W małej wiosce otoczonej polami złotego zboża i wysokimi, szumiącymi drzewami, mieszkał brat i siostra o imionach Tim i Mia. Tim miał siedem lat, był żywiołowy i pełen przygód, zawsze biegał, wspinał się i wymyślał gry. Mia miała pięć lat, była delikatna i zamyślona, a jej szerokie oczy błyszczały, gdy się śmiała.

Bardzo się kochali, ale był jeden problem, który często przeszkadzał w ich zabawie. Tim nie lubił się dzielić.

Ulubioną zabawką Tima był drewniany samochodzik. Ścigał go po podłodze, wzdłuż ogrodowych ścieżek, a czasem nawet po stole w kuchni, chociaż mama go za to ganiła. Mia z kolei miała miękką lalkę z włosami z złotego włóczki. Ubierała ją w maleńkie ubranka i szeptała jej sekrety przed snem.

Kiedy tylko Mia pytała: „Tim, mogę spróbować twojego samochodu?”, on przytulał go do siebie i kręcił głową.
„Nie, to moje! Zniszczysz go.”

A kiedy Tim chciał pożyczyć jej lalkę, żeby mogła „jechać” w jego samochodzie, Mia marszczyła brwi.
„Nie, Tim, ona jest moja. Ubrudzisz ją.”

Często więc kończyli grając osobno, każdy strzegąc swojej ulubionej zabawki, oboje czując się trochę samotni.

Pewnego jasnego poranka wieść rozeszła się po wiosce: przyjechał wędrowny jarmark! Stragany były stawiane na łące, kolorowe wstążki powiewały na wietrze, a zapach miodowych ciast i pieczonych orzechów wypełniał powietrze.

Tim i Mia nie mogli się doczekać. Trzymając się za ręce, biegli wzdłuż zakurzonej drogi, aż dźwięk skrzypiec i śmiechu ich powitał.

Jarmark był pełen cudów: żonglerzy rzucający jabłkami wysoko w powietrze, muzycy grający wesołe melodie i stragany sprzedające zabawki w każdym kształcie i rozmiarze. Wśród nich był jeden stragan, który różnił się od innych. Był mały, przykryty wyblakłym niebieskim materiałem, a za nim siedział stary człowiek z życzliwą twarzą i błyszczącymi oczami.

Na jego stole leżały zabawki rzeźbione z drewna, wypolerowane kamienie, które lśniły w świetle, oraz słodycze owinięte w złoty papier.

„Podejdźcie bliżej, dzieci,” powiedział stary człowiek łagodnym głosem. „Sprzedaję więcej niż zabawki – sprzedaję odrobinę magii.”

Oczy Tima się rozszerzyły. „Magia? Naprawdę?”

Mężczyzna się uśmiechnął. „Tak, ale nie taka, jaką widzicie w bajkach. Magia, o której mówię, żyje w waszych sercach. Prawdziwa magia dzieje się, gdy się dzielicie.”

Mia przechyliła głowę. „Gdy się dzielimy?”

Stary człowiek kiwnął głową. „Tak. Zabawka bawiąca się sama to tylko drewno lub materiał. Ale gdy się nią dzielicie, ożywa śmiechem. To jest prawdziwa magia.”

Tim zmarszczył brwi. „To nie brzmi jak magia. To po prostu brzmi… nudno.”
Pociągnął Miię za rękę i odszedł.

Mia spojrzała z powrotem na starego człowieka, który tylko się uśmiechnął i pomachał.

Później tego dnia Tim zobaczył drewnianą bączek na innym straganie. Był jasnoniebieski i pięknie się kręcił. Błagał mamę, aż zgodziła się go kupić.

„Mogę spróbować?” zapytała Mia z entuzjazmem, gdy wracali do domu.

„Nie!” powiedział Tim stanowczo. „To moje. Zniszczysz to.”

Mia westchnęła i nic nie powiedziała.

„Mogę spróbować?” zapytała Mia z entuzjazmem, gdy szli do domu.

„Nie!” powiedział Tim stanowczo. „To moje. Zniszczysz to.”

Mia westchnęła i nic nie powiedziała.

W domu Tim kręcił swoim nowym bączkiem po podłodze raz za razem. Na początku kręcił się idealnie. Ale potem, po jednym nieostrożnym rzucie, uderzył w nogę stołu i pękł. Bączek chwiał się i upadł, już nie kręcąc się tak jak wcześniej.

Ramiona Tima opadły. Jego wspaniała nowa zabawka była zrujnowana.

Mia przyszła i usiadła obok niego. Spojrzała na złamany bączek, a potem na smutną twarz brata. Powoli wyciągnęła swoją lalkę.

„Proszę,” powiedziała cicho. „Możesz się nią pobawić, jeśli chcesz. Nie ma nic przeciwko.”

Tim spojrzał na nią z zaskoczeniem. „Ale… nigdy nie pozwalam ci bawić się moimi rzeczami. Dlaczego pozwalasz mi bawić się swoimi?”

Mia wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. „Bo wyglądasz na smutnego. A może to sprawi, że poczujesz się lepiej.”

Tim delikatnie przytulił lalkę. Coś ciepłego poruszyło się w jego sercu.

Tej nocy, gdy Tim leżał w łóżku, śnił. W swoim śnie stał w krainie świecących kolorów. Niebo było fioletowe, trawa lśniła srebrem, a powietrze mieniło się śmiechem. Przed nim stał stary człowiek z jarmarku.

„Ty znowu!” wykrzyknął Tim.

Stary człowiek zaśmiał się. „Tak, to ja znowu. Czegoś się dzisiaj nauczyłeś, prawda?”

Tim spuścił głowę. „Chyba… Mia podzieliła się swoją lalką ze mną, mimo że ja się z nią nie podzieliłem. Sprawiło, że poczułem się… miło. Jakbym nie był sam.”

Mężczyzna kiwnął głową. „To jest magia, o której mówiłem. Patrz.”

Machnął ręką, a nagle Mia pojawiła się w śnie, trzymając swoją lalkę. Złamany bączek Tima był znów cały w jego rękach.

Gdy tylko Tim podał bączek Mii, a ona oddała mu swoją lalkę, zabawki zaczęły świecić. Laleczka mieniła się jak gwiazda, a bączek kręcił się w powietrzu, rozsypując iskierki. Wokół nich kraina ożyła—drzewa zakwitły, motyle tańczyły, a powietrze wypełniło się śmiechem.

„Widzisz, Tim?” powiedział stary człowiek łagodnie. „Kiedy się dzielisz, radość rośnie. Podwaja się i potraja, aż wszyscy są bogatsi niż wcześniej. To jest prawdziwa magia.”

Tim spojrzał na Mię, która śmiała się, gdy bączek zostawiał srebrne ślady światła na niebie. Po raz pierwszy zrozumiał.

Następnego ranka Tim obudził się z marzeniem w sercu. Spojrzał na Mię, która cicho bawiła się swoją lalką.

„Mia?” zapytał.

Spojrzała w górę. „Tak?”

Tim wziął głęboki oddech. „Czy chcesz… pobawić się moim samochodem dzisiaj?”

Jej oczy zabłysły. „Naprawdę?”

„Naprawdę,” powiedział Tim. „A może… może ja też mogę pobawić się twoją lalką. Możemy razem urządzić im przygody.”

Mia skoczyła i przytuliła go. „Tak! Zróbmy to!”

I tak oboje spędzili dzień, wymyślając historie: laleczka jechała w samochodzie do piekarni, samochód ścigał się przez góry, a laleczka kibicowała, obie zabawki śmiały się razem, jakby zawsze miały być przeznaczone do dzielenia się.

Ich śmiech wypełnił mały domek, wylewając się na wiejską uliczkę. Od tego dnia Tim i Mia odkryli, że zabawy były jaśniejsze, zabawki szczęśliwsze, a życie bogatsze, gdy się dzielili.

Morał

Gdy się dzielimy, radość się mnoży. Prawdziwa magia nie tkwi w tym, co zatrzymujemy, ale w tym, co dajemy.

Wzruszająca opowieść na dobranoc o przygodzie rodzeństwa, Tima i Mii, które odkrywają radość dzielenia się zabawkami.

Magia Dzielić się Przyjaźnią

Dawno, dawno temu, w cichutkiej wiosce u stóp wysokich, mglistych gór, żyli ludzie, którzy często opowiadali historie o straszliwym smoku. Dorośli szeptali o jego ognistym oddechu, dzieci wyzywały się nawzajem, by zbliżyć się do jego jaskini, a podróżnicy unikali górskiej ścieżki jak ognia.

Wysoko w górze, ukryty w jaskini wyrzeźbionej przez czas, mieszkał sam smok. Jego łuski lśniły jak szmaragdy w blasku księżyca, jego skrzydła były szerokie i silne, a oczy miały kolor delikatnych wiosennych liści. Nazywał się Aureliusz, choć nikt we wsi nigdy go tak nie nazwał. Dla mieszkańców był po prostu „potworem na górze”.

Ale Aureliusz nie był potworem. Był miły, łagodny i strasznie samotny. Zbierał błyszczące kamyki i kwiaty, nucąc do siebie, marząc o tym, jak to jest mieć przyjaciela.

We wsi mieszkała mała dziewczynka o imieniu Lilia. Była ciekawska i odważna, miała włosy koloru złotego siana i oczy, które błyszczały jak poranne niebo. Gdy inne dzieci krzyczały ze strachu na wspomnienie smoka, Lilia przechylała głowę i pytała: „A co, jeśli wcale nie jest straszny? A co, jeśli po prostu chce z kimś porozmawiać?”

Jej rodzice śmiali się cicho. „Och, Lilio, smoki są niebezpieczne. Trzymaj się z dala od góry.”

Ale serce Lili szeptało inaczej. I pewnego rześkiego poranka, z torbą wypełnioną chlebem, serem i jej ulubioną książką z baśniami, Lilia wyruszyła w stronę góry.

Podróż była stroma i męcząca, ale Lilia wspinała się z determinacją. Gdy zbliżała się do jaskini smoka, powietrze stawało się chłodniejsze. Cienie tańczyły na kamiennych ścianach, a jej kroki odbijały się echem. Czuła trzepot w piersi—nie tylko strach, ale i ekscytację.

W środku znalazła smoka siedzącego cicho, układającego gładkie, błyszczące kamienie w starannie ułożone rzędy. Jego ogromny ogon owijał się wokół niego jak koc. Gdy Aureliusz spojrzał w górę, jego szmaragdowe oczy rozszerzyły się z zaskoczenia.

Przez długi moment żadne z nich się nie ruszyło. W końcu Lilia szepnęła: „Cześć.”

Smok mrugnął. „Ty… nie boisz się?” Jego głos był głęboki, ale łagodny, jak grzmot odległego pioruna.

„Trochę,” przyznała Lilia, trzymając torbę. „Ale pomyślałam, że może nie jesteś tak straszny, jak wszyscy mówią.”

Smok przechylił głowę. „Większość, która mnie widzi, ucieka.”

„Ja nie uciekłam,” powiedziała Lilia z dumą. „Mam na imię Lilia.”

„Aureliusz,” powiedział smok, jego wargi wygięły się w to, co mogło być początkiem uśmiechu.

Dzień po dniu Lilia wracała. Przynosiła chleb, jagody, a czasem rysunki, które zrobiła. W zamian Aureliusz pokazywał jej swoje skarby: kamienie, które lśniły jak gwiazdy, pióra orłów szybujących nad szczytami i kwiaty, które kwitły nawet w najzimniejszych szczelinach skał.

Rozmawiali o wszystkim—lekcjach Lili w wiosce, piosenkach, które lubiła śpiewać, marzeniach Aureliusza o lataniu ponad górami. Czasami Lilia czytała mu na głos, jej głos odbijał się echem w jaskini, podczas gdy smok słuchał z półprzymkniętymi oczami, nucąc z zadowoleniem.

Im więcej czasu spędzali razem, tym bardziej Lilia dostrzegała, jak łagodny był Aureliusz. Nigdy nie zionął ogniem, nigdy nie ryczał ze złości. On tylko pragnął przyjaciela.

Pewnego gorącego letniego popołudnia burza przetoczyła się przez dolinę. Piorun uderzył w las blisko wioski, a płomienie skakały z drzewa na drzewo. Dym wypełnił powietrze, a mieszkańcy wioski wpadli w panikę.

„To musi być smok!” krzyknął jeden z mężczyzn. „On podpalił las!”

„Musimy go przepędzić, zanim nas wszystkich zniszczy!” zawołał inny.

Mieszkańcy wioski zebrali się z pochodniami, widłami i przestraszonymi sercami, gotowi, by wyruszyć na górę.

Oczy Lili rozszerzyły się w przerażeniu. „Nie!” krzyknęła. „To nie on! On jest dobry, obiecuję!” Ale nikt jej nie uwierzył.

Z jego jaskini Aureliusz zobaczył unoszący się dym. Poczuł zapach palonego drewna i usłyszał przerażone krzyki unoszące się w górę. Mógł pozostać ukryty, bezpieczny w cieniu. W końcu mieszkańcy wioski nigdy mu nie ufali.

Ale pomyślał o Lili—odważnej, lojalnej Lili—która wierzyła w niego, gdy nikt inny tego nie robił. I wiedział, co musi zrobić.

Z potężnym uderzeniem skrzydeł Aureliusz wzbił się w niebo. Jego cień przeszedł nad przerażonymi mieszkańcami, gdy się wspinali, a oni zamarli z przerażenia.

„On przylatuje, by zaatakować!” ktoś krzyknął.

Ale Aureliusz nie ryczał ani nie zionął ogniem. Zamiast tego machał skrzydłami w przód i w tył, tworząc potężne podmuchy wiatru. Silne powietrze odepchnęło płomienie od wioski i spowolniło ich postęp. Ostrożnymi oddechami—ciepłymi, ale nie palącymi—stłumił mniejsze płomienie. Podniósł przerażone zwierzęta w bezpieczne miejsce i oczyścił ścieżki dla mieszkańców, by mogli uciec.

Mieszkańcy wioski patrzyli w osłupieniu. To nie był potwór. To był wybawca.

Gdy ogień w końcu zgasł, Aureliusz delikatnie wylądował na skraju wioski. Ludzie stali zamarli, niepewni, co robić.

Wtedy Lilia pobiegła naprzód i objęła go. „Wiedziałam,” powiedziała, jej głos drżał z radości. „Wiedziałam, że jesteś dobry.”

Jeden po drugim mieszkańcy wioski opuścili swoje pochodnie. Matka wyszła naprzód, z łzami w oczach. „Uratowałeś nas,” szepnęła.

Starszyzna wioski poważnie skinęła głową. „Myliśmy się, bo się ciebie baliśmy. Od tego dnia jesteś wśród nas mile widziany.”

Szmaragdowe oczy Aureliusza lśniły szczęściem, jakiego nigdy wcześniej nie czuł.

Od tego dnia Aureliusz nie był już tylko „smokiem na górze.” Był Aureliuszem, dobrym smokiem, przyjacielem wioski. Dzieci wsiadały mu na grzbiet, by odbywać łagodne przejażdżki po niebie. Rolnicy prosili go o pomoc w noszeniu ciężkich ładunków. A każdego wieczoru on i Lilia siedzieli razem, obserwując gwiazdy.

„Myślisz,” zapytał Aureliusz pewnej nocy, „że ludzie kiedykolwiek przestaną bać się tego, czego nie rozumieją?”

„Może nie zawsze,” odpowiedziała Lilia zamyślona. „Ale jeśli pokażemy dobroć, tak jak ty, może się nauczą.”

Smok cicho zaśpiewał, jego ogon owijał się wokół Lili, gdy opierała się o niego.

I tak wioska, niegdyś wypełniona strachem, stała się miejscem przyjaźni i zaufania, wszystko dzięki jednej odważnej dziewczynce, która uwierzyła w dobroć smoka.

I tak wioska, niegdyś wypełniona strachem, stała się miejscem przyjaźni i zaufania, wszystko dzięki jednej odważnej dziewczynce, która uwierzyła w dobroć smoka.

Moral

Czasami to, czego najbardziej się boimy, wcale nie jest niebezpieczne—po prostu jest źle rozumiane. Prawdziwa odwaga to nie walka z gniewem, lecz okazywanie dobroci, gdy nikt inny nie ma odwagi.

Przyjazny Smok to wzruszająca opowieść na dobranoc o samotnym smoku, który odkrywa przyjaźń i odwagę, ratując wieś przed pożarem.

Dobry Smok

Tim był żywym małym chłopcem, pełnym energii i ciekawości. Uwielbiał budować wieże z kolorowych klocków, ścigać samochodziki po podłodze w salonie i rysować dzikie, kolorowe obrazki, które czasami pokrywały każdy centymetr papieru. Ale Tim miał jeden mały problem: czasami jego temperament brał górę.

Pewnego słonecznego popołudnia Tim siedział na dywanie z kupą klocków wyższą niż jego łokcie. Ostrożnie kładł czerwony klocek na niebieski, gdy nagle… TRZASK! Wieża się zachwiała i runęła na podłogę.

„Nieeee!” krzyknął Tim, a jego twarz zrobiła się czerwona. Kopnął w upadłe klocki i uderzył pięściami w dywan.

„Timmy!” zawołała jego mama z kuchni. „Co się stało, kochanie?”

„Moja wieża! Upadła!” wrzasnął Tim, a łzy napłynęły mu do oczu. „Zbudowałem ją, a teraz jest zrujnowana!”

Jego mama podeszła, klękając obok niego. „Widzę. To może być bardzo frustrujące. Ciężko pracowałeś, a teraz to zniknęło.” Uśmiechnęła się łagodnie. „Ale rozbijanie tego nie poprawi sytuacji. Zróbmy razem głęboki oddech, dobrze?”

Tim skrzyżował ramiona i zmarszczył brwi. „Nie mogę! Jestem za zły!”

Tata Tima pojawił się w drzwiach, trzymając w ręku zabawkowy samolot. „Hej, mistrzu,” powiedział spokojnie, „czasami rzeczy nie idą po naszej myśli. To w porządku. Kiedy czujemy złość, ważne jest, aby się zatrzymać i zająć sobą.”

Tim tupnął nogą. „Ale nie chcę się zatrzymywać! CHCĘ, ŻEBY TO BYŁO NAPRAWIONE TERAZ!”

Chwycił największy czerwony klocek i rzucił go przez pokój. Dźwięk sprawił, że się wzdrygnął, ale nie przestał. Jego zabawki były porozrzucane wszędzie, a powietrze wypełniała frustracja.

Jego mama wzięła powolny oddech i usiadła na podłodze obok niego. „Tim, wiem, że to naprawdę trudne. Chcesz spróbować czegoś?”

Tim spojrzał na nią gniewnie, wciąż szybko oddychając. „Chyba…”

„Dobrze,” powiedziała jego mama. „Zacznijmy od liczenia razem.” Podniosła palce. „Jeden… dwa… trzy… cztery… pięć… sześć… siedem… osiem… dziewięć… dziesięć.”

Tim próbował ją naśladować, ale w połowie krzyknął: „Nie jestem jeszcze gotowy!”

„To w porządku,” powiedział jego tata. „Spróbujmy inaczej. Zamknij oczy i wyobraź sobie swoją złość jako jasnoczerwony balon. Teraz powoli go wypuść i obserwuj, jak unosi się w górę.”

Tim zawahał się. Potem wziął niepewny oddech. W myślach wyobraził sobie duży, okrągły balon wypełniony swoją frustracją. Powoli, powoli pozwolił mu unieść się w górę, czując się trochę lżej.

„Dobra robota,” powiedziała jego mama. „A co, jeśli znajdziemy bezpieczny sposób na wyrażenie twojej złości? Możesz uderzyć w tę miękką poduszkę lub narysować swoją złość na papierze.”

Tim chwycił poduszkę i delikatnie ją uderzył, a potem zaczął rysować zygzaki i postrzępione linie na kartce papieru. Wciąż czuł złość, ale jakoś łatwiej mu było oddychać.

Gdy jego złość zaczęła słabnąć, Tim spojrzał na porozrzucane klocki. Na początku zmarszczył brwi, ale potem przyszedł mu do głowy pomysł. „Zbuduję to znowu! A tym razem zrobię to mocniej!”

Gdy jego złość zaczęła słabnąć, Tim spojrzał na porozrzucane klocki. Na początku zmarszczył brwi, ale potem przyszedł mu do głowy pomysł. „Zbuduję to znowu! A tym razem zrobię to mocniej!”

Jego tata pomógł mu posortować klocki według kolorów. Mama kibicowała mu, mówiąc: „Podoba mi się, że myślisz o rozwiązaniu zamiast się poddawać. To bardzo odważne, Tim.”

Krok po kroku, klocek po klocku, wieża znów rosła. Nie była idealna, ale stała wysoko, a twarz Tima rozświetliła duma.

„Widzisz,” powiedziała jego mama, „możesz naprawić rzeczy, nawet po ich upadku. I spójrz, jak spokojny jesteś teraz. Doskonale poradziłeś sobie ze swoją złością.”

„Rzeczywiście,” powiedział Tim, przytulając swoją mamę. „Tym razem nie krzyczałem tak bardzo.”

Następnego dnia w przedszkolu Tim stanął przed podobnym wyzwaniem. Podczas zajęć plastycznych próbował przykleić papierowy samolot do ściany. Klej nie trzymał, a samolot spadł. Na chwilę Tim poczuł, jak jego temperament rośnie.

Potem przypomniał sobie o ćwiczeniu z balonem. Zamknął oczy i wyobraził sobie czerwony balon unoszący się w górę. Wziął głęboki oddech i spróbował ponownie, tym razem prosząc swoją przyjaciółkę Mię o pomoc.

Mia uśmiechnęła się. „Możemy to zrobić razem!”

Tim odwzajemnił uśmiech. „Dobrze.” Razem przykleiły samolot, a ten pozostał na miejscu.

Pod koniec tygodnia Tim zauważył dużą zmianę w sobie. Kiedy coś szło nie tak, nie krzyczał ani nie rzucał zabawkami. Zamiast tego zatrzymywał się, myślał o swoim balonie, brał głębokie oddechy i znajdował sposób na rozwiązanie problemu.

Pewnego wieczoru, gdy siedział przy stole z rodzicami, kolorując nowy rysunek, dumnie powiedział: „Podoba mi się, jak poradziłem sobie ze swoją złością dzisiaj.”

Mama pocałowała go w czoło. „Jestem z ciebie bardzo dumna, Tim. Nauczyłeś się, że to w porządku czuć złość, ale równie ważne jest, aby się uspokoić i pomyśleć.”

„A,” dodał jego tata, „czasami proszenie o pomoc lub znalezienie bezpiecznego sposobu na wyrażenie swoich uczuć sprawia, że wszystko staje się lepsze.”

Tim kiwnął głową, przytulając swojego misia. Czuł się ciepło, szczęśliwie i spokojnie. Tamtej nocy zasnął z uśmiechem, wiedząc, że nawet jeśli znów straci panowanie, ma teraz narzędzia, by sobie z tym poradzić.

Moralność

Czasami uczucia złości i frustracji mogą wydawać się zbyt wielkie dla małych serc. Ale z cierpliwością, praktyką i wsparciem bliskich, dzieci takie jak Tim mogą nauczyć się uspokajać, bezpiecznie wyrażać siebie i rozwiązywać problemy – nawet gdy rzeczy nie idą po ich myśli.

Kiedy Tim stracił cierpliwość to łagodna opowieść na dobranoc, która uczy dzieci zarządzania złością i rozwiązywania problemów.

Kiedy Tim Stracił Panowanie nad Sobą

Amy leżała w swoim łóżku w noc przed rozpoczęciem szkoły, przytulając swojego ulubionego misia. Cienie na ścianie wydawały się większe niż zwykle, a jej małe serce biło szybko. Jutro wejdzie do zupełnie nowej klasy, pozna nauczyciela, którego nie zna, i usiądzie wśród dzieci, których nigdy wcześniej nie widziała.

„A co jeśli nikt nie chce być moim przyjacielem?” szepnęła do swojego misia. „A co jeśli zapomnę, jak pisać litery?”

Z progu zajrzała jej mama. „Amy, jeszcze nie śpisz?”

Amy kiwnęła głową. „Jestem zdenerwowana, mamo.”

Jej mama weszła do pokoju, usiadła obok niej i pogłaskała ją po włosach. „To normalne czuć się zdenerwowanym przed czymś nowym. Ale wiesz, co jest sekretem?”

„Co?” zapytała Amy.

„Każde dziecko w tej klasie będzie czuło się tak samo. A ty, moja odważna dziewczynko, poradzisz sobie wspaniale. Oto—” Związała małą różową wstążkę wokół nadgarstka Amy. „To jest twoja wstążka odwagi. Kiedy tylko na nią spojrzysz, pamiętaj, że nigdy nie jesteś sama. Jestem z tobą, nawet gdy nie stoję tuż obok ciebie.”

Amy słabo się uśmiechnęła. „Dobrze, mamo. Spróbuję.”

Następnego ranka Amy obudziła się wcześnie. Promienie słońca wlały się do jej pokoju, a jej nowy plecak szkolny już czekał przy drzwiach. Był jasny żółty z małymi kwiatkami na ramiączkach. Założyła go na plecy i poczuła się jednocześnie dumna i mała.

Podczas śniadania tata pocałował ją w czubek głowy. „Wielki dzień dzisiaj! Nasza mała gwiazda idzie do szkoły.”

Amy próbowała się uśmiechnąć, ale jej brzuch trzepotał jak tuzin motyli.

Idąc do szkoły, mocno trzymała mamę za rękę. Ulice wydawały się głośniejsze niż zwykle, pełne dzieci noszących plecaki i rodziców wołających przypomnienia. Amy spojrzała na swoją mamę.

„A co jeśli nauczyciel jest surowy?” zapytała.
„A co jeśli zapomnę, gdzie usiąść?”
„A co jeśli nie będę miała z kim się bawić?”

Jej mama delikatnie ścisnęła jej rękę. „Szkoła to miejsce, gdzie wszyscy się uczą. Błędy to tylko kroki do poprawy. A jeśli chodzi o przyjaciół—czasami wystarczy się uśmiechnąć, a nowy przyjaciel uśmiechnie się w odpowiedzi.”

Amy nie była pewna, czy to może być takie łatwe, ale kiwnęła głową.

Budynek wydawał się większy, niż się spodziewała. Dzieci spieszyły do środka, niektóre się śmiały, inne trzymały się rodziców. W środku korytarz brzęczał głosami i krokami.

Amy podążyła za mamą do swojej klasy. Drzwi były ozdobione jasnymi papierowymi kwiatami, a na znaku widniało: Witaj w Pierwszej Klasie!

Wysoka kobieta z życzliwymi oczami i ciepłym uśmiechem stała przy drzwiach. „Cześć, musisz być Amy. Jestem Panią Anną, twoją nauczycielką. Cieszymy się, że jesteś tutaj.”

Amy szepnęła: „Cześć” i szybko poszła do biurka w rogu. Ułożyła swoje ołówki starannie w rzędzie i skupiła na nich wzrok.

Inne dzieci rozmawiały i śmiały się, już rozmawiając w grupach. Amy czuła się bardzo mała w swoim rogu.

Pani Anna rozpoczęła poranek w radosnym tonie. Poprosiła wszystkich, aby się przedstawili. Nadeszła kolej Amy, a jej policzki zrobiły się gorące.

„Mam na imię Amy,” powiedziała najciszej, jak potrafiła.

Pani Anna uśmiechnęła się. „Witaj, Amy.”

„Mam na imię Amy,” powiedziała najciszej, jak potrafiła.

Pani Anna uśmiechnęła się. „Witaj, Amy.”

Klasa delikatnie oklaskiwała, a Amy poczuła się trochę lepiej.

Ale gdy nauczycielka poprosiła dzieci o odpowiedź na proste pytanie dotyczące alfabetu, Amy zawahała się. Chciała podnieść rękę, ale bała się, że się pomyli. Więc pozostała cicho, obserwując, jak inni odpowiadają.

Kiedy dzwonek zadzwonił na przerwę, dzieci ruszyły na zewnątrz na plac zabaw. Amy szła powoli, trzymając swoją wstążkę odwagi.

Stanęła blisko huśtawek, obserwując grupę dzieci bawiących się w berka. Chciała do nich dołączyć, ale słowa utknęły jej w gardle. Postanowiła usiąść na ławce i rozpakować swoją przekąskę.

W tym momencie chłopiec biegnący zbyt szybko potknął się obok niej, przewracając jej kredki z kieszeni na ziemię.

„O nie!” Amy zawołała, kucając, aby szybko je podnieść.

Chłopiec również się schylił. „Przepraszam! Nie chciałem cię potrącić. Jestem Tommy.”

Amy mrugnęła. „W porządku. Jestem Amy.”

Tommy uśmiechnął się. „Chcesz z nami bawić się w berka?”

Amy zawahała się, a potem przypomniała sobie o wstążce na nadgarstku. „Dobrze,” powiedziała cicho.

I tak po prostu, biegła z grupą, śmiejąc się, gdy wiatr hulał wokół niej. Po raz pierwszy tego dnia motyle w jej brzuchu odleciały.

Z powrotem w klasie, pani Anna zadała pytanie dotyczące liczb. Amy zawahała się, a potem powoli podniosła rękę.

„Tak, Amy?” zapytała nauczycielka życzliwie.

Amy odpowiedziała drżącym głosem. Kiedy pani Anna skinęła głową i powiedziała: „Dobrze! Brawo,” Amy poczuła, jak ciepło rozprzestrzenia się w jej sercu.

Po południu Amy śmiała się z Tommym i inną dziewczynką o imieniu Sara. Podzieliły się ciastkami na lunchu i rysowały razem obrazki.

Zdała sobie sprawę, że szkoła to nie tylko lekcje—to także nowi przyjaciele i małe zwycięstwa.

Kiedy zadzwonił ostatni dzwonek, mama Amy czekała na zewnątrz. Amy pobiegła do niej, z twarzą promieniejącą radością.

„No,” zapytała mama, „jak było?”

Amy mocno ją przytuliła. „Na początku byłam przestraszona. Ale potem znalazłam przyjaciół! I odpowiedziałam na pytanie poprawnie! A jutro myślę, że będzie jeszcze lepiej.”

Mama pocałowała ją w czoło. „Widzisz? Mówiłam ci. Jesteś odważniejsza, niż myślisz.”

Tamtej nocy, gdy Amy wtuliła się w łóżko, spojrzała na swoją wstążkę i wyszeptała: „Jestem gotowa na jutro.”

I z szerokim uśmiechem, spokojnie zapadła w sen.

✨ Morał: Pierwszy dzień w szkole może wydawać się przerażający, ale z odwagą i życzliwością nowe początki stają się wspaniałymi przygodami.

Pierwszy Dzień Amy w Szkole to wzruszająca opowieść o odwadze, przyjaźni i nauce.

Pierwszy Dzień Amy w Szkole

W środku ruchliwego miasta, gdzie wysokie budynki dotykały gwiazd, a ulice lśniły migoczącymi światłami, mieszkał mały kociak o imieniu Milo.

Milo nie był jak inne kociaki. Uwielbiał ciepłe miejsca, miękkie koce i drzemki, które trwały godzinami. W ciągu dnia mógł zasnąć niemal wszędzie—na kanapie, w koszu z praniem, a nawet na grzejniku. Marzył o gonitwie za motylami, unoszeniu się na chmurach lub tocząc się po polach stokrotek.

Jednak każdej nocy, gdy słońce zachodziło, a gwiazdy się pojawiały, Milo miał problem. Po prostu nie mógł zasnąć.

Dom Milo był przytulny, schowany na czwartym piętrze starego ceglanego budynku. Z jego ulubionego parapetu mógł zobaczyć całe miasto—migoczące billboardy, błyszczące okna i małe światła poruszające się po ulicach jak świecące mrówki.

W nocy miasto brzęczało cichymi dźwiękami: odległym stukotem pociągu, szeptem przejeżdżających samochodów, dalekim szczekaniem psa. Podczas gdy wielu uważało te dźwięki za kojące, Milo uznawał je za rozpraszające.

„Dlaczego nie mogę spać?” westchnął Milo pewnego wieczoru, ciasno owijając ogon wokół siebie. Jego oczy stawały się ciężkie, ale za każdym razem, gdy próbował zasnąć, nowy dźwięk budził go na nowo.

Tamtej nocy księżyc był szczególnie jasny, wisząc jak świecąca latarnia nad dachami. Milo wpatrywał się w niego, pół zirytowany, pół zafascynowany. „Ty tylko tam siedzisz i świecisz,” mruknął, „podczas gdy ja utknąłem tutaj, szeroko obudzony.”

Ku zaskoczeniu Milo, księżyc zaświecił jaśniej. Miękki, delikatny głos wypełnił pokój.

„Cześć, mały,” powiedział księżyc życzliwie. „Dlaczego wyglądasz na tak niespokojnego tej nocy?”

Oczy Milo się rozszerzyły. „Księżyc… może mówić?”

Księżyc zaśmiał się cicho. „Oczywiście. Obserwuję koty, dzieci i marzycieli dłużej, niż możesz sobie wyobrazić. I widzę, że masz problem z zasypianiem.”

Milo opuścił uszy. „Po prostu nie mogę. Każdej nocy próbuję, ale miasto jest zbyt hałaśliwe, zbyt jasne, zbyt… wszystko.”

Księżyc pomyślał przez chwilę. „Może musisz zobaczyć, jak świat znajduje swój sen. Chciałbyś pójść ze mną na małą podróż?”

Wąsy Milo zadrżały. „Podróż? Z tobą?”

„Tak,” powiedział księżyc, świecąc jaśniej. „Pokażę ci sekret snu.”

Zanim Milo zdążył odpowiedzieć, promień srebrnego światła delikatnie owinął go, unosząc z parapetu. Wydobył z siebie zaskoczone „miau!”, ale szybko poczuł się bezpiecznie, jakby był niesiony na miękkiej chmurze.

W górę, w górę unosił się, mijając dachowy ogród, wysokie anteny, aż znalazł się obok świecącego księżyca. Miasto rozciągało się poniżej niego, lśniąca mapa świateł i cieni.

„Trzymaj się mojego światła,” szepnął księżyc. „Będziemy odkrywać.”

Ich pierwszym przystankiem były ciche ulice poniżej. Milo spojrzał w dół i zobaczył rzeczy, których nigdy wcześniej nie zauważył z okna.

Piekarnia na rogu, zawsze tak zajęta w ciągu dnia, była ciemna i spokojna—z wyjątkiem jednego piekarza kończącego bochenki na poranek. Mruczał cichą melodię, prawie jak kołysankę.

Piekarnia na rogu, zawsze tak zajęta w ciągu dnia, była ciemna i spokojna—z wyjątkiem jednego piekarza kończącego bochenki na poranek. Mruczał cichą melodię, prawie jak kołysankę, podczas gdy pracował.

Kierowca dostawczy opadł na siedzeniu swojego vana, kapelusz przysłonięty na twarzy, delikatnie chrapiąc.

Dwa bezdomne koty zwinęły się razem na ciepłym dachu zaparkowanego samochodu, ich ogony splecione.

„Widzisz?” powiedział księżyc. „Nawet w najbardziej ruchliwym mieście każdy znajduje sposób na odpoczynek.”

Milo przechylił głowę. Miasto nagle nie wydawało się takie hałaśliwe. Wydawało się… spokojne.

Następnie księżyc przeniósł Milo do miejskiego parku. W ciągu dnia był pełen biegaczy, dzieci i hałaśliwych gołębi. Ale w nocy było inaczej.

Fontanna lśniła cicho w blasku księżyca. Bezdomny pies spał spokojnie obok niej, jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w równym rytmie.

Na drzewach gołębie schowały głowy pod skrzydłami, podczas gdy wiewiórki zwijały się w małych gniazdach wysoko w gałęziach. Nawet pracowite mrówki odpoczywały w swoich mrowiskach.

„Wszyscy wiedzą, kiedy czas na odpoczynek,” szepnął księżyc. „Pozwalają nocy przenieść ich w marzenia.”

Milo ziewnął. Obserwowanie spokojnych zwierząt sprawiło, że i on poczuł się spokojniej.

Księżyc poprowadził Milo dalej, do wielkiej rzeki, która wije się przez miasto. W ciągu dnia łodzie pędziły po jej powierzchni. Nocą była spokojna, lśniąc srebrzyście w blasku gwiazd.

Ryby powoli unosiły się pod wodą, żaby odpoczywały na liliowych liściach, a świetliki migotały jak małe latarnie nad trzcinami.

„Rzeka nie spieszy się w nocy,” powiedział księżyc. „I ty też nie powinieneś. Pozwól swojemu umysłowi zwolnić, jak woda.”

Milo słuchał delikatnego szumu fal. Po raz pierwszy poczuł, jak jego myśli cichną, jak fale osiadają w bezruchu.

„Odwiedźmy jeszcze jedno miejsce,” powiedział księżyc, prowadząc Milo wyżej. Lądowali delikatnie w ogrodzie na dachu, ukrytym wśród wysokich budynków.

Kwiaty były zamknięte, śpiące. Pszczoły i motyle, które brzęczały tu w ciągu dnia, były ciche, schowane w swoich małych domkach. Nawet wiatr wydawał się łagodny, delikatnie muskał liście.

Milo wcisnął łapki w chłodną trawę. „Czuję, że cały świat odpoczywa,” wyszeptał.

„To dlatego, że tak jest,” powiedział księżyc życzliwie. „Noc nie jest czasem na zmartwienia. To czas na zaufanie. Sen to dar, a nie obowiązek. Wszystko, co musisz zrobić, to puścić.”

Milo myślał o wszystkim, co widział—śpiących dzieciach, cichych zwierzętach, spokojnych rzekach i odpoczywających kwiatach. Każdy miał swój sposób na odnalezienie spokoju.

„Może nie muszę walczyć ze snem,” mruknął Milo. „Może po prostu muszę pozwolić mu przyjść.”

Księżyc uśmiechnął się. „Dokładnie. Sen przychodzi, gdy twoje serce czuje się bezpiecznie, gdy twoje ciało jest ciepłe, a twoje myśli stają się łagodne. Już znalazłeś drogę.”

Z delikatnym blaskiem księżyc przeniósł Milo z powrotem do jego okna. Miasto brzęczało poniżej, ale teraz Milo słyszał to inaczej. Dźwięki nie były hałaśliwe—były częścią kołysanki.

Z delikatnym blaskiem księżyc przeniósł Milo z powrotem do jego okna. Miasto brzęczało poniżej, ale teraz Milo słyszał to inaczej. Dźwięki nie były hałaśliwe—były częścią kołysanki.

Milo zwinął się na swoim miękkim kocyku. Jego ogon owijał się wokół ciała, a łapki schowane były pod podbródkiem. Srebrne światło księżyca wlało się przez szybę, przykrywając go jak drugą kołdrą.

„Dobranoc, Milo,” wyszeptał księżyc. „Śnij pięknie.”

Oczy Milo w końcu stały się ciężkie. Ziewnął ostatni raz, mrucząc cicho, i zapadł w głęboki, spokojny sen pełen lśniących rzek, gwiaździstych niebios i delikatnych przygód.

Księżyc i Śpiący Kot to urocza bajka na dobranoc o Milo, niespokojnym kociaku, który odkrywa tajemnicę snu podczas magicznej przygody.

Księżyc i Śpiący Kot

Wysoko nad falującymi zielonymi wzgórzami cichego małego miasteczka, gdzie rzeki kręciły się jak wstążki srebra, a wiatr szeptał przez drzewa, znajdowało się tajemnicze miejsce, które niewiele oczu kiedykolwiek widziało. Ukryta za najwyższymi górami była Fabryka Chmur.

To nie była zwykła fabryka. Jej kominy nie wydobywały dymu, lecz zamiast tego wypuszczały wielkie puszyste chmury, które unosiły się w niebo. Czasami były białe i puszyste, czasami długie i smukłe, a czasami ciemne i ciężkie od deszczu. Okazało się, że każda chmura na niebie rodziła się tutaj.

Ale nikt w miasteczku nie znał tej tajemnicy. Nikt, oprócz ciekawej małej dziewczynki o imieniu Ella.

Ella różniła się od innych dzieci. Podczas gdy one ścigały się przez pola lub pluskały w rzece, Ella lubiła leżeć w trawie i obserwować niebo. Uwielbiała zgadywać, jakie kształty tworzyły chmury — króliki, statki, smoki, imbryki. Czuła, że chmury mówią do niej w tajemnym języku.

Pewnego wietrznego popołudnia Ella zauważyła chmurę w kształcie ogromnego imbryka, z parą unoszącą się z dzióbka. Była tak doskonała, że nie mogła się oprzeć, by jej nie śledzić. Gonitwa za nią prowadziła ją przez łąki, nad małymi strumieniami, dalej niż kiedykolwiek wcześniej.

Chmura imbryk uniosła się ponad wzgórza, a Ella wspięła się za nią, aż dotarła do czegoś, czego nigdy wcześniej nie widziała: wysokiej, lśniącej żelaznej bramy z złotymi zawiasami. Nad nią wisiał znak:

„Fabryka Chmur — Tylko dla Upoważnionych.”

Serce Eli zabiło mocniej. „Chmury… są tu robione?” szepnęła.

Ella przeszła przez bramę, stąpając ostrożnie. To, co zobaczyła w środku, sprawiło, że jej oczy się rozszerzyły.

Ogromne kryształowe rury biegły wzdłuż sufitu, świecąc mgłą, która mieniła się jak gwiazdy. Zębatki obracały się powoli, nie z żelaza, lecz ze słońca, światła księżyca i kropli deszczu. Wirujące wentylatory formowały smugi pary w kształty. Były tunele malowane jak tęcze, maszyny, które posypywały srebrnym pyłem, a nawet ogromne pędzle, które malowały chmury w delikatnych pastelowych kolorach.

W samym centrum fabryki stał Mistrz Chmur — wysoki mężczyzna o włosach koloru burzowych chmur i oczach, które migały małymi iskrami błyskawic. Jego peleryna wirowała jak mgła, gdy szedł.

Natychmiast dostrzegł Ellę i uśmiechnął się życzliwie. 
„Cóż, cóż,” powiedział głębokim głosem, „gość! Niewiele dzieci znajduje się tutaj.”

Ella lekko się ukłoniła, choć drżała z ekscytacji. „Kocham chmury,” powiedziała odważnie. „Obserwuję je każdego dnia. Ale nigdy nie wiedziałam, że są… robione.”

Mistrz Chmur zaśmiał się. „Ach, moja droga, chmury nie są tylko robione — są tworzone. Każda ma swoje przeznaczenie. Te miękkie przynoszą cień w gorące dni. Te ciężkie niosą deszcz do spragnionych ogrodów. Niektóre są wypełnione śniegiem na zimę. A niektóre,” obniżył głos, „są kształtowane tylko do marzeń, aby dzieci takie jak ty mogły wyobrażać sobie zamki na niebie.”

Poprowadził Ellę do małej maszyny z błyszczącą dźwignią. „Czy chciałabyś spróbować stworzyć jedną?”

Poprowadził Ellę do małej maszyny z błyszczącą dźwignią. „Czy chciałabyś spróbować stworzyć jedną?”

Oczy Eli zabłysły. Delikatnie pociągnęła za dźwignię. Z sykiem i poof, z maszyny wyskoczyła mała, puszysta chmura. Ku jej radości, wyglądała dokładnie jak szczeniak goniący za swoim ogonem.

Ella zaśmiała się i klasnęła w dłonie. „Jest doskonała!”

Właśnie miała zrobić kolejną, gdy nagle głośny WOOOOOOP! alarm rozległ się w fabryce. Czerwone światła migały, zębatki jęczały, a kilka maszyn drżało.

Uśmiech Mistrza Chmur zniknął. „O nie. Mieszalnik Tęczy znów się zaciął. Bez niego niebo straci swoje kolory. Chmury staną się szare i ciężkie… a burze rozprzestrzenią się po całym świecie!”

Ella spojrzała wokół z niepokojem. Zobaczyła wysoką spiralną maszynę, która kaszlała szarym dymem. W środku utknął piękny kryształ tęczy, blokując przepływ.

Mistrz Chmur wyglądał na zmartwionego. „Boję się, że jestem za duży, by sięgnąć do środka. Ale ty, Ello… możesz być wystarczająco mała.”

Serce Eli zabiło szybko. Nigdy wcześniej nie robiła czegoś tak ważnego. Ale skinęła głową. „Spróbuję.”

Wspięła się po drabinie wysokiej jak dom, czołgała się wzdłuż wąskiej rury, która brzęczała świecącą mgłą, i dotarła do Mieszalnika Tęczy. W środku kryształ tęczy był mocno zablokowany.

Ella sięgnęła, skręciła z całej siły, i—klik!—kryształ się uwolnił.

Nagle cała maszyna znowu ożyła. Olśniewające kolory—czerwony, niebieski, zielony, złoty—przeleciały przez rury i eksplodowały na niebie. Szare, nudne chmury stopniały w jasne, puszyste, świecące słońcem.

Ella zjechała w dół po drabinie, śmiejąc się, gdy Mistrz Chmur klaskał swoimi grzmiącymi dłońmi.

„Uratowałaś niebo, moja droga!”

Ponieważ Ella była tak odważna, Mistrz Chmur pokazał jej całą fabrykę. Zobaczyła:

Pokój Kropel Deszczu, gdzie maleńkie krople wody były polerowane, aż zaczęły błyszczeć.

Komnatę Błyskawic, gdzie błyski były starannie butelkowane, aby używać ich tylko podczas letnich burz.

Warsztat Płatków Śniegu, gdzie każdy płatek śniegu był rzeźbiony ręcznie—żaden nie był taki sam.

Pokój Chmur Marzeń, jej ulubiony, gdzie delikatne chmury były wypełnione gwiezdnym pyłem, aby dzieci mogły śnić słodkie sny.

Ella czuła się, jakby spacerowała po magicznym królestwie stworzonym tylko dla niej.

Gdy nadszedł czas, aby odejść, Mistrz Chmur ukląkł obok Eli. Wręczył jej mały szklany słoik. W środku kręciła się mała, żywa chmura w kształcie serca.

„Kiedy tylko poczujesz smutek, samotność lub strach,” powiedział cicho, „otwórz ten słoik. Chmura cię rozweseli i przypomni o dniu, w którym uratowałaś niebo.”

Ella mocno go przytuliła. „Dziękuję,” wyszeptała.

Skakała do domu, ostrożnie niosąc swój magiczny słoik. Tej nocy postawiła go na swoim stoliku nocnym. Gdy zapadała w sen, mała chmura w kształcie serca świeciła delikatnie, wypełniając jej sny zamkami, szczeniakami i tęczami dryfującymi po złotych niebach.

I choć nikt inny w jej miasteczku nie wierzył w Fabrykę Chmur, Ella znała prawdę: każda chmura na niebie nosiła mały kawałek jej wyobraźni.

Odkryj magiczną opowieść na dobranoc o Elli, ciekawej dziewczynce, która pomaga Mistrzowi Chmur uratować niebo.

Ella i Fabryka Chmur

Dawno, dawno temu, w cichym małym domku na skraju wioski, była mała, miękka kołderka. Nie była to wymyślna kołderka—po prostu ciepła, niebieska, pokryta drobnymi złotymi gwiazdkami. Ale głęboko w jej nitkach mieszkało coś magicznego: niespokojne serce, które marzyło o przygodach.

Każdej nocy, gdy jej mały właściciel zasypiał, kołderka czekała na delikatny dźwięk chrapania. Potem, gdy blask księżyca dotykał jej gwiazdek, kołderka delikatnie się wyślizgiwała, wyskakiwała przez otwarte okno i leciała na wietrze jak ptak.

Kołderka nie podróżowała dla zabawy. Podróżowała dla dobroci. Szukała dzieci na całym świecie, które potrzebowały odrobiny dodatkowego komfortu, ciepła lub miłości.

Pewnej chłodnej nocy, kołderka unosiła się nad wysokimi, śnieżnymi szczytami. Gwiazdy na niebie lśniły, ale wiatr był ostry i zimny. W drewnianej chatce, kołderka zobaczyła chłopca zwiniętego pod cienką pościelą. Jego mały nosek był czerwony, a ramiona drżały.

Kołderka opadła jak piórko, delikatnie lądując na chłopcu. Owinęła go całym swoim ciepłem. Chłopiec westchnął we śnie, przytulił kołderkę i szepnął: „Jak ciepło…” Rano kołderka się wyślizgnęła, ale na jego pościeli pojawiła się mała łatka w kształcie gwiazdy—złota i jasna, aby zawsze czuł się bezpiecznie.

Kołderka uniosła się na południe, gdzie świat stał się piaszczysty i złoty. Unosiła się nad wioską na pustyni, gdzie powietrze migotało od upału nawet po zachodzie słońca.

Tam, mała dziewczynka leżała obudzona na swoim materacu. Było zbyt gorąco, by zasnąć. Przekręcała się w jedną stronę, potem w drugą, ale noc była lepka i niespokojna.

Kołderka wiedziała, co robić. Zamiast ciasno owinąć, stała się lekka jak powiew wiatru. Rozłożyła się na jej łóżku jak zasłona, chłodząc jej skórę i szepcząc gwiezdne kołysanki. Jej oczy stały się ciężkie, a wkrótce zapadła w spokojne sny. Kiedy się obudziła, znalazła na swojej poduszce złotą gwiazdę wyszytą. Uśmiechnęła się, choć nigdy do końca nie zrozumiała, jak się tam znalazła.

Tej samej nocy, kołderka uniosła się daleko przez morze. Kołysała się na falach jak mała łódka, aż dotarła na maleńką wyspę.

Na wyspie, dwóch braci leżało w hamaku, plecami do siebie. Pokłócili się wcześniej—jeden chciał łowić ryby, drugi chciał się bawić—i teraz odmawiali rozmowy.

Kołderka westchnęła cicho, a potem rozłożyła się szeroko, przykrywając ich obu jednocześnie. Bracia się poruszyli. Nawet we śnie czuli jej delikatne ciepło. Ich ręce powoli się dotknęły, a potem ich ramiona złączyły. Westchnęli, gdy ich złość się rozpuściła.

Rano hamak trzymał magiczny dar: jedną dużą złotą gwiazdę wszytą w tkaninę. Bracia nigdy więcej nie kłócili się na długo, bo gwiazda przypominała im, że miłość jest silniejsza niż kłótnie.

Kołderka wyruszyła dalej. Nad mostami i dachami, dotarła do wielkiego, hałaśliwego miasta.

Kołderka wyruszyła dalej. Nad mostami i dachami dotarła do wielkiego, hałaśliwego miasta.

Tam, w wysokim budynku mieszkalnym, chłopiec siedział przy oknie, nie mogąc zasnąć. Samochody trąbiły, światła migały, a jego rodzice wciąż byli w pracy. Czuł się mały i samotny. Kołderka wślizgnęła się do środka, muskając jego policzek jak delikatna dłoń. Owinęła go swoimi gwiezdnymi fałdami, a nagle hałas na zewnątrz nie wydawał się już tak głośny. Zamknął oczy i wyszeptał: „Dziękuję.” Rano kołderka zniknęła, ale jego zasłona miała teraz świecącą złotą gwiazdę, która mieniła się w nocy, towarzysząc mu.

Wysoko nad drzewami, kołderka dostrzegła grupę dzieci biwakujących w lesie. Większość spała głęboko, ale jedna mała dziewczynka siedziała w swoim namiocie, przestraszona ciemnością. Przytulała swojego misia, a jej oczy były szeroko otwarte.

Kołderka wślizgnęła się do namiotu i owinęła ją wokół ramion. Dziewczynka cicho się zaśmiała—było tak przytulnie, a gwiazdy na kołderce błyszczały jak małe nocne niebo. „Już nie jest takie straszne,” wyszeptała, zapadając w sen. Rano odkryła złotą gwiazdę wszytą na uchu swojego misia.

W końcu, gdy niebo stało się blade, a słońce zajrzało zza wzgórz, kołderka uniosła się z powrotem do swojego małego domku. W środku czekało dziecko—najpierwszy przyjaciel kołderki. Dziecko ziewnęło radośnie i przytuliło kołderkę, gdy ta wróciła, nigdy nie wiedząc, jak daleko podróżowała w nocy.

Gwiazdy na kołderce zdawały się teraz jaśniejsze. Każda z nich miała wspomnienie: ośnieżone góry, złote pustynie, maleńkie wyspy, wysokie miasta i ciche lasy.

Kołderka owinęła się wokół swojego dziecka, miękka i ciepła, i szeptała opowieści o wszystkim, co widziała. Dziecko zapadło w kolejny sen, uśmiechając się, bezpieczne i kochane.

I tak toczyło się, noc po nocy. Kołderka podróżowała po świecie, szerząc komfort, pokój i miłość, zostawiając małe gwiazdy wszędzie tam, gdzie była. A dzieci na całym świecie wiedziały, głęboko w sercach, że niezależnie od tego, gdzie mieszkały, nigdy nie były naprawdę same.

Wędrująca Kołderka to magiczna opowieść na dobranoc o małej kołderce, która podróżuje po świecie, przynosząc ciepło, przyjaźń i radość dzieciom.

Wędrująca Kołdra

W cichym małym miasteczku, gdzie domy miały czerwone dachy, a ogrody były pełne kwiatów, mieszkała dziewczynka o imieniu Luna. Była delikatnym, ciekawskim dzieckiem z oczami jasnymi jak wieczorne niebo. Luna kochała dwie rzeczy bardziej niż cokolwiek innego: książki i noc.

Każdego wieczoru, gdy świat stawał się spokojny, a świerszcze zaczynały swoje ciche pieśni, Luna zwijała się w ulubiony koc, otwierała książkę i czytała. Jej pokój zawsze lśnił ciepłym, złotym światłem, a księżyc, zaglądając przez okno, zdawał się słuchać.

Luna uwielbiała opowieści—bajki o rycerzach i smokach, odległych królestwach i magicznych podróżach. Zawsze czytała je na głos, mimo że nikt nie był tam, by słuchać. Albo tak jej się wydawało.

Pewnego wieczoru, gdy niebo było tak czyste, że wyglądało jak rzeka srebrnego pyłu, Luna wyszła na swój mały balkon z ciężką książką w ramionach. Patrzyła na gwiazdy.

„Czy chcecie usłyszeć opowieść?” zapytała figlarnie.

Gwiazdki migotały do niej, jakby odpowiadały. Luna zaśmiała się. „Dobrze, więc. Dziś wieczorem przeczytam dla was.”

Otworzyła książkę, a gdy zaczęła mówić, wydarzyło się coś magicznego: jej słowa uniosły się jak lśniące nici, unosząc się w noc. Każde zdanie zamieniało się w małe świecące litery, które tańczyły i rozpraszały się wśród konstelacji. Gwiazdy świeciły jaśniej, błyszcząc, jakby śmiały się z radości.

Od tej nocy Luna uczyniła to swoim rytuałem: każdego wieczoru czytała gwiazdom. A każdej nocy gwiazdy stawały się coraz jaśniejsze, jakby jej opowieści dodawały im blasku.

Ale pewnej nocy coś było inaczej. Gdy Luna wyszła z książką, niebo wyglądało na puste. Wielkie konstelacje, które zwykle wypełniały niebo, były niewidoczne. Tylko kilka słabych punktów światła migotało słabo.

„Gdzie jesteście?” Luna wyszeptała, jej głos drżał.

Z nieba uniósł się miękki, wzdychający głos:
„Pokłóciłyśmy się, Luno. Wielka Niedźwiedzica jest zła na Oriona. Bliźniaki odmawiają świecenia obok siebie. Nawet Mały Lis skrył się w smutku. Dziś wieczorem niebo nie ma serca na opowieści.”

Luna poczuła ucisk w piersi. Jak to możliwe, że gwiazdy—jej przyjaciele—są tak smutne i dalekie?

Luna usiadła z książką na kolanach. Myślała o wszystkich historiach, które znała, ale żadna nie wydawała się odpowiednia. Więc zamknęła oczy i wyszeptała:

„Więc stworzę dla was opowieść. Opowieść o gwiazdach.”

I zaczęła:

„Dawno, dawno temu, gwiazdy zapomniały, jak świecić. Kłóciły się o to, która jest najjaśniejsza, która jest najważniejsza. Jedna po drugiej gasły. Niebo stawało się coraz bardziej samotne. Ale wtedy delikatny głos przypomniał im: niebo potrzebuje wszystkich swoich gwiazd. Razem tworzą piękno nocy. Samotnie każda czuje się mała. Ale razem tworzą arcydzieło.”

Jej słowa uniosły się w górę, oplatając konstelacje jak wstążki złotego światła. Powoli Bliźniaki wychyliły się, znów trzymając się za ręce. Orion opuścił swój łuk i uśmiechnął się. Wielka Niedźwiedzica cicho pomrukiwała, przechadzając się po niebie. Nawet nieśmiały Mały Lis wyszedł, jego futro delikatnie lśniło srebrem.

Nocne niebo rozbłysło jaśniej niż Luna kiedykolwiek widziała, wypełnione kolorami złota, błękitu i bieli.

Gwiazdy migotały jednocześnie, jakby biły brawo. 
„Dziękujemy, Luno,” szepnęły. „Twoja opowieść nas uzdrowiła.”

Luna uśmiechnęła się, jej oczy lśniły. „Obiecajcie mi coś: nigdy nie zapominajcie, jak piękne jesteście, gdy świecicie razem.”

I od tej nocy, gdy Luna czytała swoje opowieści, gwiazdy słuchały z radością. Czasami śmiały się tak jasno, że spadające gwiazdy pędziły po niebie jak chichoczące dzieci. Innym razem słuchały w milczeniu, ich światło miękkie i zamyślone.

A za każdym razem, gdy Luna zamykała książkę i szeptała dobranoc, gwiazdy mrugały w odpowiedzi, jakby mówiły: śpij dobrze, mała opowiadaczko.

Delikatna bajka na dobranoc o Lunie, która czyta książki gwiazdom, ucząc przyjaźni i dobroci.

Luna Czyta Książkę Gwiazdom

W samym sercu błyszczącego miasta, pełnego świateł, wysokich wieżowców i pędzących samochodów, mieszkał bardzo wyjątkowy szczeniak golden retriever o imieniu Max.  
Max nie był zwykłym szczeniakiem. Nosił jasnoczerwoną pelerynę, która powiewała na wietrze, miał tajną siedzibę ukrytą na dachu jednego z najwyższych budynków i latał po mieście na swoim małym dronie.  

Ale jego największą supermocą nie była prędkość ani siła. To była odwaga.  
Max nigdy się nie bał. Ani burzy, ani wysokich budynków, ani ciemności. Jeśli ktoś miał kłopoty, Max przychodził.  

Każdego dnia Max pomagał mieszkańcom miasta. Odprowadzał zagubione dzieci do ich rodziców. Nosił zakupy dla zmęczonych babć. Zatrzymywał samochody, aby kaczki mogły przejść przez ulicę. Miasto go kochało, a gdy ludzie widzieli błysk czerwieni na niebie, uśmiechali się, wiedząc, że ich superbohater szczeniak jest blisko.  

Pewnego chłodnego poranka miasto obudziło się z okropnymi wieściami.  
Gang ogromnych białych niedźwiedzi polarnych zszedł z zaśnieżonych gór. Ale to nie były zwykłe niedźwiedzie — nosiły potężne pistolety do zamrażania, które mogły strzelać promieniami lodowatego niebieskiego światła i zamieniać wszystko w twardy lód.  

Niedźwiedzie okradały bank za bankiem. Kiedy tylko policja próbowała je powstrzymać, niedźwiedzie strzelały swoimi pistoletami do zamrażania. Funkcjonariusze znajdowali swoje samochody zamrożone na kość, ręce przyklejone do radii, a buty zablokowane w blokach lodu.  

Ludzie byli przerażeni. „Kto nas ochroni?” krzyczeli.  

Wysoko nad miastem, w swojej siedzibie na dachu, Max uważnie słuchał. Jego uszy się wyostrzyły. Jego ogon przestał machać.  
„To moja misja,” powiedział odważnie, skacząc na swojego latającego drona.  

Gang uderzał ponownie — tym razem w Grand City Bank, największy w mieście. Max przeleciał przez niebo, peleryna powiewała, aż dotarł na miejsce.  

Wewnątrz niedźwiedzie polarne pakowały torby z pieniędzmi do ogromnych plecaków. Podłoga była pokryta szronem, a okna lśniły lodowatymi wzorami.  

„Stójcie tam, złoczyńcy!” szczeknął Max, jego głos odbił się od marmurowych ścian.  

Największy niedźwiedź, ich przywódca, odwrócił się i zaśmiał. Jego pomruk był tak głęboki, że ziemia zdawała się drżeć.  
„Cóż, słynny super szczeniaku,” szydził. „Zobaczymy, czy nadal jesteś odważny, gdy będziesz zamrożony na kość.”  

Zanim Max zdążył skoczyć, niedźwiedź strzelił.  
Strzał zamrażającego niebieskiego światła trafił w łapę Maxa. W mgnieniu oka przymarzła do podłogi. Lód szybko się rozprzestrzenił, wspinając się po jego nodze. Max ciągnął, ale to nie miało sensu.  

Niedźwiedzie głośno się śmiały i wyszły z banku z ukradzionymi pieniędzmi. Max mógł tylko patrzeć, jego łapa wciąż uwięziona w zimnie.  

Gdy policja przybyła, Max opuścił głowę.  
„Przykro mi,” szepnął. „Nie byłem wystarczająco silny.”  

W swojej siedzibie Max lizał swoją zamrożoną łapę, teraz opatrzoną, i myślał intensywnie. „Potrzebuję czegoś… czegoś, co pokona zimno.”

W swojej siedzibie Max lizał swoją zamrożoną łapę, teraz opatrzoną, i myślał intensywnie. „Potrzebuję czegoś… czegoś, co pokona zimno.”

Wtedy przypomniał sobie. Jego najlepszy przyjaciel, sprytny szczeniak beagle o imieniu Toby, mógł mieć odpowiedź. Toby nie był wojownikiem, ale był genialnym wynalazcą. Nosił okrągłe okulary, wszędzie nosił pasek z narzędziami i uwielbiał majsterkować przy maszynach.

Max poleciał do warsztatu Toby’ego, przytulnego garażu wypełnionego zębatkami, przewodami i stosami wynalazków.  
„Toby,” szczeknął Max pilnie, „potrzebuję twojej pomocy. Niedźwiedzie polarne mają pistolety do zamrażania, a ja nie mogę ich powstrzymać sam.”

Toby przesunął okulary na nosie i zamachał ogonem z namysłem.  
„Pistolety do zamrażania, mówisz? Hmm… A co jeśli stawimy czoła zimnu ciepłem?”

Dwaj przyjaciele pracowali do późna w nocy. Iskry leciały z warsztatu Toby’ego. Testowali gadżety, dokręcali śruby i mierzyli przewody. Toby szkicował plany, podczas gdy Max przynosił narzędzia zębami.

W końcu, gdy księżyc wzniósł się wysoko na niebie, wynalazek był gotowy:  
Świecący złoty zbroja grzewcza. Otaczała ciało Maxa, delikatnie lśniąc jak promienie słońca. W momencie, gdy wszedł do środka, poczuł się przytulnie i silnie.

„Ta zbroja ochroni przed zimnem,” wyjaśnił dumnie Toby.  
Max zamachał ogonem. „Dziękuję, Toby. Z tym powstrzymam niedźwiedzie raz na zawsze.”

Następnego wieczoru znów rozległy się alarmy. Gang niedźwiedzi polarnych powrócił, szturmując kolejny bank.

Max wzbił się w nocne niebo na swoim dronie, peleryna powiewała za nim, a nowa zbroja lśniła. Gdy wylądował przed niedźwiedziami, jego oczy błyszczały od odwagi.

„To miasto jest pod moją ochroną!” szczeknął.

Przywódca niedźwiedzi warknął. „Znowu? Dobrze—zamroźcie go, chłopaki!”

Trzy pistolety do zamrażania wystrzeliły jednocześnie, lodowe promienie przelatywały przez powietrze.  
Ale tym razem, zamiast zamarznąć, zbroja Maxa świeciła jeszcze jaśniej. Promienie lodu topniały w nieszkodliwe krople wody, które syczały, gdy dotykały ciepłej zbroi.

Niedźwiedzie cofnęły się, oczy szeroko otwarte. „Niemożliwe!” krzyknął jeden z nich.

Max skoczył do przodu. Unikał wystrzałów, toczył się po lodowej podłodze i wskoczył na przywódcę, zakładając mu parę lśniących kajdanek na łapę.

„Złapałem cię!” szczeknął Max.

Pozostałe niedźwiedzie ryczały z wściekłości i rzuciły się na niego. Rozpoczęła się dzika walka—Max przemykał między nimi, jego zbroja świeciła za każdym razem, gdy trafiał go promień zamrażający. Szczekał z odwagą, skacząc wyżej i szybciej niż kiedykolwiek wcześniej.

Jeden po drugim, niedźwiedzie potykały się i upadały, ślizgając się po topniejącym lodzie, podczas gdy Max je przechytrzał.

A wtedy—syreny zawyły. Radiowozy zatrzymały się na zewnątrz. Max wcześniej wezwał je, wiedząc, że nie może walczyć sam. Funkcjonariusze wpadli do środka i szybko związali gang.

Miasto znów było bezpieczne.

Później tej nocy, na głównym placu, ludzie zebrali się, aby świętować. Burmistrz wyszedł naprzód, uśmiechając się serdecznie, i zawiesił błyszczące medale na szyi Maxa i Toby’ego.

Miasto znów było bezpieczne.

Później tej nocy, na głównym placu, ludzie zebrali się, aby świętować. Burmistrz wyszedł naprzód, uśmiechając się serdecznie, i zawiesił błyszczące medale na szyi Maxa i Toby’ego.

„Uratowaliście nas wszystkich,” ogłosił burmistrz. „Max, jesteś najodważniejszym szczeniakiem na świecie. A Toby, bez twojego geniuszu, to miasto wciąż byłoby zamrożone.”

Tłum wiwatował, klaskając i machając. Dzieci trzymały plakaty z rysunkami Maxa w pelerynie. Rodzice podnosili swoje dzieci wysoko, aby mogły zobaczyć bohatera szczeniaka.

Ogonek Maxa dumnie machał. „Nie zrobiłem tego sam,” powiedział, patrząc na Toby’ego. „Odwaga jest silniejsza, gdy masz przy sobie przyjaciół.”

A tej nocy, po raz pierwszy od tygodni, miasto spało spokojnie.  
Bo wysoko nad nimi, w swojej siedzibie na dachu, Max Super Szczeniak siedział, obserwując gwiazdy, gotowy na każdą przygodę, którą przyniesie jutro.

Przyłącz się do Maxa, dzielnego złotego retrievera-superbohatera, w jego przygodzie pełnej przyjaźni i nauki! Walczy z przebiegłymi niedźwiedziami polarnymi, aby uratować miasto.

Oryginalne historie

Bajki w kategorii (9)