W odległym królestwie, dawno, dawno temu, żył sobie dobry król i jego łagodna królowa. Mieli trzech synów, wszystkich dzielnych i wielkodusznych. Najmłodszego zwano Iwanem.

Pewnego słonecznego poranka król rzekł do synów: „Drogie dzieci, weźcie łuki i strzały i wypuśćcie je jak najdalej. Tam, gdzie spadnie strzała, tam znajdziecie sobie wybrankę.”

Strzała najstarszego poleciała do pięknego dworu, gdzie mieszkała dobra panienka. Strzała średniego wylądowała przy wesołym ganku kupca, a uśmiechnięta dziewczyna skinęła mu głową. Lecz strzała Iwana spadła na ciche, spokojne moczary, gdzie pochwyciła ją mała żabka.

Iwan zmarszczył brwi. „Jakże mam poślubić żabę?” pomyślał. „Jest taka inna ode mnie.” Lecz król uśmiechnął się łagodnie i rzekł: „Nierzadko to, co nas najbardziej zdumiewa, okazuje się najlepszym darem. Zaufaj sercu.”

I tak bracia się pożenili: najstarszy z panną szlachetnego rodu, średni z córką kupca, a Iwan z przyjazną żabką.

Pewnego dnia król poprosił każdego z synów, by ich żony upiekły do rana wyjątkowy bochen chleba.

Iwan wrócił do domu niepewny. „Jak ona ma to zrobić?” martwił się. Żabka zarechotała cicho: „Nie troskaj się, drogi Iwanie. Odpocznij, a rano zobaczysz.”

Tej nocy, gdy Iwan spał twardym snem, żabka przemieniła się w piękną młodą pannę imieniem Wasylisa. Zawołała swoje służki: „Upieczcie, proszę, piękny bochen, taki jak w pałacu mego ojca.”

O poranku Iwan ujrzał cudowny chleb, przyozdobiony wieżyczkami i kwiatami, miękki i biały jak obłok. Wszyscy go podziwiali, a król dziękował Iwanowi z serca.

Wkrótce król posłał nowe polecenie: każda żona ma do jutra utkać piękny kobierzec.

Znów Iwan zwątpił. „Jakże to tak prędko?” pomyślał. Żabka zarechotała łagodnie: „Idź spać, Iwanie. Ranek niesie czary.”

Tej nocy Wasylisa znów stała się pełną wdzięku księżniczką. Przywołała służki i rzekła: „Utkajcie miękki, lśniący kobierzec, taki, na jakim siadałam w pałacu mego ojca.”

O świcie Iwan ujrzał jedwabny kobierzec, migocący złotem i srebrem. Był tak piękny, że wszyscy oniemieli, a król uśmiechał się z radością.

Iwan poczuł dumę i radość, wiedząc, że czasem to dobroć i cierpliwość przynoszą najwspanialsze niespodzianki.

Król był zachwycony pięknymi kobiercami. Podziękował Iwanowi serdecznie i rzekł: „Jutro pragnę poznać wszystkie wasze żony.”

Iwan się zasmucił. Spojrzał w niebo, marszcząc lekko czoło.

— Kum-kum! Kum-kum! — odezwała się cichutko żabka. — Czemuś taki smutny, mój drogi Iwanie? Czy coś cię w pałacu zmartwiło?

— Ojciec chce zobaczyć wszystkie żony — szepnął Iwan. — A jakże mam przyprowadzić ciebie, moja żabko?

— Nie martw się — zakumkała łagodnie. — Najpierw pójdziesz sam. Ja przybędę później. Gdy usłyszysz wielki rumor, nie lękaj się. Powiedz tylko: „Oto nadchodzi moja żabka w swoim pudełeczku.”

Nazajutrz pierwsi przybyli starsi bracia. Ich żony promieniały uśmiechem, lśniąc strojami. Bracia podśmiewali się z Iwana.

— Czemu sam przyszedłeś, braciszku? — pytali. — Gdzie twoja żona? Nie chciała przyjść?

Iwan milczał. Cierpliwie czekał.

Nagle rozległ się miękki, potężny pomruk. Pałac aż zabłysnął i rozjaśniał.

Iwan uśmiechnął się i cicho rzekł: — Oto nadchodzi moja żabka w swoim pudełeczku.

Zajechała złota kareta, lśniąca jak słońce, zaprzężona w sześć białych koni. Wysiadła z niej Wasylisa — piękniejsza niż kiedykolwiek. Uśmiechnęła się do Iwana życzliwie i ujęła go za rękę.

Razem podeszli do długich stołów, okrytych białymi obrusami i uginających się od smakowitych potraw. Wszyscy weselili się i rozmawiali półgłosem.

Wasylisa piła z gracją. Odrobinę napoju przelała do lewego rękawa, a jedząc delikatne łabędzie mięso, wsunęła kosteczki w prawy rękaw. Inne żony podpatrywały ją uważnie i naśladowały każdy gest.

Po uczcie sala rozbrzmiała muzyką. Wszyscy ruszyli do tańca i do pieśni.

Wasylisa wysunęła się naprzód, lśniąca jak jasna gwiazda. Skłoniła się królowi, skłoniła się gościom, a potem zatańczyła z Iwanem, swoim ukochanym mężem.

W tańcu machnęła lewym rękawem — i pośrodku sali rozlało się małe, iskrzące jeziorko. Powiało chłodem i świeżością. Potem machnęła prawym — a po wodzie popłynęły białe, ciche łabędzie.

Wszyscy patrzyli oniemiali z zachwytu, nawet cichy, szary kot w kącie. Król uśmiechał się serdecznie.

Inne żony próbowały naśladować Wasylisę. Lecz gdy poruszyły rękawami, zamiast czarów tu i ówdzie coś się rozlało i zabrzęczało, a goście drgnęli ze zdumienia. Król zmarszczył się łagodnie i grzecznie poprosił, by były ostrożniejsze.

Kiedy zabawa trwała, Iwan po cichu się wymknął. Pobiegł do domu i odnalazł żabią skórkę. Pomyślał, że już pora pomóc Wasylisie na zawsze pozostać księżniczką, więc delikatnie przytknął skórkę do ognia, by się ogrzała.

Gdy Wasylisa wróciła, zaczęła szukać żabiej skórki. Nie mogąc jej znaleźć, posmutniała; w jasnych oczach zakręciła się łza i cichutko spłynęła po policzku.

— Och, drogi Iwanie — szepnęła — byłam już o krok od uwolnienia się od tej skóry. Teraz muszę odejść na pewien czas, by się uczyć i dojrzewać. Odnajdziesz mnie kiedyś, w dalekiej krainie, gdzie czekają nowi przyjaciele.

Po tych słowach Wasylisa zadrżała lekko i przemieniła się w pięknego białego łabędzia. Rozpostarła skrzydła i cichutko wyleciała oknem w jasne, błękitne niebo.

Iwan patrzył za nią z nadzieją, wypatrując dnia, gdy znów będą razem.

Bardzo się zasmucił, widząc, jak Wasylisa odlatuje. Otarł oczy i po cichu pomyślał życzenie, by ją znów odnaleźć.

Złożył dłonie do modlitwy i wyszeptał prośbę. Potem zwrócił się ku północy, południu, wschodowi i zachodowi, szukając drogi.

I tak Iwan wyruszył w długą, łagodną wędrówkę. Szedł przez zielone pola i miękkie bory.

Pewnego słonecznego dnia spotkał dobrego staruszka o ciepłym uśmiechu.

— Witaj, dzielny Iwanie — rzekł starzec łagodnie. — Dokąd to idziesz?

Iwan opowiedział mu wszystko o Wasylisie i o swoim pragnieniu, by ją odnaleźć.

Staruszek skinął głową i rzekł: — Wiem, czemu żabia skórka była tak ważna. Wasylisa jest bardzo mądra, mędrsza nawet od swojego ojca. Dlatego musiała się wielu rzeczy nauczyć, nim zazna wolności.

Podał Iwanowi czarodziejską kuleczkę. — Idź za nią, dokądkolwiek się potoczy. Ona wskaże ci drogę.

Iwan podziękował i raźno ruszył za kuleczką.

Po jakimś czasie w lesie spotkał wielkiego, ciekawskiego niedźwiedzia. Iwan podniósł łuk, lecz niedźwiedź rzekł łagodnie:
— Proszę, nie lękaj się i nie krzywdź mnie. Kiedyś ci pomogę.
Iwan uśmiechnął się i pozwolił niedźwiedziowi odejść.

Wtem nad głową przeleciała piękna biała kaczka. Iwan znów uniósł łuk, lecz kaczka zaszemrała:
— Proszę, nie lękaj się. I ja ci pomogę.
Iwan opuścił łuk i patrzył, jak kaczka odpływa po niebie.

Dalej przez ścieżkę przemknął chyży zając. Iwan już mierzył, ale zajączek mrugnął i powiedział:
— Nie bój się mnie. Wkrótce zostanę twoim przyjacielem.
Iwan uśmiechnął się i pozwolił mu skoczyć dalej.

Wreszcie doszedł do błękitnego morza. Na piasku leżała wielka ryba, zmęczona i dysząca.
— Proszę, pomóż mi wrócić do wody — wyszeptała.
Iwan delikatnie wsunął ją w chłodną toń.

Czarodziejska kuleczka potoczyła się dalej i doprowadziła Iwana do maleńkiej, zabawnej chatynki stojącej na kurzych łapach.
— Chatko, obróć się do mnie drzwiami — poprosił łagodnie Iwan.
Chatka obróciła się frontem, a Iwan wszedł do środka.

Tam spotkał Babę Jagę, mądrą staruszkę o iskrzących oczach.
— Witaj, Iwanie! Siadaj, odpocznij, posil się — rzekła życzliwie.

Iwan poczuł ciepło w sercu. Opowiedział jej o Wasylisie i o swoim pragnieniu, by ją odnaleźć.

Baba Jaga uśmiechnęła się cicho.
— Wiem, gdzie jest — rzekła. — W pałacu Kościeja Nieśmiertelnego. Czuwa nad nią pilnie.

— Tajemnica jej odnalezienia tkwi w maleńkiej czarodziejskiej igle — wyjaśniła. — Igła ukryta jest w małym zajączku. Zajączek siedzi w wielkiej szkatule, a szkatuła wisi w konarach wysokiego dębu.

— Tego dębu Kościej strzeże baczniej niż samej Wasylisy — rzekła Baba Jaga.

Iwan słuchał uważnie. Baba Jaga wskazała mu, gdzie znaleźć dąb.

Gdy Iwan ujrzał wysoki dąb, poczuł się trochę niepewnie. Wziął jednak głęboki oddech i uśmiechnął się. Wiedział, że przyjaciele — niedźwiedź, kaczka i zajączek — przyjdą mu z pomocą. Stąpając lekko, zaczął obmyślać, jak odnaleźć Wasylisę i sprowadzić ją do domu.

Jeszcze raz spojrzał w górę na potężny pień i gałęzie. Nie bardzo wiedział, od czego zacząć.

Wtem nadbiegł wesoło jego przyjaciel, wielki niedźwiedź. Jednym, lecz bardzo ostrożnym pchnięciem poruszył drzewo tak, że położyło się miękko na ziemi.

Z wnętrza pnia wyskoczył maleńki zajączek i popędził co sił w nogach!

Ale już drugi zając — przyjaciel Iwana — skoczył za nim. Przez chwilę goniły się w łagodnej zabawie w berka.

Nagle z pierwszego zajączka wyfrunęła szara kaczka. Wzbiła się wysoko i daleko, niby miękki cień na niebie.

Tuż za nią popłynęła w powietrzu piękna biała kaczka. Dogoniła szarą i musnęła ją skrzydłem.

Z szarej kaczki wymknęło się jajko i cichutko wpadło w głębokie, błękitne morze.

Iwan patrzył szeroko otwartymi oczami, ufając, że przyjaciele mu dopomogą.

I właśnie wtedy podpłynęła wielka ryba, którą Iwan niegdyś ocalił, trzymając jajko w pyszczku.

Iwan rozpromienił się i delikatnie odebrał jajko. Rozłupał skorupkę — a w środku spoczywała maleńka czarodziejska igła!

W tej chwili moc Kościeja zaczęła się rozwiewać jak cichy powiew wiatru.

Iwan ostrożnie wszedł do pałacu Kościeja. Czekała tam na niego ukochana Wasylisa z ciepłym uśmiechem. Uścisnęli się radośnie i razem ruszyli do domu.

Od tej pory Iwan i Wasylisa przeżyli wiele radosnych dni, otuleni miłością i łagodnym światłem.

Dobry książę Iwan zostaje wybrany przez los, by poślubić tajemniczą żabę. Choć zdumiony, godzi się na to. Ku powszechnemu zaskoczeniu żaba okazuje się mądrą, obdarzoną magiczną mocą księżniczką pod urokiem. Dzięki miłości, cierpliwości i odwadze książę Iwan odkrywa jej sekret — i staje przed trudnym wyzwaniem, by ją ocalić. Klasyczna opowieść o magii, przemianie i prawdziwym oddaniu.

Żabia królewna