Amy leżała w swoim łóżku w noc przed rozpoczęciem szkoły, przytulając swojego ulubionego misia. Cienie na ścianie wydawały się większe niż zwykle, a jej małe serce biło szybko. Jutro wejdzie do zupełnie nowej klasy, pozna nauczyciela, którego nie zna, i usiądzie wśród dzieci, których nigdy wcześniej nie widziała.

„A co jeśli nikt nie chce być moim przyjacielem?” szepnęła do swojego misia. „A co jeśli zapomnę, jak pisać litery?”

Z progu zajrzała jej mama. „Amy, jeszcze nie śpisz?”

Amy kiwnęła głową. „Jestem zdenerwowana, mamo.”

Jej mama weszła do pokoju, usiadła obok niej i pogłaskała ją po włosach. „To normalne czuć się zdenerwowanym przed czymś nowym. Ale wiesz, co jest sekretem?”

„Co?” zapytała Amy.

„Każde dziecko w tej klasie będzie czuło się tak samo. A ty, moja odważna dziewczynko, poradzisz sobie wspaniale. Oto—” Związała małą różową wstążkę wokół nadgarstka Amy. „To jest twoja wstążka odwagi. Kiedy tylko na nią spojrzysz, pamiętaj, że nigdy nie jesteś sama. Jestem z tobą, nawet gdy nie stoję tuż obok ciebie.”

Amy słabo się uśmiechnęła. „Dobrze, mamo. Spróbuję.”

Następnego ranka Amy obudziła się wcześnie. Promienie słońca wlały się do jej pokoju, a jej nowy plecak szkolny już czekał przy drzwiach. Był jasny żółty z małymi kwiatkami na ramiączkach. Założyła go na plecy i poczuła się jednocześnie dumna i mała.

Podczas śniadania tata pocałował ją w czubek głowy. „Wielki dzień dzisiaj! Nasza mała gwiazda idzie do szkoły.”

Amy próbowała się uśmiechnąć, ale jej brzuch trzepotał jak tuzin motyli.

Idąc do szkoły, mocno trzymała mamę za rękę. Ulice wydawały się głośniejsze niż zwykle, pełne dzieci noszących plecaki i rodziców wołających przypomnienia. Amy spojrzała na swoją mamę.

„A co jeśli nauczyciel jest surowy?” zapytała.
„A co jeśli zapomnę, gdzie usiąść?”
„A co jeśli nie będę miała z kim się bawić?”

Jej mama delikatnie ścisnęła jej rękę. „Szkoła to miejsce, gdzie wszyscy się uczą. Błędy to tylko kroki do poprawy. A jeśli chodzi o przyjaciół—czasami wystarczy się uśmiechnąć, a nowy przyjaciel uśmiechnie się w odpowiedzi.”

Amy nie była pewna, czy to może być takie łatwe, ale kiwnęła głową.

Budynek wydawał się większy, niż się spodziewała. Dzieci spieszyły do środka, niektóre się śmiały, inne trzymały się rodziców. W środku korytarz brzęczał głosami i krokami.

Amy podążyła za mamą do swojej klasy. Drzwi były ozdobione jasnymi papierowymi kwiatami, a na znaku widniało: Witaj w Pierwszej Klasie!

Wysoka kobieta z życzliwymi oczami i ciepłym uśmiechem stała przy drzwiach. „Cześć, musisz być Amy. Jestem Panią Anną, twoją nauczycielką. Cieszymy się, że jesteś tutaj.”

Amy szepnęła: „Cześć” i szybko poszła do biurka w rogu. Ułożyła swoje ołówki starannie w rzędzie i skupiła na nich wzrok.

Inne dzieci rozmawiały i śmiały się, już rozmawiając w grupach. Amy czuła się bardzo mała w swoim rogu.

Pani Anna rozpoczęła poranek w radosnym tonie. Poprosiła wszystkich, aby się przedstawili. Nadeszła kolej Amy, a jej policzki zrobiły się gorące.

„Mam na imię Amy,” powiedziała najciszej, jak potrafiła.

Pani Anna uśmiechnęła się. „Witaj, Amy.”

„Mam na imię Amy,” powiedziała najciszej, jak potrafiła.

Pani Anna uśmiechnęła się. „Witaj, Amy.”

Klasa delikatnie oklaskiwała, a Amy poczuła się trochę lepiej.

Ale gdy nauczycielka poprosiła dzieci o odpowiedź na proste pytanie dotyczące alfabetu, Amy zawahała się. Chciała podnieść rękę, ale bała się, że się pomyli. Więc pozostała cicho, obserwując, jak inni odpowiadają.

Kiedy dzwonek zadzwonił na przerwę, dzieci ruszyły na zewnątrz na plac zabaw. Amy szła powoli, trzymając swoją wstążkę odwagi.

Stanęła blisko huśtawek, obserwując grupę dzieci bawiących się w berka. Chciała do nich dołączyć, ale słowa utknęły jej w gardle. Postanowiła usiąść na ławce i rozpakować swoją przekąskę.

W tym momencie chłopiec biegnący zbyt szybko potknął się obok niej, przewracając jej kredki z kieszeni na ziemię.

„O nie!” Amy zawołała, kucając, aby szybko je podnieść.

Chłopiec również się schylił. „Przepraszam! Nie chciałem cię potrącić. Jestem Tommy.”

Amy mrugnęła. „W porządku. Jestem Amy.”

Tommy uśmiechnął się. „Chcesz z nami bawić się w berka?”

Amy zawahała się, a potem przypomniała sobie o wstążce na nadgarstku. „Dobrze,” powiedziała cicho.

I tak po prostu, biegła z grupą, śmiejąc się, gdy wiatr hulał wokół niej. Po raz pierwszy tego dnia motyle w jej brzuchu odleciały.

Z powrotem w klasie, pani Anna zadała pytanie dotyczące liczb. Amy zawahała się, a potem powoli podniosła rękę.

„Tak, Amy?” zapytała nauczycielka życzliwie.

Amy odpowiedziała drżącym głosem. Kiedy pani Anna skinęła głową i powiedziała: „Dobrze! Brawo,” Amy poczuła, jak ciepło rozprzestrzenia się w jej sercu.

Po południu Amy śmiała się z Tommym i inną dziewczynką o imieniu Sara. Podzieliły się ciastkami na lunchu i rysowały razem obrazki.

Zdała sobie sprawę, że szkoła to nie tylko lekcje—to także nowi przyjaciele i małe zwycięstwa.

Kiedy zadzwonił ostatni dzwonek, mama Amy czekała na zewnątrz. Amy pobiegła do niej, z twarzą promieniejącą radością.

„No,” zapytała mama, „jak było?”

Amy mocno ją przytuliła. „Na początku byłam przestraszona. Ale potem znalazłam przyjaciół! I odpowiedziałam na pytanie poprawnie! A jutro myślę, że będzie jeszcze lepiej.”

Mama pocałowała ją w czoło. „Widzisz? Mówiłam ci. Jesteś odważniejsza, niż myślisz.”

Tamtej nocy, gdy Amy wtuliła się w łóżko, spojrzała na swoją wstążkę i wyszeptała: „Jestem gotowa na jutro.”

I z szerokim uśmiechem, spokojnie zapadła w sen.

✨ Morał: Pierwszy dzień w szkole może wydawać się przerażający, ale z odwagą i życzliwością nowe początki stają się wspaniałymi przygodami.

Pierwszy Dzień Amy w Szkole to wzruszająca opowieść o odwadze, przyjaźni i nauce.