Przeczytaj ponadczasową baśń o Śpiącej Królewnie — magiczną opowieść o księżniczce objętej klątwą snu, z którego może ją obudzić jedynie pocałunek prawdziwej miłości.

Śpiąca królewna

Dawno, dawno temu żył sobie dobry człowiek ze swoją łagodną żoną. Przez długie lata oboje z całego serca pragnęli dziecka, lecz ich życzenie nie spełniało się. Pewnego dnia kobieta zaczęła mieć nadzieję, że wkrótce los się do nich uśmiechnie. Z tyłu ich małego domku było okno, z którego widać było wspaniały ogród, pełen najpiękniejszych kwiatów i ziół. Ogród otaczał wysoki kamienny mur, a nikt nie śmiał do niego wchodzić, gdyż należał do tajemniczej kobiety, znanej wszystkim jako czarownica. Mówiono, że ma wielką moc, i cała wieś po trosze się jej bała.

Pewnego popołudnia, gdy kobieta wyglądała przez okno, jej wzrok padł na grządkę zielonej roszponki rosnącej w ogrodzie. Wyglądała tak świeżo i smakowicie, że kobieta poczuła nieprzepartą chęć spróbowania. Z każdym dniem pragnienie było silniejsze, aż nie mogła myśleć o niczym innym. Zbladła, ucichła, a mąż zaczął się niepokoić. Zapytał łagodnie: „Co cię trapi, żono moja?”

Odrzekła: „Jeśli nie dostanę trochę roszponki z ogrodu za naszym domem, obawiam się, że nie wrócę do zdrowia.” Mężczyzna kochał żonę nad życie i nie mógł patrzeć na jej smutek. Postanowił, że choćby nie wiem co, przyniesie jej roszponkę.

Wieczorem, gdy słońce chyliło się ku zachodowi i cienie się wydłużały, mężczyzna ostrożnie wspiął się na wysoki mur i dostał się do ogrodu czarownicy. Szybko narwał garść roszponki i popędził do domu. Żona nie posiadała się z radości. Przyrządziła z niej sałatkę i zjadła ze smakiem. Lecz smak był tak cudowny, że nazajutrz zapragnęła jej jeszcze bardziej.

Mąż wiedział, że musi wrócić do ogrodu. Więc gdy zapadła noc, znów wspiął się na mur. Tym razem jednak, gdy sięgnął po roszponkę, nagle stanęła przed nim czarownica. Miała przenikliwe spojrzenie, a jej głos zabrzmiał surowo: „Jak śmiesz wchodzić do mojego ogrodu i kraść moją roszponkę jak złodziej?”

Mężczyzna zadrżał ze strachu i odparł: „Proszę, wybacz. Nie chciałem wyrządzić krzywdy. Moja żona zobaczyła twoją roszponkę z naszego okna i tak jej zapragnęła, że aż rozchorowała się z tęsknoty. Chciałem tylko jej pomóc.”

Twarz czarownicy nieco złagodniała. „Jeśli mówisz prawdę, pozwolę ci brać tyle roszponki, ile zechcesz. Ale musisz mi coś przyrzec: gdy urodzi się dziecko twojej żony, oddasz mi je. Będę się nim opiekować jak własną córką.”

Przerażony i zrozpaczony mężczyzna zgodził się na warunek czarownicy. Gdy dziecko przyszło na świat, czarownica zjawiła się natychmiast. Nazwała dziewczynkę Roszpunką i zabrała ją ze sobą.

Roszpunka wyrosła na prześliczne dziecko, o włosach złotych jak słońce. Czarownica troszczyła się o nią i strzegła jej. Lecz gdy Roszpunka skończyła dwanaście lat, zaprowadziła ją do wysokiej wieży w głębi lasu. Wieża nie miała ani schodów, ani drzwi, tylko malutkie okienko na samym szczycie. Tam Roszpunka zamieszkała, a czarownica często ją odwiedzała.

Ilekroć czarownica chciała dostać się do wieży, stawała pod oknem i wołała:

„Roszpunko, Roszpunko,
spuść na dół swój warkocz!”

Włosy Roszpunki były bardzo długie i lśniły jak przędzione złoto. Gdy słyszała głos czarownicy, spuszczała warkocz przez okno, a tamta wspinała się po nim jak po linie.

Mijał czas, a Roszpunka przywykła do cichego życia w wieży. Śpiewała sobie słodkie pieśni, a jej głos unosił się nad lasem. Pewnego dnia książę przejeżdżał przez knieję i usłyszał śpiew Roszpunki. Pieśń była tak piękna, że zatrzymał się, by słuchać. Chciał poznać dziewczynę o cudownym głosie, lecz nie znalazł drzwi do wieży.

Dzień po dniu wracał do lasu, by słuchać pieśni Roszpunki. Pewnego wieczoru, skryty za drzewem, zobaczył, jak nadchodzi czarownica. Usłyszał, jak woła:

„Roszpunko, Roszpunko,
spuść na dół swój warkocz!”

Książę, skryty w gęstwinie, uważnie patrzył, jak czarownica woła: „Roszpunko, Roszpunko, spuść na dół swój warkocz!” Zobaczył, jak z wysokiego okna opada złoty warkocz, a czarownica wspina się po nim, jak czyniła to zawsze. Pomyślał wtedy: „Skoro tak dostaje się do Roszpunki, może i ja spróbuję.”

Następnego wieczoru, gdy niebo ubrało się w miękkie róże i fiolety, książę wrócił pod wieżę. Stanął pod oknem i łagodnie zawołał: „Roszpunko, Roszpunko, spuść na dół swój warkocz!” Roszpunka, sądząc, że to czarownica, wypuściła swój długi, lśniący warkocz. Książę ostrożnie wspiął się, mocno trzymając się złotych kosmyków, aż dotarł do maleńkiego okna na samym szczycie.

Gdy Roszpunka ujrzała księcia, bardzo się zdziwiła i trochę przestraszyła, bo nigdy dotąd nie widziała nikogo prócz czarownicy. Lecz książę przemówił do niej serdecznie, opowiedział, jak jej słodki śpiew napełniał mu serce radością i jak pragnął ją poznać. Roszpunka słuchała jego łagodnych słów i wkrótce jej strach stopniał. Zrozumiała, że książę jest dobry i życzliwy, i poczuła się przy nim bezpiecznie.

Od tej pory książę przychodził co wieczór i stali się sobie bardzo bliscy. Rozmawiali i śmiali się razem, a Roszpunka opowiadała mu o swoim życiu w wieży. Książę przyrzekł, że pewnego dnia pomoże jej opuścić wieżę, by mogła ujrzeć świat i być wolna.

Roszpunka zaczęła rozmyślać, jak uciec. Rzekła do księcia: „Za każdym razem przynieś mi, proszę, motek jedwabiu. Uplotę z niego mocną drabinkę. Gdy będzie gotowa, zejdę na dół, a ty zabierzesz mnie ze sobą na swoim koniu.” Książę się zgodził i co wieczór przynosił jej miękki, barwny jedwab.

Dzień po dniu Roszpunka pracowała nad drabinką, przeplatając nici z troską i nadzieją. Czarownica przychodziła tylko za dnia, więc nie zauważała ani wizyt księcia, ani rosnącej drabinki. Roszpunka i książę strzegli swej tajemnicy, a ich serca pełne były marzeń o przyszłości.

Lecz pewnego dnia, gdy Roszpunka pomagała czarownicy wspiąć się do góry, wymknęły jej się słowa: „Matko Gotel, czemuż to jesteś tak dużo cięższa do wciągnięcia niż młody książę? On w mgnieniu oka jest przy mnie.” Gdy tylko wypowiedziała te słowa, zrozumiała swój błąd. Oczy czarownicy rozszerzyły się ze zdumienia i gniewu.

„Och, Roszpunko!” zawołała czarownica. „Jak mogłaś przede mną ukrywać taki sekret? Myślałam, że schowałam cię przed całym światem, a ty mnie zwiodłaś!” W gniewie chwyciła Roszpunkę za piękne włosy i ostrymi nożycami ciach — obcięła warkocz. Złoty splot runął na podłogę, a głowa Roszpunki stała się nagle lekka i obca.

Bez dalszych słów czarownica zabrała Roszpunkę daleko, daleko, na bezludną pustynię. Tam dziewczyna musiała żyć zupełnie sama, mając za towarzyszy tylko wiatr i ptaki. Tęskniła za księciem i dawnym życiem, a czasem śpiewała swoje słodkie pieśni, by się pocieszyć.

Tego samego wieczoru czarownica wróciła do wieży. Przywiązała odcięty warkocz do haka przy oknie. Kiedy książę przybył i zawołał: „Roszpunko, Roszpunko, spuść na dół swój warkocz!”, złoty splot jak dawniej opadł w dół. Książę wspiął się, pragnąc ujrzeć swoją ukochaną przyjaciółkę, lecz u okna czekała czarownica.

Czarownica zmierzyła go gniewnym spojrzeniem i syknęła: „Nigdy już nie zobaczysz Roszpunki!” Serce księcia napełnił wielki smutek. W rozpaczy wysunął się z okna i runął w krzaki cierni u stóp wieży. Choć był poraniony, pozostał przy życiu, lecz ciernie ukłuły go w oczy i oślepł.

Błąkał się po lesie, zagubiony i samotny. Żywił się leśnymi jagodami i korzonkami, myśląc tylko o Roszpunce. Mijały długie dni i noce, a on wciąż jej szukał, prowadzony jedynie nadzieją i wspomnieniem jej słodkiego głosu.

Aż wreszcie, po długim, długim czasie, książę usłyszał niesiony przez wiatr znajomy śpiew. Podążył za dźwiękiem i odnalazł Roszpunkę na pustyni. Gdy go ujrzała, pobiegła ku niemu i objęła go mocno. Jej łzy radości spłynęły na jego oczy — i nagle powrócił mu wzrok!

Książę i Roszpunka nie posiadali się ze szczęścia, że znowu są razem. Poprowadził ją do swego królestwa, gdzie powitano ich z radością i życzliwością. Od tej pory żyli długo i szczęśliwie, otoczeni przyjaciółmi, śmiechem i miłością. A co wieczór, gdy nad nimi migotały gwiazdy, wspominali, jak to nadzieja i dobroć wiodły ich ku sobie, aż w końcu znów ich połączyły.

Roszpunka to ponadczasowa baśń braci Grimm o młodej dziewczynie o magicznych, złotych włosach, uwięzionej przez czarownicę w wysokiej wieży, która z pomocą dzielnego księcia odnajduje miłość i wolność.

Roszpunka

Dawno, dawno temu, u skraju wielkiego, szumiącego lasu, mieszkał dobry, lecz ubogi drwal. Dzielił maleńką, przytulną chatkę z żoną oraz dwojgiem dzieci z pierwszego małżeństwa: zamyślonym chłopcem Jasiem i jego łagodną siostrzyczką, Małgosią. Czasy były ciężkie i w garnku często było tylko tyle, by ledwie napełnić brzuszki. Pewnego roku wielki głód spadł na kraj i drwalowi z dnia na dzień trudniej było zdobyć dość chleba dla wszystkich.

Pewnego wieczoru, gdy blask księżyca zaglądał przez okienko, drwal leżał bezsennie, a serce miał ciężkie od trosk. Westchnął i szepnął do żony: „Co z nami będzie? Jak nakarmimy nasze kochane dzieci, skoro i nam ledwie starcza?”

Żona, której też nie dawały spokoju zmartwienia, odszepnęła: „Posłuchaj, mój mężu. Jutro zaprowadzimy Jasia i Małgosię głęboko do lasu, tam, gdzie drzewa rosną najgęściej. Rozpalimy im ciepłe ognisko i damy po małej kromeczce chleba. Potem pójdziemy zbierać drwa. Jeśli nie znajdą drogi do domu, może dobrzy ludzie im pomogą, a my nie będziemy musieli patrzeć, jak głodują.”

W oczach drwala zaszkliły się łzy. „Nie, żono, nie potrafię. Jak mógłbym zostawić dzieci same w lesie? A jeśli się przestraszą albo zabłądzą?”

Lecz żona łagodnie, a stanowczo przypomniała: „Jeśli nic nie zrobimy, wszyscy możemy umrzeć z głodu. Musimy być dzielni.” Mówiła cicho, lecz twardo, i w końcu drwal się zgodził, choć serce ściskało mu się na myśl o dzieciach.

Jaś i Małgosia leżeli w swoich małych łóżeczkach i nie mogli zasnąć — tak burczało im w brzuszkach. Słyszeli każde słowo rodziców. Małgosi do oczu napłynęły łzy. „Co z nami będzie, Jasiu?” — wyszeptała.

Jaś przytulił siostrzyczkę. „Nie martw się, Małgosiu. Mam pomysł. Zaopiekuję się nami.” Gdy w domu zaległa cisza i rodzice zasnęli, Jaś wysunął się z łóżka, narzucił kurteczkę i na palcach podszedł do tylnego drzwi. Księżyc świecił jasno, a białe kamyczki na ścieżce błyszczały jak maleńkie gwiazdy. Jaś napchał kieszenie tyloma, ile zdołał unieść, po czym cichutko wrócił do środka.

„Nie bój się, siostrzyczko,” szepnął do Małgosi. „Śpij spokojnie. Obiecuję, że wszystko będzie dobrze.” Małgosia wtuliła się w brata i wkrótce oboje zasnęli.

Zanim wzeszło słońce, macocha delikatnie ich zbudziła. „Wstańcie, śpiochy. Pójdziemy do lasu pomóc ojcu zbierać drwa.” Podała każdemu po małej kromce chleba. „To na wasz obiadek. Nie zjadajcie od razu, bo więcej nie dostaniecie, póki nie wrócimy.” Małgosia schowała chlebek do fartuszka, a Jaś miał już kieszenie wypchane kamyczkami.

Wyruszyli w chłodny, zielony las. Idąc, Jaś co chwila oglądał się za siebie. Raz po raz przystawał i odwracał głowę. Ojciec to zauważył i spytał: „Jasiu, czemu tak przystajesz i patrzysz w stronę chaty?”

„Patrzę na naszego białego kotka, siedzi na dachu i macha nam na pożegnanie” — odparł Jaś. Macocha uśmiechnęła się i rzekła: „To nie kotek, Jasiu, tylko poranne słońce błyszczy na kominie.” Lecz Jaś wcale nie patrzył na kota — za każdym razem, gdy się odwracał, upuszczał na drogę błyszczący, biały kamyk.

Wkrótce dotarli w sam środek lasu, gdzie drzewa stały wysokie i gęste. „Nazbierajmy drew, rozpalimy ognisko, żeby wam nie było zimno” — powiedział drwal. Jaś i Małgosia pracowali razem, zbierając gałązki i chrust, aż uzbierała się spora sterta. Ojciec rozpalił ogień, a płomienie zatańczyły i zatrzeszczały, grzejąc im dłonie i twarze.

„A teraz odpocznijcie tu przy ognisku” — rzekła łagodnie macocha. — „My pójdziemy po więcej drew. Kiedy będzie pora wracać, przyjdziemy po was.” Jaś i Małgosia usiedli bliziutko siebie przy ogniu, nasłuchując łagodnych odgłosów lasu dokoła.

Jaś i Małgosia siedzieli cichutko przy ciepłym, trzaskającym ognisku, wsłuchani w łagodny szelest liści i ciche śpiewy ptaków wysoko w koronach drzew. Słońce wspięło się wysoko nad las, a gdy brzuszki zaczęły im burczeć, skubnęli po kawałeczku chlebka, tak jak kazała macocha. Chlebek był malutki, więc jedli go powoli, z nadzieją, że starczy na dłużej.

Siedząc tak obok siebie, słyszeli miarowe „stuk, stuk” siekiery, niosące się echem po lesie. Jaś i Małgosia uśmiechnęli się do siebie, myśląc, że tatuś musi być niedaleko i rąbie drewno. Lecz im dłużej mijał dzień, tym odgłos wcale nie zbliżał się do nich. Nie wiedzieli, że ojciec przywiązał do starego drzewa suchą gałąź, a wiatr kołysał nią i stukała, zupełnie jak siekiera.

Dzieci czekały i czekały, lecz nikt nie nadchodził. Ogień przygasał, a cienie wydłużały się. Jaś objął Małgosię ramieniem, a powieki wkrótce stały się ciężkie. Nim się spostrzegli, oboje już twardo spali, skuleni tuż przy dogasającym ognisku.

Gdy się obudzili, las był ciemny i cichy. Wzeszedł księżyc i jego miękki blask przesiała przez liście srebrna poświata, a Małgosi zrobiło się lękliwie. Szepnęła: „Jasiu, jak my odnajdziemy drogę do domu?” Jaś ścisnął jej dłoń i rzekł łagodnie: „Nie martw się, Małgosiu. Przy jasnym księżycu zobaczymy ścieżkę. Pamiętasz kamyczki, które rozsypywałem? One nas poprowadzą.”

I rzeczywiście — gdy księżyc zamigotał na ziemi, białe kamyczki rozsypane przez Jasia zabłysły jak maleńkie srebrne monetki. Trzymając się za ręce, Jaś i Małgosia ruszyli śladem, krok za krokiem, przez śpiący las. Noc była chłodna i cicha, lecz dzieci były dzielne, a kamyczki połyskiwały, prowadząc je bezpiecznie przed siebie.

Szli całą noc, a gdy niebo zaczęło różowieć od świtu, ujrzeli w oddali swoją maleńką chatkę. Serduszka podskoczyły im z radości i pomknęli do drzwi. Gdy macocha je otworzyła, spojrzała ze zdziwieniem i rzekła: „Czemu tak długo spaliście w lesie? Już myśleliśmy, że nie wrócicie!” Ale ojciec tak się ucieszył na ich widok, że przygarnął ich mocno, a w oczach zamigotały mu łzy. Bardzo za nimi tęsknił i cieszył się, że są cali i zdrowi.

Przez chwilę wszystko było spokojne. Lecz wkrótce znów zaczęło brakować jedzenia w domu. Pewnej nocy, gdy Jaś i Małgosia leżeli w łóżeczkach, usłyszeli, jak macocha szeptem mówi do ojca: „Prawie nie zostało nam chleba. Musimy zaprowadzić dzieci jeszcze głębiej w las, tak, by nie mogły odnaleźć drogi z powrotem. To jedyne wyjście.”

Ojcu serce ciążyło z żalu i pragnął, by mogli wszyscy podzielić się ostatnią kromką. Lecz macocha nie chciała słuchać i w końcu, ze smutkiem, zgodził się.

Jaś i Małgosia słyszeli każde słowo. Kiedy dom ucichł, Jaś spróbował wymknąć się po kolejne kamyczki, lecz tym razem drzwi były zamknięte na klucz. Nie zdołał wyjść. Mimo to uspokajał Małgosię, szepcząc: „Nie bój się. Śpij. Dobry Pan Bóg będzie nad nami czuwał.”

Nazajutrz bladym świtem macocha ich obudziła i dała każdemu jeszcze mniejszy kawałek chleba niż poprzednio. Jaś wsunął swój do kieszeni i po drodze pokruszył na maleńkie okruszki. Co jakiś czas przystawał i upuszczał na ścieżkę po okruszku. Ojciec spytał: „Jasiu, czemu tak ciągle przystajesz?” Jaś odparł: „Patrzę na moją gołąbeczkę, kiwa mi na pożegnanie.” Lecz macocha rzekła tylko: „To nie gołąb, to słońce świeci na kominie.” Mimo to Jaś wciąż upuszczał okruszki, mając nadzieję, że pomogą jemu i Małgosi wrócić do domu.

Tym razem macocha zaprowadziła ich jeszcze głębiej w głąb boru, dalej niż kiedykolwiek przedtem. Rozpaliła wielkie ognisko i rzekła: „Siądźcie tu i odpocznijcie. Gdy zmorzy was sen, śpijcie. Wrócimy po was, kiedy będziemy gotowi.” Jaś i Małgosia przytulili się do siebie przy ogniu, trzymając się za ręce i wsłuchując w odgłosy gęstego, mrocznego lasu, żywiąc nadzieję, że jakoś zdołają wrócić do domu.

Gdy słońce stanęło wysoko, Małgosia delikatnie przełamała swój maleńki kawałeczek chleba na pół i podzieliła się z Jasiem, bo on swój pokruszył po drodze na okruszki, licząc, że wskażą im powrotną ścieżkę. Oboje siedzieli blisko pod wysokimi drzewami, skubiąc chlebek i słuchając miękkich szeptów lasu. Po tej skromnej przekąsce ogarnęła ich senność; skulili się obok siebie, a powieki same się zamknęły, gdy ciepłe promienie igrały wśród liści nad ich głowami.

Nadszedł wieczór, a las ucichł i wystygł. Jaś i Małgosia przebudzili się, mając nadzieję, że zobaczą ojca albo macochę, lecz nikt nie nadchodził. Niebo pociemniało, zza obłoków wychylił się księżyc i rozlał łagodną, srebrzystą poświatę. Małgosi zrobiło się lękliwie, ale Jaś ścisnął jej dłoń i wyszeptał: „Nie martw się, Małgosiu. Gdy księżyc rozbłyśnie, zobaczymy okruszki chleba, które rozsypywałem — one wskażą nam drogę do domu.”

Wstali, trzymając się za ręce, i rozejrzeli się dokoła. Księżyc iskrzył na liściach i miękkim mchu, lecz choć szukali pilnie, nie znaleźli ani jednego okruszka. Wszystkie leśne i polne ptaszki zleciały i zjadły je co do jednego. Jaś starał się być dzielny i powiedział: „Wkrótce znajdziemy drogę,” ale i jemu w sercu zakiełkował niepokój.

Mimo to dzieci nie poddały się. Szły przez cichy las całą noc, wypatrując ścieżki albo znaku, który zaprowadzi je do domu. Drzewa zdawały się wyższe, a cienie — głębsze, lecz Jaś i Małgosia trzymali się blisko, dodając sobie otuchy łagodnymi słowami. O świcie burczało im w brzuszkach; szukali więc na krzakach jagódek. Były maleńkie i słodkie, lecz było ich niewiele i wkrótce znów ogarnął ich głód.

Cały dzień błąkali się, coraz bardziej znużeni, gdy słońce przesuwało się po niebie. Nogi ich bolały, a kroki stawały się ciężkie, lecz wciąż szli, mając nadzieję, że ujrzą swoją chatkę albo usłyszą głos ojca. Kiedy słońce zaczęło się chylić, byli tak zmordowani, że nie mogli uczynić już ani kroku. Znaleźli miękki kobierzec mchu pod wielkim drzewem, skulili się obok siebie i twardo zasnęli, śniąc o domu.

Gdy się obudzili, był już trzeci poranek od chwili, gdy wyszli z ojcowskiej chaty. Las wydawał się jeszcze większy i cichszy niż przedtem. Jaś i Małgosia znów ujęli się za ręce i ruszyli, lecz drzewa gęstniały, jakby wciąż zapuszczali się głębiej i głębiej. Jaś spojrzał na Małgosię i zobaczył, jak jest zmęczona i głodna; całym sercem pragnął, by ktoś przyszedł im z pomocą.

Aż tu, gdy słońce wspięło się wysoko, stało się coś cudownego. Na pobliskiej gałęzi przysiadł śnieżnobiały ptaszek i zanucił najpiękniejszą piosenkę, jaką dzieci kiedykolwiek słyszały. Jaś i Małgosia przystanęli i słuchali, a łagodny śpiew koił ich serca. Kiedy ptaszek umilkł, rozpostarł skrzydła i pomknął między drzewa. Dzieci ruszyły za nim, ufając, że zaprowadzi je w bezpieczne miejsce.

Ptaszek leciał przodem, a Jaś i Małgosia śpieszyli za nim coraz głębiej w las. Wreszcie usiadł na dachu maleńkiej chatki. Gdy dzieci podeszły bliżej, ich oczka rozszerzyły się ze zdumienia. Chatka była z chleba i z pierników, a okienka lśniły jak czysty cukier. Jaś i Małgosia nie mogli uwierzyć własnym oczom. Brzuszki zagrały im donośnie, a w serduszkach — po raz pierwszy od wielu dni — zapłonęła iskierka nadziei.

Jaś i Małgosia stanęli przed zaczarowaną chatką, a ich oczy lśniły zachwytem. Słodki zapach ciast i ciasteczek snuł się w powietrzu, tak że brzuszki zagrały im jeszcze głośniej. Jaś uśmiechnął się do Małgosi i szepnął: „Skosztujmy odrobinkę. Ja spróbuję dachu, a ty okienka. Założę się, że są pyszne!” Małgosia chichotnęła i skinęła głową, sięgając, by delikatnie skubnąć lśniące cukrowe okienko, a Jaś odłamał mały kawałek miękkiego, złocistego dachu.

Gdy tak próbowali smakołyków, z wnętrza chatki popłynął łagodny głos, nucąc: „Chrup, chrup, chrup — kto chrupie mój domeczek?” Jaś i Małgosia spojrzeli na siebie z lekkim zdziwieniem, lecz Jaś zawołał: „To tylko wiatr, to tylko wiatr, dziecię niebios.” Dzieci uśmiechnęły się i ugryzły jeszcze po kęsie, czując się pierwszy raz od wielu dni bezpiecznie i radośnie.

Wtem skrzypnęły drzwi chatki i wyszła bardzo stara kobieta o dobrych oczach i ciepłym uśmiechu. Wspierała się na drewnianej lasce i przyjrzała się dzieciom. Jaś i Małgosia trochę się zawstydzili i upuścili swoje kawałeczki ciasta, lecz staruszka tylko cicho zachichotała. „Ach, kochane dzieci,” rzekła, „co was tu przywiodło? Wejdźcie, odpoczniecie. Na pewno jesteście zmęczeni i głodni.”

Ujęła ich delikatnie za ręce i wprowadziła do swej przytulnej chatki. W środku stół był już nakryty: miseczki ciepłego mleka, pulchne placuszki posypane cukrem, lśniące czerwone jabłka i chrupiące orzechy. Oczka Jasia i Małgosi rozszerzyły się z zachwytu. Usiadły i jadły, aż brzuszki były pełne i szczęśliwe. Po posiłku staruszka pokazała im dwa maleńkie łóżeczka z miękkimi, białymi pierzynkami. Jaś i Małgosia wtulili się pod kołdry, wreszcie czując się bezpieczni i cieplutko. Kiedy odpływali w sen, myśleli, że to chyba sen, bo wszystko wydawało się tak cudowne.

Lecz gdy dzieci spały, uśmiech staruszki zgasł. Nie była wcale tak dobra, na jaką wyglądała. W istocie była czarownicą, która zbudowała cukrową chatkę, by zwabiać do środka dzieci. Patrzyła na śpiących Jasia i Małgosię, a w jej oczach błysnęły złe iskierki. „Ci dwoje nie ujdą mi,” wyszeptała do siebie.

Nazajutrz o świcie, nim wzeszło słońce, czarownica zakradła się do izby. Zobaczyła Jasia i Małgosię, śpiących przytulonych do siebie, z rumianymi, spokojnymi policzkami. Wyciągnęła kościste ręce, chwyciła Jasia i zaniosła go do małej klatki z drzwiczkami z patyków. Jaś przebudził się i zawołał Małgosię, lecz czarownica zatrzasnęła drzwiczki na głucho. Potem potrząsnęła delikatnie Małgosią, aż się obudziła. „Wstawaj, leniwa dziewczyno,” warknęła. „Przynieś wody i ugotuj coś smacznego dla brata. Musi jeść i nabrać sił.”

Oczy Małgosi zaszkliły się łzami, ale zrobiła, co jej kazano. Każdego dnia czarownica przynosiła Jasiowi jedzenie, a Małgosię goniła do ciężkiej pracy. Lecz Jaś był sprytny. Co rano czarownica mawiała: „Jasiu, podaj mi palec, zobaczę, czy cię przybywa.” A Jaś, zamiast palca, podsuwał jej małą kosteczkę i, ponieważ oczy czarownicy nie były już dobre, wydawało jej się, że Jaś ciągle jest chudy.

Mijały dni, a czarownica traciła cierpliwość. „Małgosiu,” warknęła pewnego ranka, „przynieś wody! Gruby czy chudy — dziś ugotuję twojego brata.” Serce Małgosi aż ścisnęło się z bólu i wyszeptała: „Ach, niechże ktoś nam pomoże!” Lecz czarownica tylko ją zbeształa i popędziła do roboty. Małgosia otarła łzy i próbowała być dzielna, mając nadzieję, że znajdzie sposób, by ocalić brata.

I tak nazajutrz o świcie Małgosię zbudził gderliwy głos czarownicy. „Wstawaj, leniwa!” warknęła. „Wyjdź na dwór, nalej wody do kociołka i napal w piecu. Mamy robotę!” Małgosia przetarła zaspane oczy i pospieszyła wykonać polecenia, a serce biło jej szybciutko z troski o Jasia.

Gdy Małgosia wróciła do izby, czarownica już krzątała się w najlepsze. „Najpierw będziemy piec,” powiedziała, zacierając ręce. „Piec już rozgrzałam, a ciasto wyrobiłam.” Z pieca bił blask jasnopomarańczowych płomieni, a Małgosia czuła żar nawet po drugiej stronie izby.

Czarownica wskazała na piec i rzekła: „Właz do środka i zobacz, czy już dość gorący. Potem włożymy bochenki.” Ale Małgosia pamiętała, jaki sprytny był Jaś, i domyśliła się, że to podstęp. Czarownica chciała, by Małgosia weszła do pieca, żeby zatrzasnąć drzwiczki i uwięzić ją w środku!

Małgosia udała, że nie rozumie. „Nie wiem, jak to zrobić,” wyszeptała. „Jak mam wejść?” Czarownica prychnęła i przewróciła oczami. „Głupia gąsko! Otwór jest dość duży. Patrz, nawet ja bym się zmieściła!” I żeby pokazać Małgosi, nachyliła się i wsadziła głowę prosto do pieca.

A wtedy Małgosia, szybka jak mgnienie oka, pchnęła ją lekko. Czarownica wpadła prosto do pieca! Małgosia zatrzasnęła ciężkie, żelazne drzwiczki i zasunęła rygiel. Czarownica zawyła i zaczęła tłuc w drzwiczki, ale Małgosia puściła się pędem, a serce waliło jej jak oszalałe — z ulgi i przejęcia.

Popędziła do klatki, w której siedział Jaś, i otworzyła drzwiczki. „Jasiu, już jesteśmy bezpieczni! Po czarownicy!” zawołała. Jaś wyskoczył jak ptaszek wypuszczony z klatki. Brat i siostra przytulili się mocno, śmiejąc się i płacząc jednocześnie. Tak bardzo cieszyli się, że znów są razem.

Gdy czarownicy już nie było, Jaś i Małgosia rozejrzeli się po chatce. W każdym kącie znaleźli pudełeczka pełne lśniących pereł i migocących klejnotów. „To lepsze niż kamyczki,” rzekł Jaś z uśmiechem, napychając kieszenie, ile tylko się dało. Małgosia też nazbierała skarbów, napełniając fartuszek, aż stał się ciężki.

„Czas wracać do domu,” powiedział Jaś, ujmując Małgosię za rękę. Opuścili chatkę i ruszyli przez las, mając nadzieję, że odnajdą drogę. Po długiej wędrówce dotarli nad szeroką, skrzącą się rzekę. Nie było mostu ani łódki.

Wtem przypłynęła biała, łagodna kaczuszka. Małgosia zawołała cichutko:

„Kaczuszko, kaczuszko biała,
dobra kaczko, pomóż nam!
Mostu nie ma, łódki nie ma —
przenieś nas na drugi brzeg, tam.”

Kaczuszka podpłynęła i pozwoliła Jasiowi wsiąść na grzbiet. Lecz Małgosia pokręciła głową. „Nie, to za ciężko dla kaczuszki. Niech nas przewiezie po jednym.” I tak kaczuszka przewiozła najpierw Jasia, a potem wróciła po Małgosię. Wkrótce oboje byli cali i zdrowi na drugim brzegu.

Szli dalej, a drzewa wyglądały coraz bardziej znajomo. Wreszcie ujrzeli w oddali chatę ojca. Pognali, ile sił w nogach, i wpadli do środka. Ojciec nie posiadał się z radości, bo tęsknił za nimi każdego dnia. Małgosia strzepnęła fartuszek i na podłogę posypały się perły i klejnoty. Jaś wysypał zawartość kieszeni i cała izba rozbłysła od skarbów.

Od tego dnia Jaś, Małgosia i ich ojciec żyli razem szczęśliwie i już nigdy nie byli głodni. A gdy wspominali swoją przygodę, tulili się do siebie, wdzięczni, że są bezpieczni i kochani.

I tak, kochane dziecko, bajka się kończy. Zamknij oczka i śnij słodko, bo i ty jesteś bezpieczne i kochane — tak jak Jaś i Małgosia.

Jaś i Małgosia to klasyczna baśń braci Grimm o sprytnym bracie i siostrze, którzy po tym, jak zostają porzuceni w mrocznym lesie, przechytrzają złą czarownicę.

Jaś i Małgosia

Dawno, dawno temu żyła sobie dobra, mała dziewczynka o imieniu Kopciuszek. Mieszkała szczęśliwie z kochającą mamą i tatą.

Gdy Kopciuszek miał dziewięć lat, mama bardzo się zmęczyła i musiała odpoczywać w ciszy. Zanim zasnęła na bardzo, bardzo długo, powiedziała do córki: — Moje dziecko, zawsze bądź dobre i cierpliwe, a dobro samo cię odnajdzie.

Niedługo potem ojciec Kopciuszka ożenił się ponownie. Nowa żona miała dwie własne córki. Nie były jednak dobre.

Zrzuciły na Kopciuszka wszystkie domowe prace: zamiatanie podłóg, mycie naczyń i porządkowanie, podczas gdy same odpoczywały i bawiły się.

A jednak Kopciuszek pozostała łagodna i słodka. Wieczorami siadała przy ciepłym kominku; miękki żar sprawiał, że wyglądała, jakby na jej sukience osiadły maleńkie gwiazdki. Tak właśnie przylgnęło do niej imię Kopciuszek.

Pewnego dnia królewski goniec przywiózł radosną wieść: książę urządza w pałacu wielki bal i wszyscy w królestwie są zaproszeni. Przyrodnie siostry trajkotały cały dzień o sukniach i wstążkach. Kopciuszek pomagała im wybierać najpiękniejsze stroje i upinać włosy. Gdy zapytały, czy i ona chciałaby pójść, uśmiechnęła się cicho. — Ach, chyba nie mogę — odparła. Roześmiały się i powiedziały, że do tak wspaniałej zabawy zupełnie nie pasuje.

W wieczór balu Kopciuszek pomachała siostrom, gdy ich powóz potoczył się drogą. Z ciężkim sercem usiadła sama przy ogniu.

Nagle rozległo się delikatne pukanie do drzwi. Za progiem stała starsza kobieta z życzliwym uśmiechem. — Czy mogę wejść i chwilę odpocząć? — zapytała. — Ależ proszę — odrzekł Kopciuszek.

Kobieta spytała, skąd ten smutek. Kopciuszek opowiedziała o balu i o tym, jak bardzo chciałaby pójść, lecz nie ma ani pięknej sukni, ani karetki. Oczy kobiety rozbłysły. — Nie martw się, moje dziecko. Jestem twoją dobrą wróżką i pójdziesz na bal!

Najpierw poprosiła o dużą dynię z ogrodu. Kopciuszek przyniosła ją, a jedno machnięcie różdżki zamieniło dynię w lśniącą złotem karetę. Potem poprosiła o sześć myszy ze spiżarni. Dotknęła je różdżką i stały się sześcioma pięknymi siwymi końmi z błękitnymi wstążkami w grzywach. Następnie poprosiła o dwa szczury ze stajni — z jednego zrobiła zgrabnego postyliona, z drugiego wesołego stangreta. Wreszcie poprosiła o sześć jaszczurek z ogrodowego muru. Jedno skinienie różdżki i przemieniły się w sześciu lokajów w jaskrawych liberiach i złotych kapeluszach.

Kareta i cała służba były gotowe, lecz Kopciuszek wciąż miała na sobie prostą sukienkę. Wróżka uśmiechnęła się, musnęła ją różdżką, a sukienka przemieniła się w srebro i złoto, migoczące jak blask księżyca. Na jej stopach zabłysły dwa delikatne, kryształowe pantofelki. — Pamiętaj — rzekła dobra wróżka — musisz opuścić bal, zanim zegar wybije dwanaście. O północy czar pryśnie.

Kopciuszek przyrzekła, wsiadła do karety i pomknęła do pałacu.

Gdy przybyła, sam książę wyszedł, by ją powitać. Prowadząc ją do sali balowej, sprawił, że wszyscy odwrócili głowy. Była tak piękna, że po sali popłynął szept zachwytu.

Książę tańczył z nią przez cały wieczór. Kopciuszek czuła się, jakby śniła.

Rozmawiała nawet łagodnie z przyrodnimi siostrami, które jej nie poznały, i poczęstowała je słodkimi owocami ze stołu. Gdy zegar zaczął wybijać dwunastą, przypomniała sobie obietnicę. Po cichu wymknęła się i zniknęła w noc, zanim rozległo się ostatnie uderzenie.

W domu podziękowała dobrej wróżce i opowiedziała, jak szczęśliwy to był wieczór. Następnego dnia książę obwieścił, że będzie jeszcze jeden bal i że ma nadzieję, iż tajemnicza dama znów przybędzie.

Znów przyrodnie siostry udały się do pałacu. A dobra wróżka ubrała Kopciuszka w suknię jeszcze piękniejszą niż poprzednio.

Tej nocy książę nie odstępował jej na krok, rozmawiając z nią serdecznie i z radością. Lecz Kopciuszek straciła rachubę czasu. Gdy zegar wybił północ, rzuciła się do ucieczki. Zbiegając po pałacowych schodach, jeden z kryształowych pantofelków zsunął się z jej stopy. Książę podniósł go ostrożnie, postanawiając odnaleźć ją za wszelką cenę.

Następnego dnia książę oświadczył: — Poślubię tę, na której stopę ten kryształowy pantofelek będzie pasował.

Chodził od domu do domu. Wiele panien próbowało, lecz żadnej nie pasował. W końcu dotarł do domu Kopciuszka.

Przyrodnie siostry po kolei usiłowały wcisnąć stopy, ale pantofelek był o wiele za mały. Wtedy Kopciuszek cichutko zapytała: — Czy mogę spróbować?

Siostry roześmiały się, lecz królewski sługa rzekł: — Każda panna powinna otrzymać swoją szansę.

Kopciuszek wsunęła stopę w pantofelek — pasował jak ulał. Potem wyjęła z kieszeni drugi pantofelek i włożyła go na drugą stopę.

W tej chwili ukazała się dobra wróżka i dotknęła różdżką jej sukni. W mgnieniu oka Kopciuszek znów była przybrana w migoczącą, cudowną szatę.

Przyrodnie siostry oniemiały, poznając w niej damę z balu. Padły przed nią na kolana i błagały o wybaczenie. Kopciuszek łagodnie podniosła je i uśmiechnęła się. — Wybaczam wam. Bądźmy przyjaciółkami.

Uszczęśliwiony książę zabrał Kopciuszka do pałacu, gdzie wkrótce się pobrali. Całe życie pozostała dobra i łagodna, a jej ciepłe serce przynosiło szczęście rodzinie i całemu królestwu.

I tak opowieść o Kopciuszku stała się baśnią o dobroci, cierpliwości i spełniających się marzeniach.
Koniec.

Młoda, dobra dziewczyna traci matkę i zostaje sama ze złą macochą i przyrodnimi siostrami. Dzięki cierpliwości, dobroci i magicznej pomocy Dobrej Wróżki trafia na królewski bal i zdobywa serce księcia. Nawet gdy spotyka ją krzywda, potrafi wybaczyć z godnością, dowodząc, że dobro i nadzieja mogą zamienić marzenia w rzeczywistość.

Kopciuszek

Baśń o biednym chłopcu Jacku, który wspina się po magicznym fasolowym pnączu.

Jaś i magiczna fasola

Dawno, dawno temu, w przytulnym domku, miła kucharka postanowiła przygotować w swojej ciepłej kuchni coś wyjątkowego. Nasypała mąki i nalała wody, dodała melasy i imbiru, a wszystko wymieszała w wielkiej misie. Dolała jeszcze odrobinę wody, żeby masa była gładka, potem dosypała mąki, by była w sam raz. Szczypta soli, szczypta korzeni, i mieszała tak długo, aż ciasto stało się miękkie i złociste.

Rozwałkowała je równo i gładko. Z kwadratowych foremek wycinała kwadratowe ciastka dla chłopców, a z okrągłych – okrągłe dla dziewczynek. Uśmiechnęła się i rzekła: „Upiekę małego piernikowego ludzika dla Bobby’ego.” Wzięła ładny, okrągły kawałek ciasta na brzuszek, mniejszy na głowę i delikatnie uformowała szyjkę. Dwa kolejne kawałki stały się nogami, które starannie wydłużyła, dbając, by miał stópki, a nawet maleńkie paluszki. Dwa mniejsze kawałki zamieniła w ręce z dłońmi i palcami.

Najwięcej troski włożyła w jego głowę. Na czubku zrobiła mu kędzierzawą, cukrową czapeczkę, po bokach doczepiła dwoje maleńkich uszu. Ulepiła też mały nosek, a na usta wcisnęła wielką, pulchną rodzynkę. Na oczy wzięła dwa lśniące, przyrumienione migdały, a jako źrenice – tyciutkie ziarenka kminku, żeby spojrzenie było bystre i pogodne.

Kiedy piernikowy ludzik był gotów, wyglądał tak wesoło i sprytnie, że kucharka aż pomyślała, czy nie będzie z niego psotnik. Poukładała więc kwadratowe i okrągłe ciastka na blasze, a piernikowego ludzika wsunęła w najdalszy kącik pieca, gdyby przyszło mu do głowy uciekać.

Włożywszy wszystko do pieca, poszła na górę zamiatać salonik. Zamiata i zamiata, aż zegar wybił południe. Nagle przypomniała sobie o piernikach! „Oj, biada, spalą się na wiór!” – zawołała, porzuciła miotłę i popędziła do kuchni.

Otworzyła drzwiczki pieca, a tam kwadratowe ciastka upieczone na piękny, złocistobrązowy kolor. Okrągłe też wyszły jak trzeba. A w kąciku stał piernikowy ludzik – cały rumiany, dopieczony, z migdałowymi oczami, którym blasku dodawały ziarenka kminku, i z rodzynkowymi ustami, które wyglądały na pełne psot.

Ledwie drzwiczki pieca się uchyliły, a piernikowy ludzik hop, skok i hyc! Przeskoczył nad kwadratowymi i okrągłymi ciastkami, mignął nad ramieniem kucharki, i zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, pędził już przez kuchenną podłogę, ile tylko jego małe nóżki mogły. Tylne drzwi stały otworem, a ścieżka ogrodowa lśniła w słońcu.

Kucharka odwróciła się jak mogła najszybciej, ale była trochę ociężała – zaskoczona i niezbyt chyża. W poprzek progu, śpiąc sobie w słońcu, leżała kotka Mruczka.

„Mruczka, Mruczka!” – zawołała kucharka. „Zatrzymaj piernikowego ludzika! Chcę go dla małego Bobby’ego!” Z początku Mruczce zdawało się, że to sen, i tylko przewróciła się na drugi bok. Kucharka krzyknęła znów: „Mruczka, Mruczka!” Tym razem kotka zerwała się na łapy, ale gdy dopiero obracała się, by zobaczyć, co się dzieje, piernikowy ludzik przemknął prosto pod jej ogonem i pognał ścieżką do ogrodu.

Mruczka zakręciła się i rzuciła w pogoń, choć była jeszcze nieco zaspana i nie bardzo wiedziała, za czym biegnie. Kucharka także pobiegła, ile sił w nogach.

Piernikowy ludzik pruł w dół ogrodu, jego nóżki przebierały co tchu. Wołał: „Biegnijcie, biegnijcie, co sił wam starczy! Nie złapiecie mnie — ja Piernikowy Ludzik!” Kotka Mruczka ścigała go, a za nią pędziła kucharka, lecz piernikowy ludzik był od wszystkich szybszy.

Na końcu ścieżki, przy nagrzanych kamieniach, wylegiwał się w słońcu pies Burek. Kucharka zawołała: „Burek, Burek, zatrzymaj piernikowego ludzika! Chcę go dla małego Bobby’ego!”

Burek wciąż drzemał w słońcu, gdy kucharka zawołała: „Burek, Burek, zatrzymaj piernikowego ludzika! Chcę go dla małego Bobby’ego!” Z początku tylko przewrócił się na drugi bok i chrapnął przeciągle, myśląc, że to wszystko mu się śni. Lecz kiedy kucharka zawołała znowu: „Burek, Burek, zatrzymaj go, zatrzymaj!” — Burek zerwał się jak oparzony i stanął na równe łapy, gotów do pomocy.

A sprytny piernikowy ludzik czatował właśnie na taką chwilę. Gdy tylko Burek się podniósł, ludzik cichutko prześlizgnął się między jego łapami i hyc! — wdrapał się na szczyt ogrodowego muru. Burek zamrugał ze zdziwienia, ale zobaczył tylko kotkę Mruczkę pędzącą w jego stronę, a za nią sapiącą kucharkę.

„Psota!” — pomyślał Burek i zaszczekał, po czym pognał za Mruczką. Biedna kotka nie zdążyła ani przystanąć, ani uskoczyć, i oboje wpadli na siebie — posypały się szczeknięcia, miauki i plątanina łap. Narobiło to tyle hałasu i zamieszania, jakby nagle zakręcił się cały pęk wirujących fajerwerków!

Kucharka biegła, ile sił, i też nie zdążyła wyhamować. Potknęła się i walnęła prosto na psa i kotkę, a cała trójka sturlała się w jeden wielki, wesoły kłąb. Mruczka próbowała wydrapać sobie drogę na wolność, Burek wywijał się, jak mógł, a kucharka chichotała i usiłowała wszystkich rozplątać.

Tymczasem piernikowy ludzik stał wysoko na murze, rączki trzymał w kieszonkach i patrzył na ten śmieszny obrazek w dole. Ziarenka kminku w jego oczach błyszczały śmiechem, a rodzynkowe usta aż podskakiwały od chichotu. „Biegnijcie, biegnijcie, co sił wam starczy! Nie złapiecie mnie — ja Piernikowy Ludzik!” — zawołał dumnie.

Po chwili Mruczce udało się wymknąć; zmierzwiona i znużona uznała, że na dziś ma dość pościgów, i cichutko wymaszerowała do kuchni na drzemkę. Burek, który miał podrapany nos, wreszcie odplątał się od spódnicy kucharki i podniósł wzrok — akurat, by dojrzeć ludzika na murze! Zaszczekał i pognał ku murowi, a kucharka, choć sukienkę miała podartą, a twarz podrapaną, podniosła się i ruszyła za nim, nie zamierzając się poddać.

Piernikowy ludzik zobaczył pędzącego Burka i żwawo zeskoczył po drugiej stronie muru, miękko lądując w zielonej trawie. Przemknął przez pole, machając nóżkami, co tchu. Na środku stało wysokie drzewo, a pod nim siedział Dżoko — małpka, już całkiem rozbudzona i bardzo ciekawska.

„Dżoko, Dżoko, zatrzymaj piernikowego ludzika!” — zawołała kucharka. Dżoko dał tak wielkiego susa, że przeleciał prosto nad ludzikem i z niespodziewanym chlup! wylądował na grzbiecie Burka. Burek zapiszczał i odwrócił się, dając Dżokowemu ogonowi małego prztyczka zębami. Dżoko zaklekotał, zeskoczył, potrząsnął ogonem i wyglądał na nie lada zucha — i nie lada zły.

Piernikowy ludzik zachichotał i popędził do drzewa. „Wiem, że pies nie wejdzie na drzewo, a kucharka też raczej nie — ale co z małpką, tego nie jestem pewien!” — mruknął do siebie. I już, ręka za ręką, wdrapał się aż na sam czubek, na najwyższą gałąź.

Ale Dżoko też był chyży i sprytny. Jednym sprężystym skokiem dopadł najniższej gałęzi i migiem popędził w górę za ludzikiem. Piernikowy ludzik spojrzał w dół i zawołał: „Biegnijcie, biegnijcie, co sił wam starczy! Nie złapiecie mnie — ja Piernikowy Ludzik!” Tak był pewny siebie, że nie zauważył, jak blisko jest już Dżoko.

W okamgnieniu małpka wspięła się niemal na sam szczyt, tuż za nim. Piernikowy ludzik zobaczył Dżoka i uskoczył na sam czubek gałęzi, ściskając ją mocno małymi piernikowymi paluszkami. Zawisł, trzymając się jedną rączką, a jego migdałowe oczy z kminkowymi ziarenkami rozszerzyły się z niepokoju.

Dżoko, sprytna małpka, zawisł pod gałęzią i wyciągnął swoją długą, zręczną łapkę. Zanim Piernikowy Ludzik zdążył choć pisnąć: „Biegnijcie, biegnijcie, co sił wam starczy!” — Dżoko już go capnął i trzymał wysoko w powietrzu. Spojrzał na ludzika wielkimi, ciekawskimi oczami — a może, a może i brzuszek trochę mu zaburczał.

Rodzynkowe usta ludzika zaczęły drżeć, a oczy z ziarenkami kminku napełniły się drobnymi, cukrowymi łezkami. Tak pewny był, że wszystkich prześcignie, a teraz już nie był tego taki pewien. Żałował, że aż tak się przechwalał.

I wtedy stało się coś wspaniałego. Mały Bobby, który drzemał na górze, nagle się zbudził. Wydawało mu się, że ktoś woła w jego śnie: „Bobby, Bobby!” Przetarł zaspane oczy i wyskoczył z łóżka, nawet nie zatrzymując się, by włożyć buciki. Zbiegł po schodach, a jego gołe stópki cichutko zastukały, i wyjrzał przez okno. A tam, na polu za ogrodem, zobaczył kucharkę, Burka i Dżoka, wszystkich zgromadzonych pod wielkim drzewem.

Serce Bobby’ego aż podskoczyło z radości. Wybiegł na dwór, przemknął przez ciepłą, żwirową ścieżkę i hop! — gramoli się przez ogrodowy mur. Po chwili stał już pod drzewem i patrzył w górę na Dżoka i Piernikowego Ludzika.

„Upuść go, Dżoko!” — zawołał Bobby dźwięcznym, czystym głosem. A że Dżoko zawsze słuchał Bobby’ego, od razu wypuścił ludzika z łapki. Piernikowy Ludzik runął w dół, w dół, w dół — pac! — i mięciutko wylądował w czekającym fartuszku Bobby’ego.

Bobby podniósł Piernikowego Ludzika i przyjrzał mu się z bliska. Małe rodzynkowe usteczka wygięły się w smutną podkówkę, a w oczach z ziarenkami kminku zalśniły cukrowe łezki. Ale Bobby był po drzemce bardzo głodny i nie mógł się powstrzymać. Odgryzł duży, choć ostrożny kęs — mniam! — i zjadł obie nóżki oraz kawałek brzuszka ludzika.

„Och!” — zawołał Piernikowy Ludzik. — „Już jedna trzecia mnie nie ma!”

Bobby wziął kolejny kęs — chrup! — i zjadł resztę brzuszka oraz obie rączki.

„Och!” — zawołał Piernikowy Ludzik. — „Już dwie trzecie mnie nie ma!”

Wreszcie Bobby wziął ostatni, maleńki kęs — skub! — i zjadł główkę Piernikowego Ludzika.

„Och!” — wyszeptał Piernikowy Ludzik. — „Już całego mnie nie ma!”

I tak zakończyła się przygoda Piernikowego Ludzika. Biegł, ile sił, pysznił się i przechwalał, lecz w końcu to właśnie zbytnia pewność siebie zaprowadziła go prosto w tarapaty.

A więc, gdy dziś wieczorem wtulisz się w kołderkę, pamiętaj: fajnie być sprytnym i chyżym, ale jeszcze lepiej — życzliwym i skromnym. Przechwałki i zbytnia pewność siebie potrafią czasem wpakować w klejące kłopoty — nawet takiego piernikowego ludzika z oczkami z ziarenek kminku i rodzynkowym uśmiechem.

Klasyczna baśń z morałem o chełpliwym Piernikowym Ludziku, który próbuje prześcignąć wszystkich.

Mały piernikowy ludzik

Dawno, dawno temu, na słonecznej łące, na skraju cichego lasu, mieszkała dobra, stara mama świnka i jej trzy małe prosiaczki. Prosiaczki rosły z dnia na dzień, i wkrótce jedzenia zaczęło dla wszystkich brakować. Więc Mama Świnka, trącając je czule ryjkiem i żegnając z miłością, powiedziała: "Czas wam wyruszyć w świat i poszukać własnych przygód. Pamiętajcie, by być grzeczne i sprytne, i zawsze pilnujcie się nawzajem."

Trzy prosiaczki uściskały mamę i ruszyły krętą ścieżką, każde z lekkim sercem i ciekawą główką.

Pierwszy prosiaczek, który kochał słońce i miękkie rzeczy, szybko spotkał życzliwego gospodarza niosącego naręcze złotej słomy. Prosiaczek podreptał do niego i grzecznie zapytał: "Przepraszam, proszę pana, czy mógłbym dostać trochę słomy na budowę domku?" Gospodarz uśmiechnął się na widok dobrych manier prosiaczka i oddał mu słomę. Prosiaczek pracował radośnie, przeplatał i układał, aż zbudował przytulny słomiany domek. Wsunął się do środka, czując dumę i bezpieczeństwo.

Aż pewnego dnia zawitał wilk o długim pysku i bystrych oczach. Powąchał powietrze i wyczuł prosiaczka w słomianym domku. Zapukał do drzwi i zawołał: "Prosiaczku, prosiaczku, wpuść mnie!" Prosiaczek zajrzał przez dziurkę od klucza i zobaczył wielkie wilcze łapy. "Nie, nie, nie! Ani mi się śni!" — odparł dzielnie.

Wilk zmarszczył brwi i warknął: "To ja chuchnę i dmuchnę i twój domek runie!" Wziął głęboki oddech i dmuchnął z całych sił. Słomiany domek rozleciał się, a przestraszony prosiaczek popędził, ile sił w nóżkach, prosto do domku brata.

Drugi prosiaczek, który lubił rzeczy kłujące i solidne, spotkał gospodarza niosącego wiązkę patyków. Grzecznie poprosił: "Przepraszam, proszę pana, czy mógłbym dostać trochę patyków na budowę domku?" Gospodarz, rad z jego manier, dał mu patyki. Prosiaczek zbudował z nich mocny domek, a wkrótce przybiegł też jego zasapany, zaniepokojony brat. Oba prosiaczki uścisnęły się i schowały w środku.

Ale wilk nie był daleko w tyle. Zapukał i zawołał: "Prosiaczki, prosiaczki, wpuśćcie mnie!" Prosiaczki zajrzały przez dziurkę od klucza i zobaczyły wielkie wilcze uszy. "Nie, nie, nie! Ani nam to w głowie!" — odpowiedziały razem.

Wilk wyszczerzył zęby i powiedział: "To ja chuchnę i dmuchnę i wasz domek runie!" Chuchał i dmuchał, i z wielkim świstem patykowy domek rozsypał się w proch. Dwa prosiaczki zapiszczały i pobiegły, co sił w małych nóżkach, aż do domku trzeciego brata.

Trzeci prosiaczek, mądry i przezorny, spotkał murarza dźwigającego ciężki ładunek cegieł. Grzecznie zapytał: "Przepraszam, proszę pana, czy mógłbym dostać trochę cegieł na budowę domku?" Murarz, ujęty dobrymi manierami prosiaczka, podarował mu cegły. Prosiaczek ciężko pracował, układając i dopasowując cegły, aż powstał solidny, bezpieczny dom. Gdy dwaj bracia przybiegli, zaprosił ich do środka i razem poczuli się ciepło i bezpiecznie.

Wkrótce pod ceglany domek podszedł wilk. Zapukał i zawołał: "Prosiaczki, prosiaczki, wpuśćcie mnie!" Prosiaczki zajrzały przez dziurkę od klucza i zobaczyły wielkie wilcze oczy. "Nie, nie, nie! Ani nam to w głowie!" — odpowiedziały.

Wilk zawarczał: "To ja chuchnę i dmuchnę i wasz domek runie!" Chuchał i dmuchał, dmuchał i chuchał, lecz ceglany dom stał jak skała. Próbował raz i drugi, i trzeci, ale nie potrafił go zdmuchnąć. W końcu tak się zmęczył, że musiał przysiąść i złapać oddech.

Ale wilk też był przebiegły. Zawołał: „Prosiaczki, prosiaczki, wiem, gdzie rosną dorodne rzepy, całe pole! Jeśli pójdziecie ze mną jutro z rana, nazbieramy na obiad.” Trzeci prosiaczek podziękował wilkowi za pomysł, ale nie dał się tak łatwo nabrać. Nazajutrz wstał skoro świt, poszedł na pole, nazbierał rzepek i, kiedy wilk się zjawił, prosiaczek siedział już w domku i zajadał śniadanie.

Wilk spróbował raz jeszcze i zaproponował, żeby poszli razem do Wesołych Ogrodów rwać jabłka z wielkiej jabłoni. Prosiaczek się zgodził, lecz i tym razem wstał jeszcze wcześniej i, gdy wilk przybył, on już zrywał jabłka. Wilk chciał go schwytać, ale sprytny prosiaczek cisnął jabłko daleko, a gdy wilk pognał za toczącym się owocem, prosiaczek chyłkiem wrócił do domu z koszykiem pełnym jabłek.

Ale wilk nie dawał za wygraną. Zaprosił prosiaczka na jarmark, obiecując coś wyjątkowego. Prosiaczek przytaknął, lecz poszedł wcześniej, nacieszył się jarmarkiem i kupił sobie w prezencie maślnicę. W drodze do domu zobaczył, jak wilk wspina się na wzgórze. Nie mając się gdzie skryć, wskoczył do maślnicy, a ta potoczyła się w dół—turlu-bum, turlu-bum, turlu-bum! Wilk tak się przestraszył toczącej się, piszczącej maślnicy, że w popłochu uciekł.

Nazajutrz wilk wrócił, udając przyjacielskiego, lecz prosiaczek opowiedział mu o maślnicy. Wilk wpadł w złość i postanowił, że zejdzie kominem i dorwie prosiaczki raz na zawsze.

Ale sprytny trzeci prosiaczek miał plan. Postawił na ogniu wielki gar wody, by zawrzała. Gdy wilk wdrapał się na dach i zaczął schodzić kominem, prosiaczek szybko zdjął pokrywkę. Wilk zsunął się w dół i—chlup!—wpadł prosto do gorącej wody! Zawył, wyskoczył z powrotem kominem, z osmalonym ogonem i piekącymi łapami. Uciekł od ceglanego domku i już nigdy więcej nie zaczepiał trzech małych prosiaczków.

Trzy małe prosiaczki uściskały się i wiedziały, że nareszcie są bezpieczne w swoim mocnym ceglanym domku, gdzie mogły żyć szczęśliwie i spokojnie, zawsze pamiętając, by być sprytne, dobre i odważne.

Klasyczna baśń o trzech małych świnkach, z których każda buduje domek — jeden ze słomy, drugi z patyków, trzeci z cegieł — i które muszą przechytrzyć Wielkiego Złego Wilka próbującego zdmuchnąć ich domki.

Trzy małe świnki

Dawno, dawno temu, w cichym lesie skąpanym plamami słońca, stała przytulna chatka, w której mieszkała szczęśliwa rodzina trzech niedźwiedzi. Był Tata Niedźwiedź, bardzo duży i silny, Mama Niedźwiedzica, w sam raz i niezwykle dobra, oraz Mały Niedźwiadek, drobny i pełen ciekawości. Każdy z nich miał w domu swoje własne skarby: Tata miał wielką miskę na owsiankę, Mama — średnią, a Mały Niedźwiadek — maleńką miseczkę. Mieli też każde swoje krzesło do siedzenia i swoje łóżko do spania — jedno duże, jedno średnie i jedno małe, zupełnie jak ich miski.

Pewnego jasnego poranka niedźwiedzie postanowiły ugotować pyszne śniadanie — ciepłą owsiankę. Ostrożnie nalały owsiankę do misek, ale okazała się zbyt gorąca, by zjeść ją od razu. Postanowiły więc pójść na spacer po lesie, by śniadanie zdążyło ostygnąć. Kochały te przechadzki: słuchały śpiewu ptaków i patrzyły, jak promienie słońca tańczą po liściach.

Niedaleko stamtąd wędrowała po lesie dziewczynka o złotych loczkach, zwana Złotowłosą. Mama posłała ją z drobną sprawą, lecz Złotowłosa łatwo dawała się rozproszyć trzepotem motyli i delikatnym wietrzykiem. Błądząc tak, natrafiła na chatkę niedźwiedzi. Z ciekawością zajrzała przez okno. Nikogo nie było w domu, a drzwi stały uchylone. Złotowłosa delikatnie pchnęła drzwi i weszła do środka.

W środku, na stole, zobaczyła trzy miski owsianki. Zaburczało jej w brzuszku — szła już długo. Spróbowała owsianki z dużej miski, lecz była zdecydowanie za gorąca. Spróbowała ze średniej — była za zimna. Wreszcie skosztowała tej z maleńkiej miseczki i okazała się w sam raz: ciepła i przepyszna. Tak jej zasmakowała, że zjadła wszystko do ostatniej łyżki.

Po jedzeniu Złotowłosa poczuła lekkie zmęczenie. Rozejrzała się i zobaczyła przy kominku trzy krzesła. Najpierw usiadła na dużym, ale było za twarde. Potem spróbowała średniego, lecz było zbyt miękkie. W końcu usiadła na małym krzesełku — było w sam raz. Zakołysała się na nim lekko, aż tu nagle — trach! — krzesełko pękło, a Złotowłosa z łoskotem zsunęła się na podłogę. Zdziwiła się, ale rychło podniosła się i otrzepała sukienkę.

Teraz ogarnęła ją senność. Wspięła się po schodach i trafiła do przytulnej sypialni, gdzie stały trzy łóżka. Położyła się na dużym, lecz było zbyt wysokie u wezgłowia. Spróbowała średniego — za wysokie było przy nogach. Wreszcie ułożyła się w małym łóżeczku, a ono było w sam raz: miękkie i wygodne. Złotowłosa wsunęła się pod kołderkę i wkrótce zapadła w błogi sen.

Tymczasem trzy niedźwiedzie wróciły ze spaceru, gotowe na śniadanie. Weszły do domu, a Tata Niedźwiedź spojrzał na swoją miskę i powiedział głębokim, lecz łagodnym głosem: „Ktoś jadł moją owsiankę.” Mama Niedźwiedzica zerknęła do swojej miski i rzekła ciepłym, troskliwym głosem: „Ktoś jadł i moją owsiankę.” Mały Niedźwiadek spojrzał na swoją maleńką miseczkę i cienkim, zdziwionym głosikiem pisnął: „Ktoś zjadł całą moją owsiankę!”

Rozejrzeli się po izbie i zauważyli swoje krzesła. Tata Niedźwiedź dostrzegł, że poduszka na jego krześle była przesunięta. „Ktoś siedział na moim krześle.” Mama Niedźwiedzica zauważyła, że jej poduszka jest spłaszczona. „Ktoś siedział i na moim krześle.” Mały Niedźwiadek popatrzył na swoje krzesełko i zawołał: „Ktoś siedział na moim krzesełku, i jest połamane!”

Zaintrygowane misie postanowiły zajrzeć na górę. W sypialni Tata Niedźwiedź zobaczył przesuniętą poduszkę i mruknął: „Ktoś leżał w moim łóżku.” Mama Niedźwiedzica spojrzała na swój zmięty koc i powiedziała: „Ktoś leżał i w moim łóżku.” Mały Niedźwiadek podszedł do swojego łóżeczka i aż oniemiał ze zdumienia — w jego łóżeczku smacznie spała Złotowłosa!

Mały Niedźwiadek pisnął swoim cieniutkim głosikiem: „Ktoś leżał w moim łóżeczku — i oto ona!” Złotowłosa przebudziła się i zobaczyła trzy niedźwiedzie stojące tuż przy łóżeczku. Drgnęła ze strachu, lecz niedźwiedzie patrzyły na nią łagodnymi oczami. Złotowłosa szybko wstała, czując lekkie zakłopotanie, że weszła do ich domu bez pytania. Przeprosiła niedźwiedzie za to, że zjadła ich owsiankę, siedziała na ich krzesłach i spała w ich łóżkach.

Trzy niedźwiedzie wysłuchały Złotowłosej życzliwie. Widzieli, że nie chciała zrobić nic złego, była tylko ciekawską dziewczynką. Mama Niedźwiedzica obdarzyła ją ciepłym uśmiechem i zapytała, czy nie chciałaby zostać na śniadanie. Złotowłosa skinęła głową i wszyscy razem zeszli na dół. Niedźwiedzie ugotowały jeszcze trochę owsianki i tym razem dla każdego starczyło do syta. Złotowłosa podziękowała za ich dobroć i obiecała, że zawsze najpierw zapuka, zanim wejdzie do czyjegoś domu.

Po śniadaniu Złotowłosa pożegnała się z nowymi przyjaciółmi i ruszyła z powrotem przez las, szczęśliwa i wdzięczna za lekcję, jaką otrzymała. Trzy niedźwiedzie pomachały jej z progu chatki, radując się, że zyskały nową przyjaciółkę w lesie.

Przeredagowany opis:
Klasyczna baśń o ciekawskiej dziewczynce, która wchodzi do leśnej chatki i przegląda rzeczy należące do trzech niedźwiedzi, co kończy się zaskakującym spotkaniem.

Złotowłosa i trzy misie

Dawno, dawno temu, w małej wiosce otoczonej wysokimi, szemrzącymi drzewami, żyła sobie dobra dziewczynka, którą lubił każdy, kto ją spotkał. Najmocniej ze wszystkich kochała ją jednak babcia, mieszkająca w przytulnej chatce głęboko w lesie. Pewnego dnia babcia podarowała wnuczce piękny czerwony, aksamitny kapturek. Tak jej w nim było do twarzy, że zaczęła go nosić codziennie, i odtąd wszyscy mówili na nią Czerwony Kapturek.

Pewnego słonecznego ranka mama spakowała do koszyka kawałek miękkiego ciasta i butelkę słodkiego soku.
— Czerwony Kapturku, babcia czuje się dziś nie najlepiej. Zanieś jej ten koszyk. Idź, zanim słońce przygrzeje, stąpaj ostrożnie i trzymaj się ścieżki. Nie biegnij, bo jeszcze upuścisz koszyk. A kiedy dojdziesz, najpierw powiedz „Dzień dobry”, zanim zrobisz cokolwiek innego.

Czerwony Kapturek skinęła głową i przyrzekła:
— Będę bardzo ostrożna, mamusiu.
Wzięła koszyk i ruszyła przez las, podśpiewując cichutko.

Chatka babci przycupnęła pod trzema wielkimi dębami, a nieco niżej rosły leszczyny. Idąc ścieżką, dziewczynka podziwiała, jak słońce tańczy na liściach, i słuchała wesołego śpiewu ptaków.

Nagle zza pnia wysunął się wilk. Wyglądał całkiem zwyczajnie: miał puszysty ogon i ciekawskie oczy. Czerwony Kapturek nigdy jeszcze wilka nie spotkała i nie wiedziała, że powinna się go bać.
— Dzień dobry, Czerwony Kapturku — przywitał się uprzejmie wilk.
— Dziękuję pięknie, panie Wilku — odrzekła.
— Dokąd tak rano idziesz? — zapytał, przechylając łeb.
— Do babci — powiedział Czerwony Kapturek. — Źle się czuje, więc niosę jej ciasto i sok, żeby jej się trochę polepszyło.

Wilkowi w oczach błysnął chytry pomysł.
— A gdzie mieszka twoja babcia?
— Niedaleko stąd, trochę dalej, pod trzema wielkimi dębami. Na pewno pan zna — ta chatka, pod którą rosną leszczyny.

Wilk szedł przez chwilę obok niej, układając w głowie plan. Wreszcie rzekł:
— Popatrz tylko, jakie tu piękne kwiaty! Czemu by nie zerwać dla babci bukieciku? I posłuchaj, jak słodko śpiewają ptaki. Idziesz tak cichutko, jakbyś do szkoły szła, a cały las aż tętni radością.

Czerwony Kapturek rozejrzała się i zobaczyła dookoła barwne kwiaty. Pomyślała: „Babci na pewno spodobałby się świeży bukiet”. Zeszła więc ze ścieżki, by nazbierać kwiatów. Za każdym razem, gdy znalazła ładny, kawałek dalej dostrzegała jeszcze piękniejszy and tak błąkała się coraz głębiej w las.

Tymczasem wilk popędził prosto do chatki babci. Zapukał łapą do drzwi.
— Kto tam? — odezwała się słabym głosem babcia.
— To ja, Czerwony Kapturek — odparł wilk, naśladując głos dziewczynki. — Przyniosłam ci ciasto i sok.
— Podnieś zasuwkę i wejdź, dziecko — powiedziała babcia. — Jestem zbyt słaba, żeby wstać.

Wilk otworzył drzwi i wszedł do środka. Szybko zamknął babcię na klucz w piwnicy. Potem wciągnął na głowę jej czepek i wsunął na nos okulary, wdrapał się do łóżka i naciągnął kołdrę aż po brodę.

Po chwili Czerwony Kapturek przypomniała sobie o babci i z naręczem kwiatów pospiesznie wróciła na ścieżkę. Gdy dotarła do chatki, zauważyła, że drzwi stoją otworem. Poczuła lekki niepokój, ale weszła do środka i zawołała:
— Dzień dobry, Babciu!
Nikt nie odpowiedział.

Na palcach podeszła do sypialni i zobaczyła babcię leżącą w łóżku, jakąś dziwną, z czepkiem naciągniętym głęboko na czoło.
— Och, Babciu, jakie ty masz wielkie uszy! — powiedziała.
— Żeby cię lepiej słyszeć, moje dziecko — odparł wilk, siląc się na łagodny głos.
— Ale Babciu, jakie masz wielkie oczy!
— Żeby cię lepiej widzieć, kochanie.
— A Babciu, jakie masz duże ręce!
— Żeby cię mocniej przytulić.
— Och, ale Babciu, jakie ty masz wielkie usta!

— Żeby cię… — zaczął wilk, lecz nim zdołał dokończyć, Czerwony Kapturek pojęła, że coś jest bardzo nie w porządku. Krzyknęła, ile sił w płucach, a jej głos poniósł się echem po całym lesie.

Właśnie w tej chwili niedaleko przechodził dobry myśliwy. Usłyszał przerażony krzyk Czerwonego Kapturka i popędził do chatki. Spojrzał na łóżko, zobaczył w nim wilka i od razu domyślił się, co się stało. Szybko uniósł strzelbę i strzelił w powietrze. Huk tak przeraził wilka, że ten wyskoczył z łóżka, wypadł przez drzwi i pognał w głąb lasu; więcej już nie pokazywał się w pobliżu wioski.

Myśliwy czym prędzej wszedł do środka i znalazł Czerwonego Kapturka — drżącą, lecz całą. Razem przeszukali chatkę i wkrótce usłyszeli z piwnicy głos babci. Myśliwy odryglował drzwi, a babcia wyszła i przytuliła wnuczkę tak mocno, jak tylko potrafiła.

Usiedli wszyscy troje, a Czerwony Kapturek wręczyła babci ciasto, sok i śliczny bukiecik, który nazbierała. Babcia uśmiechnęła się i od razu poczuła się lepiej — w towarzystwie wnuczki i dobrego myśliwego siły szybko do niej wracały. Czerwony Kapturek postanowiła, że odtąd zawsze będzie słuchać mamy i ilekroć wybierze się do lasu, będzie trzymać się ścieżki.

Od tej pory Czerwony Kapturek była już zawsze ostrożna, a las znów był bezpieczny i spokojny.

Dawno, dawno temu, w małej wiosce otoczonej wysokimi, szumiącymi drzewami mieszkała dobra dziewczynka.

Czerwony Kapturek

W odległym królestwie, dawno, dawno temu, żył sobie dobry król i jego łagodna królowa. Mieli trzech synów, wszystkich dzielnych i wielkodusznych. Najmłodszego zwano Iwanem.

Pewnego słonecznego poranka król rzekł do synów: „Drogie dzieci, weźcie łuki i strzały i wypuśćcie je jak najdalej. Tam, gdzie spadnie strzała, tam znajdziecie sobie wybrankę.”

Strzała najstarszego poleciała do pięknego dworu, gdzie mieszkała dobra panienka. Strzała średniego wylądowała przy wesołym ganku kupca, a uśmiechnięta dziewczyna skinęła mu głową. Lecz strzała Iwana spadła na ciche, spokojne moczary, gdzie pochwyciła ją mała żabka.

Iwan zmarszczył brwi. „Jakże mam poślubić żabę?” pomyślał. „Jest taka inna ode mnie.” Lecz król uśmiechnął się łagodnie i rzekł: „Nierzadko to, co nas najbardziej zdumiewa, okazuje się najlepszym darem. Zaufaj sercu.”

I tak bracia się pożenili: najstarszy z panną szlachetnego rodu, średni z córką kupca, a Iwan z przyjazną żabką.

Pewnego dnia król poprosił każdego z synów, by ich żony upiekły do rana wyjątkowy bochen chleba.

Iwan wrócił do domu niepewny. „Jak ona ma to zrobić?” martwił się. Żabka zarechotała cicho: „Nie troskaj się, drogi Iwanie. Odpocznij, a rano zobaczysz.”

Tej nocy, gdy Iwan spał twardym snem, żabka przemieniła się w piękną młodą pannę imieniem Wasylisa. Zawołała swoje służki: „Upieczcie, proszę, piękny bochen, taki jak w pałacu mego ojca.”

O poranku Iwan ujrzał cudowny chleb, przyozdobiony wieżyczkami i kwiatami, miękki i biały jak obłok. Wszyscy go podziwiali, a król dziękował Iwanowi z serca.

Wkrótce król posłał nowe polecenie: każda żona ma do jutra utkać piękny kobierzec.

Znów Iwan zwątpił. „Jakże to tak prędko?” pomyślał. Żabka zarechotała łagodnie: „Idź spać, Iwanie. Ranek niesie czary.”

Tej nocy Wasylisa znów stała się pełną wdzięku księżniczką. Przywołała służki i rzekła: „Utkajcie miękki, lśniący kobierzec, taki, na jakim siadałam w pałacu mego ojca.”

O świcie Iwan ujrzał jedwabny kobierzec, migocący złotem i srebrem. Był tak piękny, że wszyscy oniemieli, a król uśmiechał się z radością.

Iwan poczuł dumę i radość, wiedząc, że czasem to dobroć i cierpliwość przynoszą najwspanialsze niespodzianki.

Król był zachwycony pięknymi kobiercami. Podziękował Iwanowi serdecznie i rzekł: „Jutro pragnę poznać wszystkie wasze żony.”

Iwan się zasmucił. Spojrzał w niebo, marszcząc lekko czoło.

— Kum-kum! Kum-kum! — odezwała się cichutko żabka. — Czemuś taki smutny, mój drogi Iwanie? Czy coś cię w pałacu zmartwiło?

— Ojciec chce zobaczyć wszystkie żony — szepnął Iwan. — A jakże mam przyprowadzić ciebie, moja żabko?

— Nie martw się — zakumkała łagodnie. — Najpierw pójdziesz sam. Ja przybędę później. Gdy usłyszysz wielki rumor, nie lękaj się. Powiedz tylko: „Oto nadchodzi moja żabka w swoim pudełeczku.”

Nazajutrz pierwsi przybyli starsi bracia. Ich żony promieniały uśmiechem, lśniąc strojami. Bracia podśmiewali się z Iwana.

— Czemu sam przyszedłeś, braciszku? — pytali. — Gdzie twoja żona? Nie chciała przyjść?

Iwan milczał. Cierpliwie czekał.

Nagle rozległ się miękki, potężny pomruk. Pałac aż zabłysnął i rozjaśniał.

Iwan uśmiechnął się i cicho rzekł: — Oto nadchodzi moja żabka w swoim pudełeczku.

Zajechała złota kareta, lśniąca jak słońce, zaprzężona w sześć białych koni. Wysiadła z niej Wasylisa — piękniejsza niż kiedykolwiek. Uśmiechnęła się do Iwana życzliwie i ujęła go za rękę.

Razem podeszli do długich stołów, okrytych białymi obrusami i uginających się od smakowitych potraw. Wszyscy weselili się i rozmawiali półgłosem.

Wasylisa piła z gracją. Odrobinę napoju przelała do lewego rękawa, a jedząc delikatne łabędzie mięso, wsunęła kosteczki w prawy rękaw. Inne żony podpatrywały ją uważnie i naśladowały każdy gest.

Po uczcie sala rozbrzmiała muzyką. Wszyscy ruszyli do tańca i do pieśni.

Wasylisa wysunęła się naprzód, lśniąca jak jasna gwiazda. Skłoniła się królowi, skłoniła się gościom, a potem zatańczyła z Iwanem, swoim ukochanym mężem.

W tańcu machnęła lewym rękawem — i pośrodku sali rozlało się małe, iskrzące jeziorko. Powiało chłodem i świeżością. Potem machnęła prawym — a po wodzie popłynęły białe, ciche łabędzie.

Wszyscy patrzyli oniemiali z zachwytu, nawet cichy, szary kot w kącie. Król uśmiechał się serdecznie.

Inne żony próbowały naśladować Wasylisę. Lecz gdy poruszyły rękawami, zamiast czarów tu i ówdzie coś się rozlało i zabrzęczało, a goście drgnęli ze zdumienia. Król zmarszczył się łagodnie i grzecznie poprosił, by były ostrożniejsze.

Kiedy zabawa trwała, Iwan po cichu się wymknął. Pobiegł do domu i odnalazł żabią skórkę. Pomyślał, że już pora pomóc Wasylisie na zawsze pozostać księżniczką, więc delikatnie przytknął skórkę do ognia, by się ogrzała.

Gdy Wasylisa wróciła, zaczęła szukać żabiej skórki. Nie mogąc jej znaleźć, posmutniała; w jasnych oczach zakręciła się łza i cichutko spłynęła po policzku.

— Och, drogi Iwanie — szepnęła — byłam już o krok od uwolnienia się od tej skóry. Teraz muszę odejść na pewien czas, by się uczyć i dojrzewać. Odnajdziesz mnie kiedyś, w dalekiej krainie, gdzie czekają nowi przyjaciele.

Po tych słowach Wasylisa zadrżała lekko i przemieniła się w pięknego białego łabędzia. Rozpostarła skrzydła i cichutko wyleciała oknem w jasne, błękitne niebo.

Iwan patrzył za nią z nadzieją, wypatrując dnia, gdy znów będą razem.

Bardzo się zasmucił, widząc, jak Wasylisa odlatuje. Otarł oczy i po cichu pomyślał życzenie, by ją znów odnaleźć.

Złożył dłonie do modlitwy i wyszeptał prośbę. Potem zwrócił się ku północy, południu, wschodowi i zachodowi, szukając drogi.

I tak Iwan wyruszył w długą, łagodną wędrówkę. Szedł przez zielone pola i miękkie bory.

Pewnego słonecznego dnia spotkał dobrego staruszka o ciepłym uśmiechu.

— Witaj, dzielny Iwanie — rzekł starzec łagodnie. — Dokąd to idziesz?

Iwan opowiedział mu wszystko o Wasylisie i o swoim pragnieniu, by ją odnaleźć.

Staruszek skinął głową i rzekł: — Wiem, czemu żabia skórka była tak ważna. Wasylisa jest bardzo mądra, mędrsza nawet od swojego ojca. Dlatego musiała się wielu rzeczy nauczyć, nim zazna wolności.

Podał Iwanowi czarodziejską kuleczkę. — Idź za nią, dokądkolwiek się potoczy. Ona wskaże ci drogę.

Iwan podziękował i raźno ruszył za kuleczką.

Po jakimś czasie w lesie spotkał wielkiego, ciekawskiego niedźwiedzia. Iwan podniósł łuk, lecz niedźwiedź rzekł łagodnie:
— Proszę, nie lękaj się i nie krzywdź mnie. Kiedyś ci pomogę.
Iwan uśmiechnął się i pozwolił niedźwiedziowi odejść.

Wtem nad głową przeleciała piękna biała kaczka. Iwan znów uniósł łuk, lecz kaczka zaszemrała:
— Proszę, nie lękaj się. I ja ci pomogę.
Iwan opuścił łuk i patrzył, jak kaczka odpływa po niebie.

Dalej przez ścieżkę przemknął chyży zając. Iwan już mierzył, ale zajączek mrugnął i powiedział:
— Nie bój się mnie. Wkrótce zostanę twoim przyjacielem.
Iwan uśmiechnął się i pozwolił mu skoczyć dalej.

Wreszcie doszedł do błękitnego morza. Na piasku leżała wielka ryba, zmęczona i dysząca.
— Proszę, pomóż mi wrócić do wody — wyszeptała.
Iwan delikatnie wsunął ją w chłodną toń.

Czarodziejska kuleczka potoczyła się dalej i doprowadziła Iwana do maleńkiej, zabawnej chatynki stojącej na kurzych łapach.
— Chatko, obróć się do mnie drzwiami — poprosił łagodnie Iwan.
Chatka obróciła się frontem, a Iwan wszedł do środka.

Tam spotkał Babę Jagę, mądrą staruszkę o iskrzących oczach.
— Witaj, Iwanie! Siadaj, odpocznij, posil się — rzekła życzliwie.

Iwan poczuł ciepło w sercu. Opowiedział jej o Wasylisie i o swoim pragnieniu, by ją odnaleźć.

Baba Jaga uśmiechnęła się cicho.
— Wiem, gdzie jest — rzekła. — W pałacu Kościeja Nieśmiertelnego. Czuwa nad nią pilnie.

— Tajemnica jej odnalezienia tkwi w maleńkiej czarodziejskiej igle — wyjaśniła. — Igła ukryta jest w małym zajączku. Zajączek siedzi w wielkiej szkatule, a szkatuła wisi w konarach wysokiego dębu.

— Tego dębu Kościej strzeże baczniej niż samej Wasylisy — rzekła Baba Jaga.

Iwan słuchał uważnie. Baba Jaga wskazała mu, gdzie znaleźć dąb.

Gdy Iwan ujrzał wysoki dąb, poczuł się trochę niepewnie. Wziął jednak głęboki oddech i uśmiechnął się. Wiedział, że przyjaciele — niedźwiedź, kaczka i zajączek — przyjdą mu z pomocą. Stąpając lekko, zaczął obmyślać, jak odnaleźć Wasylisę i sprowadzić ją do domu.

Jeszcze raz spojrzał w górę na potężny pień i gałęzie. Nie bardzo wiedział, od czego zacząć.

Wtem nadbiegł wesoło jego przyjaciel, wielki niedźwiedź. Jednym, lecz bardzo ostrożnym pchnięciem poruszył drzewo tak, że położyło się miękko na ziemi.

Z wnętrza pnia wyskoczył maleńki zajączek i popędził co sił w nogach!

Ale już drugi zając — przyjaciel Iwana — skoczył za nim. Przez chwilę goniły się w łagodnej zabawie w berka.

Nagle z pierwszego zajączka wyfrunęła szara kaczka. Wzbiła się wysoko i daleko, niby miękki cień na niebie.

Tuż za nią popłynęła w powietrzu piękna biała kaczka. Dogoniła szarą i musnęła ją skrzydłem.

Z szarej kaczki wymknęło się jajko i cichutko wpadło w głębokie, błękitne morze.

Iwan patrzył szeroko otwartymi oczami, ufając, że przyjaciele mu dopomogą.

I właśnie wtedy podpłynęła wielka ryba, którą Iwan niegdyś ocalił, trzymając jajko w pyszczku.

Iwan rozpromienił się i delikatnie odebrał jajko. Rozłupał skorupkę — a w środku spoczywała maleńka czarodziejska igła!

W tej chwili moc Kościeja zaczęła się rozwiewać jak cichy powiew wiatru.

Iwan ostrożnie wszedł do pałacu Kościeja. Czekała tam na niego ukochana Wasylisa z ciepłym uśmiechem. Uścisnęli się radośnie i razem ruszyli do domu.

Od tej pory Iwan i Wasylisa przeżyli wiele radosnych dni, otuleni miłością i łagodnym światłem.

Dobry książę Iwan zostaje wybrany przez los, by poślubić tajemniczą żabę. Choć zdumiony, godzi się na to. Ku powszechnemu zaskoczeniu żaba okazuje się mądrą, obdarzoną magiczną mocą księżniczką pod urokiem. Dzięki miłości, cierpliwości i odwadze książę Iwan odkrywa jej sekret — i staje przed trudnym wyzwaniem, by ją ocalić. Klasyczna opowieść o magii, przemianie i prawdziwym oddaniu.

Klasyczne

Znajdź idealną bajkę na dobranoc dla swojego dziecka. Szukaj według kategorii (10)