy ludek cicho przesunął się między nogami psa i wspiął się na szczyt ogrodowego muru. Towser mrugnął z zaskoczeniem, ale jedyne, co zobaczył, to Miau biegnący w jego stronę, a za nim kucharka, która się spieszyła.

Towser pomyślał, że kotek musiał zrobić coś złego, więc zaszczekał i pobiegł za Miau. Biedny Miau nie miał czasu, aby się zatrzymać lub odwrócić, i obaj przewrócili się razem w głośnym hałasie szczekania, miauczenia i biegających łapek. To była taka hałaśliwa, głupia plątanina, że brzmiała jak grupa wirujących fajerwerków!

Kucharka, która biegła tak szybko, jak mogła, również nie mogła się zatrzymać na czas. Potknęła się i upadła prosto na psa i kota, a wszyscy troje przewrócili się w dużą, chichoczącą kupę. Miau próbował się wydostać, Towser próbował się uwolnić, a kucharka tylko się śmiała i próbowała rozplątać wszystkich.

W międzyczasie piernikowy ludek stał wysoko na ogrodowym murze, z małymi rączkami w kieszeniach, obserwując zabawną scenę poniżej. Jego oczy z nasion kminku błyszczały śmiechem, a usta z rodzynki bulgotały od chichotów. „Biegnij, biegnij, jak najszybciej potrafisz! Nie złapiesz mnie, jestem piernikowym ludkiem!” zawołał, czując się bardzo dumny z siebie.

Po chwili Miau udało się wymknąć, wyglądając na nieco potarganego i zmęczonego. Postanowił, że miał dość gonitwy na jeden dzień i cichutko wrócił do kuchni na drzemkę. Towser, którego nos został podrapany, w końcu puścił kucharkę i spojrzał w górę — akurat w porę, aby dostrzec piernikowego ludka na murze! Z głośnym szczeknięciem Towser ruszył w stronę muru, a kucharka, mimo że jej sukienka była podarta, a twarz podrapana, podniosła się i podążyła za nim, zdeterminowana, by się nie poddawać.

Piernikowy ludek zobaczył, że Towser nadchodzi, i szybko skoczył na drugą stronę muru, lądując miękko na zielonej trawie. Biegł przez pole, jego małe nóżki poruszały się najszybciej, jak potrafiły. Pośrodku pola stało wysokie drzewo, a pod drzewem siedział małpka Jocko, który był całkowicie obudzony i ciekawski.

Kiedy kucharka zawołała: „Jocko, Jocko, zatrzymaj piernikowego ludka!” Jocko wykonał wielki skok — tak wielki, że przeskoczył prosto nad piernikowym ludkiem i wylądował, zaskoczony, na plecach Towsera! Towser zaszczekał i obrócił się, dając Jocko małe ukąszenie w ogon. Jocko zaczęła szczebiotać i zeskoczył, potrząsając ogonem i wyglądając bardzo gniewnie.

Piernikowy ludek zaśmiał się i pobiegł w stronę drzewa. „Wiem, że pies nie potrafi wspinać się na drzewo, a nie sądzę, żeby kucharka też potrafiła,” pomyślał. „Ale nie jestem pewien, co do małpki!” Więc wspiął się, ręka za ręką, aż dotarł na samą górną gałąź.

Ale Jocko był szybki i sprytny. Z jednym dużym skokiem wylądował na najniższej gałęzi i wspiął się za piernikowym ludkiem. Piernikowy ludek spojrzał w dół i zawołał: „Biegnij, biegnij, jak najszybciej potrafisz! Nie złapiesz mnie, jestem piernikowym ludkiem!” Czuł się tak pewny siebie, że nie zauważył, jak blisko był Jocko.

Jednak Jocko, małpka, był równie szybki jak zawsze. Z jednym, zamaszystym skokiem wylądował na najniższej gałęzi drzewa, a w mgnieniu oka wspiął się na samą górę, tuż za piernikowym ludkiem. Piernikowy ludek zobaczył, że Jocko nadchodzi, i szybko przeskoczył na sam koniec gałęzi, jego małe piernikowe paluszki mocno się trzymały. Zawisł tam, trzymając się tylko jedną ręką, jego oczy z nasion kminku były szeroko otwarte z niepokoju.

Jocko, będąc sprytną małpką, huśtał się pod gałęzią i wyciągnął swoją długą, delikatną rękę. Zanim piernikowy ludek zdążył powiedzieć „Biegnij, biegnij, jak najszybciej potrafisz!”, Jocko go złapał i trzymał wysoko w powietrzu. Jocko spojrzał na piernikowego ludka wielkimi, ciekawskimi oczami — a może, tylko może, z odrobiną głodnego brzuszka, też.

Usta piernikowego ludka zaczęły się trząść, a jego oczy z nasion kminku napełniły się małymi, cukrowymi łzami. Był tak pewny, że może wszystkich prześcignąć, ale teraz nie był już taki pewny. Żałował, że nie chwalił się aż tak bardzo.

Właśnie wtedy wydarzyło się coś wspaniałego. Mały Bobby, który drzemał na górze, obudził się z zaskoczeniem. W swoich snach myślał, że słyszy głosy wołające: „Mały Bobby, mały Bobby!” Wytarł swoje śpiące oczy i pospiesznie wyskoczył z łóżka, nawet nie zatrzymując się, by założyć buty. Pobiegł w dół po schodach, jego bose stopy cicho stukały, i zajrzał przez okno. Tam, na polu za ogrodem, zobaczył kucharkę, Towsera, psa, i Jocko, małpkę, wszyscy zebrani pod dużym drzewem.

Serce Bobby'ego zabiło z ekscytacji. Wybiegł na zewnątrz, przez ciepłą żwirową ścieżkę, i wspiął się od razu przez mur ogrodu. W zaledwie kilka chwil stał pod drzewem, patrząc w górę na Jocko i piernikowego ludka.

„Puść go, Jocko!” zawołał Bobby, jego głos był jasny i wyraźny. Jocko zawsze słuchał Bobby'ego, więc od razu puścił piernikowego ludka. W dół, w dół, w dół spadł piernikowy ludek—plop!—bezpiecznie lądując w miękkim, czekającym fartuszku Bobby'ego.

Bobby podniósł piernikowego ludka i przyjrzał mu się uważnie. Małe rodzynkowe usta były skrzywione w smutnym grymasie, a cukrowe łzy błyszczały w oczach z nasion kminku. Ale Bobby był bardzo głodny po drzemce i nie mógł się powstrzymać. Wziął duży, delikatny kęs—chrup!—i zjadł obie nogi oraz kawałek ciała piernikowego ludka.

„Och!” zawołał piernikowy ludek, „Zniknęła mi jedna trzecia!”

Bobby wziął kolejny kęs—chrunch!—i zjadł resztę ciała oraz obie ręce.

„Och!” zawołał piernikowy ludek, „Zniknęły mi dwie trzecie!”

Na koniec Bobby wziął ostatni kęs—gryz!—i zjadł głowę piernikowego ludka.

„Och!” wyszeptał piernikowy ludek, „Zniknąłem całkowicie!”

I to był koniec przygody piernikowego ludka. Biegał tak szybko, jak potrafił, chwalił się i przechwalał, ale w końcu jego nadmierna pewność siebie zaprowadziła go prosto w kłopoty.

Więc, gdy dzisiaj wieczorem wtulisz się w łóżko, pamiętaj: Fajnie jest być sprytnym i szybkim, ale jeszcze lepiej jest być miłym i pokornym. Chwalenie się i zbytnia pewność siebie mogą czasem prowadzić do lepkich sytuacji—nawet dla piernikowego ludka z oczami z nasion kminku i uśmiechem z rodzynków.

Klasyczna bajka ostrzegawcza o chwalipięcie, który próbuje uciec wszystkim.

Mały Piernikowy Ludzik

Dawno, dawno temu, na słonecznej łące na skraju cichego lasu, mieszkała dobra stara maciora i jej trzy małe prosiaczki. Prosiaczki rosły z dnia na dzień, a wkrótce jedzenia nie wystarczało dla wszystkich. Więc, z delikatnym noskiem i kochanym pożegnaniem, Mama Prosiaczka powiedziała swoim trzem maluchom: „Czas, abyście wyszli w świat i znaleźli swoje własne przygody. Pamiętajcie, aby być grzecznymi i mądrymi, i zawsze dbać o siebie nawzajem.”

Trzy małe prosiaczki przytuliły swoją mamę i wyruszyły wzdłuż krętej ścieżki, każde z radosnym sercem i ciekawym umysłem.

Pierwszy mały prosiaczek, który kochał słońce i miękkie rzeczy, wkrótce spotkał przyjaznego rolnika niosącego wiązkę złotego siana. Mały prosiaczek podbiegł i grzecznie zapytał: „Przepraszam, panie, czy mogę prosić o trochę siana, aby zbudować mój domek?” Rolnik uśmiechnął się na widok dobrych manier prosiaczka i podał mu siano. Mały prosiaczek pracował z radością, pleciony i układając, aż zbudował przytulny domek ze słomy. Osiedlił się w środku, czując się dumny i bezpieczny.

Ale pewnego dnia, wilk z długim nosem i ostrymi oczami przechodził obok. Wciągnął powietrze i poczuł małego prosiaczka w słomianym domku. Wilk zapukał do drzwi i zawołał: „Mały prosiaczku, mały prosiaczku, wpuść mnie!” Mały prosiaczek zajrzał przez dziurkę od klucza i zobaczył wielkie łapy wilka. „Nie, nie, nie! Nie przez włos mojego podbródka!” odpowiedział odważnie.

Wilk zmarszczył brwi i powiedział: „To dmuchnę, i wdmuchnę, i zdmuchnę twój domek!” Wziął głęboki oddech i dmuchnął z całej siły. Słomiany domek runął, a przestraszony mały prosiaczek biegł tak szybko, jak mógł, aż do domu swojego brata.

Drugi mały prosiaczek, który lubił rzeczy kolczaste i mocne, spotkał rolnika niosącego wiązkę patyków. Grzecznie zapytał: „Przepraszam, panie, czy mogę prosić o trochę patyków, aby zbudować mój domek?” Rolnik, zadowolony z manier prosiaczka, dał mu patyki. Mały prosiaczek zbudował solidny domek z patyków, a wkrótce jego brat przybył, zdyszany i zmartwiony. Dwa małe prosiaczki przytuliły się i schowały w domku z patyków.

Ale wilk nie był daleko. Zapukał do drzwi i zawołał: „Małe prosiaczki, małe prosiaczki, wpuśćcie mnie!” Prosiaczki zajrzały przez dziurkę od klucza i zobaczyły wielkie uszy wilka. „Nie, nie, nie! Nie przez włos naszych podbródków!” odpowiedziały razem.

Wilk pokazał zęby i powiedział: „To dmuchnę, i wdmuchnę, i zdmuchnę wasz domek!” Dmuchał i wdmuchiwał, a z wielkim szumem domek z patyków runął. Dwa małe prosiaczki piszczały i biegły tak szybko, jak tylko mogły, aż do domu swojego brata.

Trzeci mały prosiaczek, który był mądry i ostrożny, spotkał budowniczego niosącego ciężki ładunek cegieł. Grzecznie zapytał: „Przepraszam, panie, czy mogę prosić o kilka cegieł, aby zbudować mój domek?” Budowniczy, pod wrażeniem dobrych manier prosiaczka, dał mu cegły. Mały prosiaczek ciężko pracował, układając i dopasowując cegły, aż zbudował mocny, bezpieczny dom. Kiedy jego dwaj bracia przybyli, powitał ich w środku, a razem czuli się bezpiecznie i ciepło.

Wkrótce wilk dotarł do ceglanego domu. Zapukał do drzwi i zawołał: „Małe prosiaczki, małe prosiaczki, wpuście mnie!” Prosiaczki zajrzały przez dziurkę od klucza i zobaczyły wielkie oczy wilka. „Nie, nie, nie! Nie przez włos naszych podbródków!” odpowiedziały.

Wilk warknął: „To dmuchnę, i wdmuchnę, i zdmuchnę wasz domek!” Dmuchał i wdmuchiwał, a w końcu, ceglany dom stał mocno. Wilk próbował raz za razem, ale nie mógł zdmuchnąć domu. W końcu był tak zmęczony, że musiał usiąść i złapać oddech.

Ale wilk też był sprytny. Zawołał: „Małe prosiaczki, wiem, gdzie jest piękne pole z rzepą. Jeśli przyjdziecie ze mną jutro rano, możemy zebrać trochę na obiad.” Trzeci mały prosiaczek podziękował wilkowi za pomysł, ale nie dał się tak łatwo oszukać. Obudził się wcześnie następnego ranka, poszedł na pole, zebrał rzepy i był w domu, jedząc śniadanie, gdy wilk przybył.

Wilk spróbował ponownie, sugerując, aby poszli razem zbierać jabłka z drzewa w Wesołych Ogrodach. Mały prosiaczek zgodził się, ale znów obudził się wyjątkowo wcześnie i już zbierał jabłka, gdy wilk przybył. Wilk próbował go złapać, ale sprytny prosiaczek rzucił jabłko daleko, a podczas gdy wilk gonił za nim, prosiaczek szybko wrócił do domu z koszem jabłek.

Jednak wilk się nie poddawał. Zaprosił małego prosiaczka na jarmark, obiecując specjalny przysmak. Prosiaczek się zgodził, ale poszedł wcześniej, cieszył się jarmarkiem i kupił sobie maselnicę jako prezent. W drodze powrotnej zobaczył wilka wspinającego się na wzgórze. Nie mając gdzie się schować, prosiaczek wdrapał się do maselnicy, która zaczęła toczyć się w dół wzgórza—bum, bum, bum! Wilk był tak zaskoczony toczącą się, piszczącą maselnicą, że uciekł w przerażeniu.

Następnego dnia wilk wrócił, udając przyjacielskiego, ale mały prosiaczek opowiedział mu o maselnicy. Wilk się zdenerwował i postanowił, że zjedzie kominem, aby złapać prosiaczki raz na zawsze.

Jednak sprytny trzeci prosiaczek miał plan. Postawił duży garnek z wodą na ogniu, aby się zagotował. Gdy wilk wdrapał się na dach i zaczął schodzić kominem, mały prosiaczek szybko zdjął pokrywkę. Wilk zjechał w dół i—plusk!—wpadł prosto do gorącej wody! Z piskiem wilk skoczył z powrotem do komina, jego ogon był przypalony, a łapy piekły. Uciekł od ceglanego domu i nigdy więcej nie niepokoił trzech małych prosiaczków.

Trzy małe prosiaczki przytuliły się nawzajem i wiedziały, że w końcu są bezpieczne w swoim mocnym, ceglanym domu, gdzie mogą żyć szczęśliwie i spokojnie, zawsze pamiętając, by być mądrymi, dobrymi i odważnymi.

Klasyczna bajka o trzech świnkach, które budują domy z trawy, patyków i cegieł, aby pokonać Złego Wilka.

Trzy małe świnki

Dawno, dawno temu, w cichym, słonecznym lesie, stała sobie przytulna chatka, w której mieszkały trzy niedźwiedzie jako szczęśliwa rodzina. Był Tata Niedźwiedź, który był bardzo duży i silny, Mama Niedźwiedź, która była w sam raz i bardzo miła, oraz Mały Niedźwiedź, który był mały i pełen ciekawości. Każdy niedźwiedź miał swoje specjalne rzeczy w domu: Tata Niedźwiedź miał wielką miskę na owsiankę, Mama Niedźwiedź miała średnią miskę, a Mały Niedźwiedź miał malutką miseczkę. Każdy z nich miał swoje krzesło do siedzenia i swoje łóżko do spania—jedno duże, jedno średnie i jedno małe, tak jak ich miski.

Pewnego jasnego poranka, trzy niedźwiedzie postanowiły przygotować pyszne śniadanie z ciepłej owsianki. Ostrożnie nalały owsiankę do swoich misek, ale była zbyt gorąca, by jeść od razu. Postanowiły więc wybrać się na spacer po lesie, podczas gdy ich śniadanie stygnie. Niedźwiedzie uwielbiały swoje spacery, słuchając śpiewu ptaków i obserwując, jak słońce tańczy przez liście.

Niedaleko, mała dziewczynka o złotych lokach, nazywana Złotowłosą, spacerowała po lesie. Została wysłana przez swoją mamę w małą sprawę, ale łatwo się rozpraszała, podziwiając fruwające motyle i delikatny wietrzyk. Kiedy wędrowała, natknęła się na chatkę niedźwiedzi. Złotowłosa była bardzo ciekawa i zajrzała przez okno. Zobaczyła, że nikogo nie ma w domu, a drzwi były lekko uchylone. Złotowłosa delikatnie pchnęła drzwi i weszła do środka.

Wewnątrz chatki Złotowłosa zobaczyła trzy miski owsianki na stole. Jej brzuszek burczał, bo chodziła już przez dłuższy czas. Spróbowała owsianki z dużej miski, ale była zbyt gorąca. Potem spróbowała owsianki ze średniej miski, ale była zbyt zimna. W końcu spróbowała owsianki z małej miski i była w sam raz—ciepła i pyszna. Złotowłosa tak bardzo jej smakowała, że zjadła wszystko.

Po jedzeniu Złotowłosa poczuła się trochę zmęczona. Rozejrzała się i zobaczyła trzy krzesła przy kominku. Najpierw spróbowała usiąść na dużym krześle, ale było zbyt twarde. Potem spróbowała średniego krzesła, ale było zbyt miękkie. W końcu usiadła na małym krześle, a to było w sam raz. Kołysała się delikatnie na krześle, ale wkrótce, z małym trzaskiem, krzesło się złamało, a Złotowłosa upadła na podłogę. Była zaskoczona, ale szybko wstała i otrzepała się.

Złotowłosa czuła się teraz bardzo senna. Wspięła się po schodach i znalazła trzy łóżka w przytulnej sypialni. Spróbowała dużego łóżka, ale było zbyt wysokie na głowie. Potem spróbowała średniego łóżka, ale było zbyt wysokie u stóp. W końcu spróbowała małego łóżka i było w sam raz—miękkie i wygodne. Złotowłosa wtuliła się w kołdrę i wkrótce zapadła w spokojny sen.

Tymczasem trzy niedźwiedzie skończyły swój spacer i wróciły do domu, gotowe na śniadanie. Kiedy weszły do środka, Tata Niedźwiedź spojrzał na swoją miskę i powiedział swoim głębokim, łagodnym głosem: „Ktoś jadł moją owsiankę.” Mama Niedźwiedź spojrzała na swoją miskę i powiedziała swoim ciepłym, troskliwym głosem: „Ktoś jadł moją owsiankę, też.” Mały Niedźwiedź spojrzał na swoją małą miseczkę i powiedział swoim małym, zaskoczonym głosem: „Ktoś zjadł całą moją owsiankę!”

Niedźwiedzie rozejrzały się po pokoju i zauważyły swoje krzesła. Tata Niedźwiedź zobaczył, że poduszka jego krzesła jest w nieładzie i powiedział: „Ktoś siedział na moim krześle.” Mama Niedźwiedź zobaczyła, że poduszka jej krzesła jest spłaszczona i powiedziała: „Ktoś siedział na moim krześle, też.” Mały Niedźwiedź spojrzał na swoje małe krzesło i powiedział: „Ktoś siedział na moim krześle, i jest złamane!”

Niedźwiedzie były zdezorientowane i postanowiły zajrzeć na górę. W sypialni Tata Niedźwiedź zobaczył, że jego poduszka została przesunięta i powiedział: „Ktoś leżał w moim łóżku.” Mama Niedźwiedź zobaczyła, że jej kołdra jest pomięta i powiedziała: „Ktoś leżał w moim łóżku, też.” Mały Niedźwiedź spojrzał na swoje małe łóżko i zobaczył coś bardzo zaskakującego—tam była Złotowłosa, głęboko śpiąca!

Mały Niedźwiedź powiedział swoim drobnym głosem: „Ktoś leżał w moim łóżku, a oto ona!” Złotowłosa obudziła się i zobaczyła trzy niedźwiedzie stojące przy jej łóżku. Była zaskoczona, ale niedźwiedzie patrzyły na nią łagodnymi oczami. Złotowłosa szybko wstała, czując się trochę zawstydzona, że weszła do ich domu bez pytania. Przeprosiła niedźwiedzie za zjedzenie ich owsianki, siedzenie na ich krzesłach i spanie w ich łóżkach.

Trzy niedźwiedzie słuchały Złotowłosej z życzliwością. Widziały, że nie miała złych zamiarów i była tylko ciekawską małą dziewczynką. Mama Niedźwiedź zaoferowała Złotowłosej ciepły uśmiech i zapytała, czy chciałaby zostać na śniadanie. Złotowłosa skinęła głową, a wszyscy razem zeszli na dół. Niedźwiedzie przygotowały więcej owsianki, a tym razem każdy miał wystarczająco do jedzenia. Złotowłosa podziękowała niedźwiedziom za ich dobroć i obiecała zawsze pukać przed wejściem do czyjegoś domu.

Po śniadaniu Złotowłosa pożegnała się ze swoimi nowymi przyjaciółmi i ruszyła z powrotem przez las, czując się szczęśliwa i wdzięczna za lekcję, którą się nauczyła. Trzy niedźwiedzie machały jej z drzwi swojego domku, ciesząc się, że zyskały nowego przyjaciela w lesie.

Klasyczna bajka o ciekawej dziewczynce, która odkrywa domek w lesie i rzeczy trzech niedźwiedzi.

Złotowłosa i Trzy Misie

Dawno, dawno temu, w małej wiosce otoczonej wysokimi, szumiącymi drzewami, mieszkała miła dziewczynka, którą kochał każdy, kto ją spotkał. Ale osobą, która kochała ją najbardziej, była jej babcia, która mieszkała w przytulnej chatce głęboko w lesie. Pewnego dnia babcia podarowała jej piękną czerwoną aksamitną czapkę, która tak jej pasowała, że nosiła ją codziennie. Z tego powodu wszyscy nazywali ją Czerwonym Kapturkiem.

Pewnego słonecznego poranka mama Czerwonego Kapturka spakowała koszyk z kawałkiem miękkiego ciasta i butelką słodkiego soku. Powiedziała: „Czerwony Kapturku, twoja babcia czuje się trochę źle. Proszę, przynieś jej ten koszyk. Idź, zanim słońce zrobi się zbyt gorące, idź ostrożnie i trzymaj się ścieżki. Nie biegnij, bo możesz upuścić koszyk. A gdy przyjdziesz, pamiętaj, aby powiedzieć 'Dzień dobry', zanim zrobisz cokolwiek innego.”

Czerwony Kapturek skinęła głową i obiecała: „Będę bardzo ostrożna, Mamo.” Wzięła koszyk i ruszyła przez las, nucąc delikatną melodię.

Chatka babci była schowana pod trzema dużymi dębami, a w pobliżu rosły orzechy. Gdy Czerwony Kapturek szła ścieżką, podziwiała tańczące w słońcu liście i słuchała ptaków śpiewających wesołe piosenki.

Nagle z za drzewa wyszedł wilk. Wyglądał całkiem zwyczajnie, z puszystym ogonem i ciekawymi oczami. Czerwony Kapturek nigdy wcześniej nie spotkała wilka i nie wiedziała, by się bać.

„Dzień dobry, Czerwony Kapturku,” powitał ją grzecznie wilk.

„Dziękuję, panie Wilku,” odpowiedziała.

„Dokąd idziesz tak wcześnie?” zapytał wilk, przechylając głowę.

„Idę odwiedzić moją babcię,” powiedziała Czerwony Kapturek. „Nie czuje się dobrze, więc przynoszę jej trochę ciasta i soku, żeby poczuła się lepiej.”

Oczy wilka zabłysły sprytnym pomysłem. „A gdzie mieszka twoja babcia?”

„Mieszka trochę dalej, pod trzema dużymi dębami. Musisz to znać – chatka z orzechami poniżej.”

Wilk szedł obok niej przez chwilę, myśląc o planie. Potem powiedział: „Zobacz, jakie piękne są tu kwiaty! Czemu nie zerwiesz kilku dla swojej babci? I posłuchaj, jak słodko śpiewają ptaki. Idziesz tak cicho, jakbyś szła do szkoły, podczas gdy cały las jest pełen radości.”

Czerwony Kapturek rozejrzała się i zobaczyła jasne kwiaty kwitnące wszędzie. Pomyślała: „Babcia ucieszyłaby się z świeżego bukietu.” Więc zeszła ze ścieżki, aby zerwać kilka kwiatów. Za każdym razem, gdy znalazła ładny, widziała kolejny jeszcze piękniejszy kwiat trochę dalej, więc wędrowała głębiej w las.

W międzyczasie wilk pospieszył prosto do chatki babci. Zapukał do drzwi swoją łapą.

„Kto tam?” zawołała babcia, jej głos był słaby.

„To ja, Czerwony Kapturek,” odpowiedział wilk, starając się brzmieć jak dziewczynka. „Przyniosłem ci ciasto i sok.”

„Podnieś rygiel i wejdź, kochanie,” powiedziała babcia. „Jestem zbyt słaba, by wstać.”

„To ja, Czerwony Kapturek,” odpowiedział wilk, starając się brzmieć jak dziewczynka. „Przyniosłem ci ciasto i sok.”

„Podnieś rygiel i wejdź, kochanie,” powiedziała babcia. „Jestem zbyt słaba, by wstać.”

Wilk otworzył drzwi i wszedł do środka. Szybko zamknął babcię w piwnicy. Potem założył jej czepek nocny i okulary, wdrapał się do łóżka i przykrył się kołdrą aż po brodę.

Po chwili Czerwony Kapturek przypomniała sobie o babci i pospieszyła z powrotem na ścieżkę, mając ręce pełne kwiatów. Gdy dotarła do chatki, zauważyła, że drzwi są otwarte. Poczuła się trochę nieswojo, ale weszła do środka i zawołała: „Dzień dobry, Babciu!” Nie było odpowiedzi.

Cichutko podeszła do sypialni i zobaczyła babcię leżącą w łóżku, wyglądającą bardzo dziwnie z czepkiem naciągniętym nisko na twarzy.

„O, Babciu, jakie masz duże uszy!” powiedziała.

„Żeby lepiej cię słyszeć, moje dziecko,” odpowiedział wilk, starając się brzmieć łagodnie.

„Ale Babciu, jakie masz duże oczy!”

„Żeby lepiej cię widzieć, kochanie.”

„A Babciu, jakie masz duże ręce!”

„Żeby lepiej cię przytulić.”

„O, ale Babciu, jakie masz wielkie usta!”

„Żeby lepiej—” Ale zanim wilk zdążył dokończyć, Czerwony Kapturek zrozumiała, że coś jest strasznie nie tak. Krzyknęła tak głośno, jak tylko mogła, a jej głos odbił się echem wśród drzew.

W tym samym momencie, w pobliżu przechodził dobry myśliwy. Usłyszał przerażony krzyk Czerwonego Kapturka i pobiegł do chatki. Zobaczył wilka w łóżku i zrozumiał, co się stało. Myśliwy szybko podniósł swoją strzelbę i wystrzelił w powietrze. Głośny hałas tak przestraszył wilka, że wyskoczył z łóżka, wybiegł przez drzwi i pobiegł głęboko w las, nigdy więcej nie pojawiając się w pobliżu wioski.

Myśliwy pospieszył do środka i znalazł Czerwonego Kapturka drżącego, ale bezpiecznego. Razem przeszukali chatkę i wkrótce usłyszeli głos babci wołającej z piwnicy. Myśliwy odblokował drzwi, a babcia wyszła, mocno przytulając Czerwonego Kapturka.

Wszyscy usiedli razem, a Czerwony Kapturek dała babci ciasto, sok i piękny bukiet kwiatów, które zebrała. Babcia uśmiechnęła się, czując się znacznie lepiej z wnuczką i dobrym myśliwym u boku. Czerwony Kapturek obiecała sobie, że zawsze będzie słuchać swojej mamy i trzymać się ścieżki, gdy odwiedza las.

Od tego dnia Czerwony Kapturek zawsze była ostrożna, a las znów wydawał się bezpieczny i spokojny.

Klasyczne

Bajki w kategorii (9)