Dawno, dawno temu żył sobie dobry człowiek i jego łagodna żona. Przez wiele lat pragnęli z całego serca dziecka, ale ich życzenie nie spełniło się. Pewnego dnia kobieta zaczęła mieć nadzieję, że wkrótce ich marzenie może się ziścić. Z tyłu ich małego domu znajdowało się okno, przez które mogła zobaczyć wspaniały ogród wypełniony najpiękniejszymi kwiatami i ziołami. Ogród ten otaczał wysoki kamienny mur, a nikt nie odważył się wejść, ponieważ należał do tajemniczej kobiety znanej jako czarodziejka. Mówiono, że miała wielką moc, a wszyscy w wiosce trochę się jej bali.

Pewnego popołudnia, gdy kobieta wpatrywała się w okno, jej wzrok padł na kępę zielonego rampionu—nazywanego także rapunzel—rosnącego w ogrodzie. Rampion wyglądał tak świeżo i smacznie, że zaczęła go pragnąć. Z każdym dniem jej pragnienie rósł coraz silniej, aż nie mogła myśleć o niczym innym. Stała się blada i cicha, a jej mąż zaczął się martwić. Delikatnie zapytał: „Co cię trapi, droga żono?”

Odpowiedziała: „Jeśli nie mogę mieć trochę rampionu z ogrodu za naszym domem, obawiam się, że nie wyzdrowieję.” Mężczyzna bardzo kochał swoją żonę i nie mógł znieść widoku jej smutku. Postanowił, że bez względu na wszystko, przyniesie jej trochę rampionu.

Tego wieczoru, gdy słońce zachodziło, a cienie się wydłużały, mężczyzna ostrożnie wspiął się przez wysoki mur do ogrodu czarodziejki. Szybko zerwał garść rampionu i pospieszył do domu. Jego żona była zachwycona. Przygotowała sobie sałatkę z rampionu i zjadła ją z wielką przyjemnością. Ale smak był tak wspaniały, że następnego dnia pragnęła go jeszcze bardziej.

Jej mąż wiedział, że musi wrócić do ogrodu. Gdy zapadła noc, znów wspiął się przez mur. Ale tym razem, gdy sięgnął po rampion, nagle zobaczył czarodziejkę stojącą przed nim. Jej oczy były przenikliwe, a głos surowy, gdy powiedziała: „Jak śmiesz wchodzić do mojego ogrodu i brać mój rampion jak złodziej?”

Mężczyzna zadrżał z przerażenia i odpowiedział: „Proszę, wybacz mi. Nie chciałem wyrządzić krzywdy. Moja żona zobaczyła twój rampion z naszego okna i pragnęła go tak bardzo, że zachorowała. Chciałem tylko jej pomóc.”

Twarz czarodziejki nieco złagodniała. „Jeśli to, co mówisz, jest prawdą, pozwolę ci wziąć tyle rampionu, ile chcesz. Ale musisz mi obiecać jedną rzecz: gdy twoje dziecko się urodzi, musisz mi je oddać. Będę się nim opiekować, jakby było moje.”

Mężczyzna, przerażony i zdesperowany, zgodził się na warunki czarodziejki. Gdy dziecko się urodziło, czarodziejka natychmiast się pojawiła. Nazwała małą dziewczynkę Rapunzel i zabrała ją ze sobą.

Mężczyzna, przerażony i zdesperowany, zgodził się na warunki czarodziejki. Gdy dziecko się urodziło, czarodziejka natychmiast się pojawiła. Nazwała małą dziewczynkę Rapunzel i zabrała ją ze sobą.

Rapunzel dorastała na piękne dziecko, z włosami złotymi jak słońce. Czarodziejka dbała o nią i chroniła ją. Ale gdy Rapunzel skończyła dwanaście lat, czarodziejka zabrała ją do wysokiej wieży głęboko w lesie. Wieża nie miała schodów ani drzwi, tylko małe okno na samym szczycie. Rapunzel mieszkała tam, a czarodziejka często ją odwiedzała.

Kiedy czarodziejka chciała wejść do wieży, stawała pod oknem i wołała:

„Rapunzel, Rapunzel,
Zejdź mi z włosami.”

Włosy Rapunzel urosły bardzo długie i lśniły jak przędza złota. Gdy słyszała głos czarodziejki, spuszczała swoje włosy przez okno, a czarodziejka wspinała się, używając włosów Rapunzel jak liny.

Czas mijał, a Rapunzel przyzwyczaiła się do swojego cichego życia w wieży. Śpiewała sobie słodkie piosenki, a jej głos unosił się nad lasem. Pewnego dnia książę jechał przez las i usłyszał śpiew Rapunzel. Piosenka była tak piękna, że zatrzymał się, aby posłuchać. Chciał poznać dziewczynę o pięknym głosie, ale nie mógł znaleźć drzwi do wieży.

Dzień po dniu książę wracał do lasu, aby słuchać piosenki Rapunzel. Pewnego wieczoru, gdy ukrył się za drzewem, zobaczył przybycie czarodziejki. Obserwował, jak wołała:

„Rapunzel, Rapunzel,
Zejdź mi z włosami.”

Książę uważnie obserwował z ukrycia, gdy czarodziejka wołała: „Rapunzel, Rapunzel, zejdź mi z włosami.” Zobaczył, jak złote warkocze Rapunzel spadają z wysokiego okna, a czarodziejka wspina się, tak jak zawsze. Książę pomyślał: „Jeśli tak ją odwiedza, może i ja spróbuję.”

Następnego wieczoru, gdy niebo było malowane delikatnym różem i fioletem, książę wrócił do wieży. Stanął pod oknem i delikatnie zawołał: „Rapunzel, Rapunzel, zejdź mi z włosami.” Rapunzel, myśląc, że to czarodziejka, spuściła swoje długie, lśniące włosy. Książę ostrożnie wspiął się, trzymając mocno złote warkocze, aż dotarł do okna na samym szczycie.

Gdy Rapunzel zobaczyła księcia, była bardzo zaskoczona i trochę przestraszona, ponieważ nigdy wcześniej nie widziała nikogo poza czarodziejką. Ale książę mówił do niej łagodnie, opowiadając, jak jej słodki śpiew napełnił jego serce radością i jak pragnie ją poznać. Rapunzel słuchała jego delikatnych słów, a wkrótce jej strach zniknął. Zdała sobie sprawę, że książę jest przyjazny i dobry, a ona czuła się przy nim bezpiecznie.

Książę odwiedzał Rapunzel każdego wieczoru, a oni stali się bliskimi przyjaciółmi. Rozmawiali i śmiali się razem, a Rapunzel opowiadała mu o swoim życiu w wieży. Książę obiecał, że pewnego dnia pomoże jej opuścić wieżę, aby mogła zobaczyć świat na zewnątrz i być wolna.

Rapunzel starannie myślała o tym, jak mogłaby uciec. Powiedziała księciu: „Za każdym razem, gdy mnie odwiedzasz, przynieś mi kawałek jedwabiu. Wpleciony w jedwab stworzę mocną drabinę. Gdy będzie gotowa, mogę zjechać w dół, a ty zabierzesz mnie na swoim koniu.” Książę się zgodził, a każdego wieczoru przynosił jej motek miękkiego, kolorowego jedwabiu.

Dzień po dniu Rapunzel pracowała nad swoją drabiną, starannie i z nadzieją wplatając jedwab. Czarodziejka odwiedzała ją tylko w ciągu dnia, więc nigdy nie zauważyła wizyt księcia ani rosnącej drabiny. Rapunzel i książę zachowali swój sekret w tajemnicy, a ich serca były pełne marzeń o przyszłości.

Ale pewnego dnia, gdy Rapunzel pomagała czarodziejce wspiąć się, zastanowiła się głośno: „Dame Gothel, dlaczego jesteś znacznie cięższa do podciągnięcia niż młody książę? On jest ze mną w mgnieniu oka.” Gdy tylko te słowa opuściły jej usta, Rapunzel zdała sobie sprawę ze swojego błędu. Oczy czarodziejki rozszerzyły się z zaskoczenia i gniewu.

„O, Rapunzel!” krzyknęła czarodziejka. „Jak mogłaś mi taką tajemnicę zachować? Myślałam, że ukryłam cię przed światem, ale mnie oszukałaś!” W swoim gniewie czarodziejka chwyciła piękne włosy Rapunzel i, używając ostrych nożyczek, odcięła je. Złote warkocze spadły na podłogę, a głowa Rapunzel poczuła się lekka i dziwna.

Bez słowa czarodziejka zabrała Rapunzel daleko, głęboko w samotną pustynię. Tam Rapunzel musiała żyć sama, mając tylko wiatr i ptaki za towarzystwo. Tęskniła za swoim księciem i dawnym życiem, a czasami śpiewała swoje słodkie piosenki, aby się pocieszyć.

Tego samego wieczoru czarodziejka wróciła do wieży. Przywiązała odcięte warkocze Rapunzel do haka przy oknie. Gdy książę przybył i zawołał: „Rapunzel, Rapunzel, spuść swoje włosy,” złote warkocze spadły w dół jak wcześniej. Książę wspiął się, mając nadzieję zobaczyć swoją drogą przyjaciółkę, ale zamiast tego znalazł czarodziejkę czekającą na niego.

Czarodziejka spojrzała na księcia z gniewem i powiedziała: „Nigdy więcej nie zobaczysz Rapunzel!” Serce księcia wypełniło się smutkiem. W swoim żalu wspiął się przez okno i spadł w krzaki pełne kolców poniżej. Choć był ranny, wciąż żył, ale jego oczy były ukłute przez ciernie i nie mógł już widzieć.

Książę wędrował przez las, czując się zagubiony i samotny. Jadł dzikie jagody i korzenie, myśląc tylko o Rapunzel. Minęło wiele dni i nocy, a on wciąż jej szukał, prowadzony jedynie nadzieją i wspomnieniem jej słodkiego głosu.

W końcu, po długim, długim czasie, książę usłyszał znajomą piosenkę niesioną przez wiatr. Podążył za dźwiękiem i znalazł Rapunzel na pustyni. Gdy go zobaczyła, pobiegła do niego i mocno go przytuliła. Jej łzy radości spadły na jego oczy, a nagle znów mógł widzieć!

Książę i Rapunzel byli tak szczęśliwi, że znów mogli być razem. Poprowadził ją z powrotem do swojego królestwa, gdzie powitano ich z radością i życzliwością. Rapunzel i książę żyli długo i szczęśliwie, otoczeni przyjaciółmi, śmiechem i miłością. A każdej nocy, gdy gwiazdy migotały na niebie, wspominali, jak nadzieja i dobroć połączyły ich w końcu.

Rapunzel to ponadczasowa baśń o młodej kobiecie z magicznymi, złotymi włosami, uwięzionej w wysokiej wieży przez czarownicę. Znajduje miłość i wolność dzięki odważnemu księciu.

Złotowłosa - Rapunzel