Pewnego razu, w przytulnym małym domku, dobra kucharka postanowiła zrobić coś specjalnego w swojej ciepłej kuchni. Zebrała mąkę i wodę, melasę i imbir, a następnie wymieszała je wszystkie razem w dużej misce. Dodała trochę więcej wody, aby masa była gładka, potem jeszcze trochę mąki, aby była idealna. Z odrobiną soli i szczyptą przyprawy, mieszała i mieszała, aż ciasto stało się miękkie i złociste.

Kucharka rozwałkowała ciasto, aż stało się gładkie i płaskie. Wzięła swoje kwadratowe formy i wycięła kwadratowe ciasta dla małych chłopców, a okrągłymi formami zrobiła okrągłe ciasta dla małych dziewczynek. Potem uśmiechnęła się i powiedziała: „Zrobię małego piernikowego ludka dla Bobbiego.” Wzięła ładny okrągły kawałek ciasta na jego ciało, a mniejszy kawałek na głowę, delikatnie formując szyję. Dwa kolejne kawałki stały się jego nogami, które starannie uformowała, upewniając się, że ma stopy i nawet malutkie palce. Dwa mniejsze kawałki stały się jego ramionami, z małymi dłońmi i palcami.

Kucharka starannie pracowała nad jego głową. Uformowała kręconą, cukrową czapkę na górze i dodała dwa malutkie uszy po obu stronach. Ukształtowała mały nosek, a na jego usta wcisnęła dużą, pulchną rodzynkę. Na jego oczy użyła dwóch błyszczących, przypalonych migdałów i malutkich nasion kminku, sprawiając, że wyglądał radośnie i wesoło.

Gdy piernikowy ludek był gotowy, wyglądał tak wesoło i sprytnie, że kucharka prawie pomyślała, że może knuć jakieś psoty. Ułożyła kwadratowe i okrągłe ciasta na tacy, a potem włożyła małego piernikowego ludka w dalekim rogu piekarnika, na wszelki wypadek, gdyby próbował uciec.

Po włożeniu wszystkiego do piekarnika, kucharka poszła na górę, aby zamiatać salon. Zamiatała i zamiatała, a wkrótce zegar wybił dwunastą. Nagle przypomniała sobie o pierniku! „Ojej, piernik spali się na węgiel!” krzyknęła, upuszczając miotłę i spiesząc się do kuchni.

Otworzyła drzwi piekarnika, a tam były kwadratowe ciasta, upieczone idealnie na złoty brąz. Okrągłe ciasta też były w sam raz. A w rogu stał mały piernikowy ludek, cały upieczony i brązowy, z oczami z nasion kminku błyszczącymi i ustami z rodzynki, wyglądającymi na pełne radości.

Gdy tylko drzwi piekarnika się otworzyły, piernikowy ludek skoczył, przeskoczył i podskoczył! Przeskoczył prosto nad kwadratowymi ciastami i okrągłymi ciastami, nad ramieniem kucharki, a zanim zdążyła powiedzieć słowo, biegł po podłodze kuchni tak szybko, jak tylko mogły go ponieść jego małe nóżki. Tylne drzwi były szeroko otwarte, a on widział ścieżkę do ogrodu lśniącą w słońcu.

Kucharka obróciła się tak szybko, jak mogła, ale była trochę wolna, bo była zaskoczona i nie bardzo zwinna. Tuż przed drzwiami, głęboko śpiąc na słońcu, leżał kotek Miau.

Kucharka obróciła się tak szybko, jak mogła, ale była trochę wolna, bo była zaskoczona i nie bardzo zwinna. Tuż przed drzwiami leżał kotek Miau, głęboko śpiąc na słońcu.

„Miau, Miau!” zawołała kucharka. „Zatrzymaj piernikowego ludka! Chcę go dla małego Bobbiego!” Na początku Miau pomyślał, że śni i leniwie się przewrócił. Kucharka zawołała ponownie: „Miau, Miau!” Tym razem Miau skoczył, ale gdy tylko obrócił się, aby zobaczyć, co się dzieje, piernikowy ludek przeskoczył mu prosto pod ogonem i pobiegł wzdłuż ścieżki do ogrodu.

Miau obrócił się i ruszył za nim, chociaż wciąż był trochę senny i nie był pewien, co goni. Kucharka biegła za nimi, poruszając się tak szybko, jak tylko mogła.

Piernikowy ludek biegł wzdłuż ścieżki ogrodowej, jego małe nóżki poruszały się najszybciej, jak potrafiły. Zawołał: „Biegnij, biegnij, jak najszybciej potrafisz! Nie złapiesz mnie, jestem piernikowym ludkiem!” Miau gonił go, a za nim biegła kucharka, ale piernikowy ludek był zbyt szybki dla nich wszystkich.

Na końcu ścieżki ogrodowej, leżąc w słońcu na ciepłych kamieniach, leżał piesek Towser. Kucharka zawołała: „Towser, Towser, zatrzymaj piernikowego ludka! Chcę go dla małego Bobbiego!”

Towser, piesek, wciąż drzemał w promieniach słońca, gdy kucharka zawołała: „Towser, Towser, zatrzymaj piernikowego ludka! Chcę go dla małego Bobbiego!” Na początku Towser tylko przewrócił się z głośnym, sennym chrapaniem, myśląc, że śni. Ale gdy kucharka zawołała ponownie: „Towser, Towser, zatrzymaj go, zatrzymaj go!” Towser obudził się z zaskoczeniem i skoczył na nogi, gotowy do pomocy.

Jednak sprytny piernikowy ludek obserwował i czekał na odpowiedni moment. Gdy Towser wstał, piernikowy ludek cicho przesunął się między nogami psa i wspiął się na szczyt ogrodowego muru. Towser mrugnął z zaskoczeniem, ale jedyne, co zobaczył, to Miau biegnący w jego stronę, a za nim kucharka, która się spieszyła.

Towser pomyślał, że kotek musiał zrobić coś złego, więc zaszczekał i pobiegł za Miau. Biedny Miau nie miał czasu, aby się zatrzymać lub odwrócić, i obaj przewrócili się razem w głośnym hałasie szczekania, miauczenia i biegających łapek. To była taka hałaśliwa, głupia plątanina, że brzmiała jak grupa wirujących fajerwerków!

Kucharka, która biegła tak szybko, jak mogła, również nie mogła się zatrzymać na czas. Potknęła się i upadła prosto na psa i kota, a wszyscy troje przewrócili się w dużą, chichoczącą kupę. Miau próbował się wydostać, Towser próbował się uwolnić, a kucharka tylko się śmiała i próbowała rozplątać wszystkich.

W międzyczasie piernikowy ludek stał wysoko na ogrodowym murze, z małymi rączkami w kieszeniach, obserwując zabawną scenę poniżej. Jego oczy z nasion kminku błyszczały śmiechem, a usta z rodzynki bulgotały od chichotów. „Biegnij, biegnij, jak najszybciej potrafisz! Nie złapiesz mnie, jestem piernikowym ludkiem!” zawołał, czując się bardzo dumny z siebie.

Po chwili Miau udało się wymknąć, wyglądając na nieco potarganego i zmęczonego. Postanowił, że miał dość gonitwy na jeden dzień i cichutko wrócił do kuchni na drzemkę. Towser, którego nos został podrapany, w końcu puścił kucharkę i spojrzał w górę — akurat w porę, aby dostrzec piernikowego ludka na murze! Z głośnym szczeknięciem Towser ruszył w stronę muru, a kucharka, mimo że jej sukienka była podarta, a twarz podrapana, podniosła się i podążyła za nim, zdeterminowana, by się nie poddawać.

Piernikowy ludek zobaczył, że Towser nadchodzi, i szybko skoczył na drugą stronę muru, lądując miękko na zielonej trawie. Biegł przez pole, jego małe nóżki poruszały się najszybciej, jak potrafiły. Pośrodku pola stało wysokie drzewo, a pod drzewem siedział małpka Jocko, który był całkowicie obudzony i ciekawski.

Kiedy kucharka zawołała: „Jocko, Jocko, zatrzymaj piernikowego ludka!” Jocko wykonał wielki skok — tak wielki, że przeskoczył prosto nad piernikowym ludkiem i wylądował, zaskoczony, na plecach Towsera! Towser zaszczekał i obrócił się, dając Jocko małe ukąszenie w ogon. Jocko zaczęła szczebiotać i zeskoczył, potrząsając ogonem i wyglądając bardzo gniewnie.

Piernikowy ludek zaśmiał się i pobiegł w stronę drzewa. „Wiem, że pies nie potrafi wspinać się na drzewo, a nie sądzę, żeby kucharka też potrafiła,” pomyślał. „Ale nie jestem pewien, co do małpki!” Więc wspiął się, ręka za ręką, aż dotarł na samą górną gałąź.

Ale Jocko był szybki i sprytny. Z jednym dużym skokiem wylądował na najniższej gałęzi i wspiął się za piernikowym ludkiem. Piernikowy ludek spojrzał w dół i zawołał: „Biegnij, biegnij, jak najszybciej potrafisz! Nie złapiesz mnie, jestem piernikowym ludkiem!” Czuł się tak pewny siebie, że nie zauważył, jak blisko był Jocko.

Jednak Jocko, małpka, był równie szybki jak zawsze. Z jednym, zamaszystym skokiem wylądował na najniższej gałęzi drzewa, a w mgnieniu oka wspiął się na samą górę, tuż za piernikowym ludkiem. Piernikowy ludek zobaczył, że Jocko nadchodzi, i szybko przeskoczył na sam koniec gałęzi, jego małe piernikowe paluszki mocno się trzymały. Zawisł tam, trzymając się tylko jedną ręką, jego oczy z nasion kminku były szeroko otwarte z niepokoju.

Jocko, będąc sprytną małpką, huśtał się pod gałęzią i wyciągnął swoją długą, delikatną rękę. Zanim piernikowy ludek zdążył powiedzieć „Biegnij, biegnij, jak najszybciej potrafisz!”, Jocko go złapał i trzymał wysoko w powietrzu. Jocko spojrzał na piernikowego ludka wielkimi, ciekawskimi oczami — a może, tylko może, z odrobiną głodnego brzuszka, też.

Usta piernikowego ludka zaczęły się trząść, a jego oczy z nasion kminku napełniły się małymi, cukrowymi łzami. Był tak pewny, że może wszystkich prześcignąć, ale teraz nie był już taki pewny. Żałował, że nie chwalił się aż tak bardzo.

Właśnie wtedy wydarzyło się coś wspaniałego. Mały Bobby, który drzemał na górze, obudził się z zaskoczeniem. W swoich snach myślał, że słyszy głosy wołające: „Mały Bobby, mały Bobby!” Wytarł swoje śpiące oczy i pospiesznie wyskoczył z łóżka, nawet nie zatrzymując się, by założyć buty. Pobiegł w dół po schodach, jego bose stopy cicho stukały, i zajrzał przez okno. Tam, na polu za ogrodem, zobaczył kucharkę, Towsera, psa, i Jocko, małpkę, wszyscy zebrani pod dużym drzewem.

Serce Bobby'ego zabiło z ekscytacji. Wybiegł na zewnątrz, przez ciepłą żwirową ścieżkę, i wspiął się od razu przez mur ogrodu. W zaledwie kilka chwil stał pod drzewem, patrząc w górę na Jocko i piernikowego ludka.

„Puść go, Jocko!” zawołał Bobby, jego głos był jasny i wyraźny. Jocko zawsze słuchał Bobby'ego, więc od razu puścił piernikowego ludka. W dół, w dół, w dół spadł piernikowy ludek—plop!—bezpiecznie lądując w miękkim, czekającym fartuszku Bobby'ego.

Bobby podniósł piernikowego ludka i przyjrzał mu się uważnie. Małe rodzynkowe usta były skrzywione w smutnym grymasie, a cukrowe łzy błyszczały w oczach z nasion kminku. Ale Bobby był bardzo głodny po drzemce i nie mógł się powstrzymać. Wziął duży, delikatny kęs—chrup!—i zjadł obie nogi oraz kawałek ciała piernikowego ludka.

„Och!” zawołał piernikowy ludek, „Zniknęła mi jedna trzecia!”

Bobby wziął kolejny kęs—chrunch!—i zjadł resztę ciała oraz obie ręce.

„Och!” zawołał piernikowy ludek, „Zniknęły mi dwie trzecie!”

Na koniec Bobby wziął ostatni kęs—gryz!—i zjadł głowę piernikowego ludka.

„Och!” wyszeptał piernikowy ludek, „Zniknąłem całkowicie!”

I to był koniec przygody piernikowego ludka. Biegał tak szybko, jak potrafił, chwalił się i przechwalał, ale w końcu jego nadmierna pewność siebie zaprowadziła go prosto w kłopoty.

Więc, gdy dzisiaj wieczorem wtulisz się w łóżko, pamiętaj: Fajnie jest być sprytnym i szybkim, ale jeszcze lepiej jest być miłym i pokornym. Chwalenie się i zbytnia pewność siebie mogą czasem prowadzić do lepkich sytuacji—nawet dla piernikowego ludka z oczami z nasion kminku i uśmiechem z rodzynków.

Klasyczna bajka ostrzegawcza o chwalipięcie, który próbuje uciec wszystkim.

Mały Piernikowy Ludzik