Dawno, dawno temu, w małej wiosce otoczonej wysokimi, szumiącymi drzewami, mieszkała miła dziewczynka, którą kochał każdy, kto ją spotkał. Ale osobą, która kochała ją najbardziej, była jej babcia, która mieszkała w przytulnej chatce głęboko w lesie. Pewnego dnia babcia podarowała jej piękną czerwoną aksamitną czapkę, która tak jej pasowała, że nosiła ją codziennie. Z tego powodu wszyscy nazywali ją Czerwonym Kapturkiem.

Pewnego słonecznego poranka mama Czerwonego Kapturka spakowała koszyk z kawałkiem miękkiego ciasta i butelką słodkiego soku. Powiedziała: „Czerwony Kapturku, twoja babcia czuje się trochę źle. Proszę, przynieś jej ten koszyk. Idź, zanim słońce zrobi się zbyt gorące, idź ostrożnie i trzymaj się ścieżki. Nie biegnij, bo możesz upuścić koszyk. A gdy przyjdziesz, pamiętaj, aby powiedzieć 'Dzień dobry', zanim zrobisz cokolwiek innego.”

Czerwony Kapturek skinęła głową i obiecała: „Będę bardzo ostrożna, Mamo.” Wzięła koszyk i ruszyła przez las, nucąc delikatną melodię.

Chatka babci była schowana pod trzema dużymi dębami, a w pobliżu rosły orzechy. Gdy Czerwony Kapturek szła ścieżką, podziwiała tańczące w słońcu liście i słuchała ptaków śpiewających wesołe piosenki.

Nagle z za drzewa wyszedł wilk. Wyglądał całkiem zwyczajnie, z puszystym ogonem i ciekawymi oczami. Czerwony Kapturek nigdy wcześniej nie spotkała wilka i nie wiedziała, by się bać.

„Dzień dobry, Czerwony Kapturku,” powitał ją grzecznie wilk.

„Dziękuję, panie Wilku,” odpowiedziała.

„Dokąd idziesz tak wcześnie?” zapytał wilk, przechylając głowę.

„Idę odwiedzić moją babcię,” powiedziała Czerwony Kapturek. „Nie czuje się dobrze, więc przynoszę jej trochę ciasta i soku, żeby poczuła się lepiej.”

Oczy wilka zabłysły sprytnym pomysłem. „A gdzie mieszka twoja babcia?”

„Mieszka trochę dalej, pod trzema dużymi dębami. Musisz to znać – chatka z orzechami poniżej.”

Wilk szedł obok niej przez chwilę, myśląc o planie. Potem powiedział: „Zobacz, jakie piękne są tu kwiaty! Czemu nie zerwiesz kilku dla swojej babci? I posłuchaj, jak słodko śpiewają ptaki. Idziesz tak cicho, jakbyś szła do szkoły, podczas gdy cały las jest pełen radości.”

Czerwony Kapturek rozejrzała się i zobaczyła jasne kwiaty kwitnące wszędzie. Pomyślała: „Babcia ucieszyłaby się z świeżego bukietu.” Więc zeszła ze ścieżki, aby zerwać kilka kwiatów. Za każdym razem, gdy znalazła ładny, widziała kolejny jeszcze piękniejszy kwiat trochę dalej, więc wędrowała głębiej w las.

W międzyczasie wilk pospieszył prosto do chatki babci. Zapukał do drzwi swoją łapą.

„Kto tam?” zawołała babcia, jej głos był słaby.

„To ja, Czerwony Kapturek,” odpowiedział wilk, starając się brzmieć jak dziewczynka. „Przyniosłem ci ciasto i sok.”

„Podnieś rygiel i wejdź, kochanie,” powiedziała babcia. „Jestem zbyt słaba, by wstać.”

„To ja, Czerwony Kapturek,” odpowiedział wilk, starając się brzmieć jak dziewczynka. „Przyniosłem ci ciasto i sok.”

„Podnieś rygiel i wejdź, kochanie,” powiedziała babcia. „Jestem zbyt słaba, by wstać.”

Wilk otworzył drzwi i wszedł do środka. Szybko zamknął babcię w piwnicy. Potem założył jej czepek nocny i okulary, wdrapał się do łóżka i przykrył się kołdrą aż po brodę.

Po chwili Czerwony Kapturek przypomniała sobie o babci i pospieszyła z powrotem na ścieżkę, mając ręce pełne kwiatów. Gdy dotarła do chatki, zauważyła, że drzwi są otwarte. Poczuła się trochę nieswojo, ale weszła do środka i zawołała: „Dzień dobry, Babciu!” Nie było odpowiedzi.

Cichutko podeszła do sypialni i zobaczyła babcię leżącą w łóżku, wyglądającą bardzo dziwnie z czepkiem naciągniętym nisko na twarzy.

„O, Babciu, jakie masz duże uszy!” powiedziała.

„Żeby lepiej cię słyszeć, moje dziecko,” odpowiedział wilk, starając się brzmieć łagodnie.

„Ale Babciu, jakie masz duże oczy!”

„Żeby lepiej cię widzieć, kochanie.”

„A Babciu, jakie masz duże ręce!”

„Żeby lepiej cię przytulić.”

„O, ale Babciu, jakie masz wielkie usta!”

„Żeby lepiej—” Ale zanim wilk zdążył dokończyć, Czerwony Kapturek zrozumiała, że coś jest strasznie nie tak. Krzyknęła tak głośno, jak tylko mogła, a jej głos odbił się echem wśród drzew.

W tym samym momencie, w pobliżu przechodził dobry myśliwy. Usłyszał przerażony krzyk Czerwonego Kapturka i pobiegł do chatki. Zobaczył wilka w łóżku i zrozumiał, co się stało. Myśliwy szybko podniósł swoją strzelbę i wystrzelił w powietrze. Głośny hałas tak przestraszył wilka, że wyskoczył z łóżka, wybiegł przez drzwi i pobiegł głęboko w las, nigdy więcej nie pojawiając się w pobliżu wioski.

Myśliwy pospieszył do środka i znalazł Czerwonego Kapturka drżącego, ale bezpiecznego. Razem przeszukali chatkę i wkrótce usłyszeli głos babci wołającej z piwnicy. Myśliwy odblokował drzwi, a babcia wyszła, mocno przytulając Czerwonego Kapturka.

Wszyscy usiedli razem, a Czerwony Kapturek dała babci ciasto, sok i piękny bukiet kwiatów, które zebrała. Babcia uśmiechnęła się, czując się znacznie lepiej z wnuczką i dobrym myśliwym u boku. Czerwony Kapturek obiecała sobie, że zawsze będzie słuchać swojej mamy i trzymać się ścieżki, gdy odwiedza las.

Od tego dnia Czerwony Kapturek zawsze była ostrożna, a las znów wydawał się bezpieczny i spokojny.