W małej wiosce, otoczonej łanami złocistego zboża i wysokimi, szumiącymi drzewami, mieszkali brat i siostra, Tim i Mia. Tim miał siedem lat, był żywy i żądny przygód, ciągle biegał, wspinał się i wymyślał nowe zabawy. Mia miała pięć lat, była delikatna i zamyślona, a jej wielkie oczy iskrzyły się, ilekroć się śmiała.

Bardzo się kochali, lecz jedna rzecz często psuła im wspólną zabawę. Tim nie lubił się dzielić.

Ulubioną zabawką Tima był drewniany samochodzik. Pędził nim po podłodze, alejkami w ogrodzie, a czasem nawet po kuchennym stole, za co mama go karciła. Mia z kolei miała miękką, szmacianą lalkę o włosach ze złotej włóczki. Przebierała ją w maleńkie ubranka i szeptała jej sekrety przed snem.

Ilekroć Mia pytała: „Tim, mogę spróbować twojego autka?”, on tulił je do siebie i kręcił głową.
„Nie, to moje! Zepsujesz.”

A gdy Tim chciał pożyczyć jej lalkę, żeby „przejechała się” jego autem, Mia marszczyła brwi.
„Nie, Tim, ona jest moja. Ubrudzisz ją.”

I tak często bawili się osobno, każdy strzegąc swojej ulubionej zabawki, a oboje czuli się przez to trochę samotni.

Pewnego jasnego poranka po wiosce rozniosła się wieść: zawitał wędrowny jarmark! Na łące rozstawiano stragany, na wietrze łopotały kolorowe wstążki, a powietrze pachniało miodowymi ciastkami i prażonymi orzechami.

Tim i Mia nie mogli się doczekać. Trzymając się za ręce, pobiegli piaszczystą drogą, aż przywitały ich dźwięki skrzypiec i śmiechu.

Na jarmarku czekały cuda: żonglerzy podrzucający jabłka wysoko w powietrze, muzycy wygrywający skoczne melodie, a na straganach – zabawki wszelakich kształtów i rozmiarów. Wśród nich był jeden stragan inny niż wszystkie. Niewielki, nakryty wyblakłym, niebieskim suknem, a za nim siedział staruszek o życzliwej twarzy i błyszczących oczach.

Na jego stoliku leżały wystrugane z drewna zabawki, wypolerowane kamyki migoczące w świetle oraz słodycze owinięte w złocisty papier.

„Podejdźcie bliżej, dzieci” – powiedział staruszek łagodnym głosem. – „Sprzedaję coś więcej niż zabawki — sprzedaję odrobinę magii.”

Oczy Tima rozszerzyły się. „Magii? Naprawdę?”

Mężczyzna uśmiechnął się. „Tak, ale nie takiej, jak w bajkach. Magia, o której mówię, mieszka w waszym sercu. Prawdziwa dzieje się wtedy, gdy się dzielicie.”

Mia przechyliła głowę. „Kiedy się dzielimy?”

Staruszek skinął. „Tak. Zabawka, którą bawisz się sam, to tylko drewno albo szmatka. Ale kiedy ją komuś dasz do wspólnej zabawy, ożywa śmiechem. To jest prawdziwa magia.”

Tim zmarszczył brwi. „To nie brzmi jak żadna magia. To brzmi… nudno.”
Pociągnął Mię za rękę i odszedł.

Mia obejrzała się jeszcze przez ramię. Staruszek tylko uśmiechnął się i pomachał.

Tego samego dnia Tim zobaczył na innym straganie drewniany bączek. Był jaskrawo niebieski i kręcił się przepięknie. Prosił mamę tak długo, aż w końcu się zgodziła i kupiła mu go.

„Mogę zakręcić?” – zapytała Mia z przejęciem, kiedy wracali do domu.

„Nie!” – odparł stanowczo Tim. – „To moje. Zepsujesz.”

Mia westchnęła i nic nie powiedziała.

W domu Tim kręcił swoim nowym bączkiem raz po raz. Na początku wirował idealnie. Aż wreszcie, po jednym nieuważnym rzucie, bączek uderzył w nogę stołu i pękł. Zachybotał się i upadł, już nie kręcił się jak dawniej.

Ramiona Tima opadły. Jego wspaniała nowa zabawka była zniszczona.

Mia przyszła i usiadła obok. Spojrzała na pęknięty bączek, potem na zasmuconą twarz brata. Powoli wyciągnęła do niego swoją lalkę.

„Proszę” – powiedziała cicho. – „Możesz się nią pobawić, jeśli chcesz. Jej to nie przeszkadza.”

Tim popatrzył na nią ze zdumieniem. „Ale… ja nigdy nie pozwalałem ci bawić się moimi rzeczami. Dlaczego ty pozwalasz mi bawić się swoją?”

Mia wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. „Bo jest ci smutno. A może tak będzie ci lepiej.”

Tim delikatnie przytulił lalkę. Coś ciepłego poruszyło się w jego piersi.

Tej nocy, kiedy Tim leżał już w łóżku, przyśnił mu się niezwykły sen. Stał w krainie świetlistych barw. Niebo było purpurowe, trawa połyskiwała srebrem, a powietrze skrzyło się śmiechem. Przed nim stał staruszek z jarmarku.

„Znowu pan!” – zawołał Tim.

Staruszek zachichotał. „A jakże, to znowu ja. Dzisiaj czegoś się nauczyłeś, prawda?”

Tim spuścił głowę. „Chyba… Mia podzieliła się ze mną swoją lalką, choć ja nie dzieliłem się z nią. Dzięki temu poczułem się… dobrze. Jakbym nie był sam.”

Mężczyzna skinął głową. „To właśnie ta magia, o której mówiłem. Patrz.”

Machnął dłonią i nagle w śnie pojawiła się Mia, trzymając swoją lalkę. Pęknięty bączek Tima znów był cały w jego rękach.

Gdy tylko Tim podał Mii swój bączek, a ona dała mu swoją lalkę, zabawki zaczęły jaśnieć. Lalka migała jak gwiazda, a bączek wirował w powietrzu, rozsypując iskierki. Dookoła kraina ożyła — drzewa zakwitły, motyle zatańczyły, a powietrze wypełnił śmiech.

„Widzisz, Tim?” — rzekł łagodnie staruszek. — „Kiedy się dzielisz, radość rośnie. Podwaja się i potraja, aż każdy jest bogatszy niż przedtem. To jest prawdziwa magia.”

Tim spojrzał na Mię, która śmiała się, gdy bączek kreślił na niebie srebrne smugi światła. Po raz pierwszy zrozumiał.

Następnego ranka Tim obudził się z tym snem wciąż w sercu. Spojrzał na Mię, która cicho bawiła się lalką.

„Mia?” — zapytał.

Podniosła wzrok. „Tak?”

Tim wziął głęboki oddech. „Chciałabyś… pobawić się dziś moim autkiem?”

Jej oczy rozbłysły. „Naprawdę?”

„Naprawdę” — powiedział Tim. — „A może… może ja też pobawię się twoją lalką. Wymyślimy im wspólne przygody.”

Mia podskoczyła i przytuliła go. „Tak! Zróbmy to!”

I tak spędzili cały dzień, wymyślając opowieści: lalka jechała autkiem do piekarni, autko pędziło przez góry, a lalka wiwatowała; obie zabawki śmiały się razem, jakby od zawsze były stworzone do wspólnej zabawy.

Ich śmiech wypełnił mały dom, wylewając się aż na wiejską drogę. A od tego dnia Tim i Mia odkryli, że zabawy są barwniejsze, zabawki szczęśliwsze, a życie bogatsze, kiedy się dzielą.

Morał

Kiedy się dzielimy, radość się mnoży. Prawdziwa magia nie tkwi w tym, co zatrzymujemy dla siebie, lecz w tym, co dajemy.

Ciąg dalszy opowieści:

Pełna ciepła opowieść na dobranoc o rodzeństwie, Timie i Mii, którzy odkrywają prawdziwą radość i magię dzielenia się swoimi zabawkami.

Dzielenie się to magia

Dawno, dawno temu, w cichej wiosce u stóp wysokich, spowitych mgłą gór, mieszkali ludzie, którzy często snuli opowieści o strasznym smoku. Dorośli szeptali o jego ognistym oddechu, dzieci wyzywały się, by podejść bliżej jego jaskini, a wędrowcy omijali górską ścieżkę szerokim łukiem.

Wysoko ponad nimi, w grocie wyrzeźbionej przez czas, mieszkał sam smok. Jego łuski połyskiwały w blasku księżyca jak szmaragdy, skrzydła miał szerokie i silne, a oczy miały barwę młodych wiosennych liści. Nazywał się Aureliusz, choć nikt we wsi nigdy nie wypowiedział tego imienia. Dla wieśniaków był po prostu „potworem z góry”.

Aureliusz nie był jednak żadnym potworem. Był dobry, łagodny i straszliwie samotny. Zbierał błyszczące kamyki i kwiaty, nucąc pod nosem i marząc, jak to by było mieć przyjaciela.

We wsi mieszkała dziewczynka o imieniu Lilka. Była ciekawa świata i odważna, z włosami w kolorze złotej słomy i oczami, które iskrzyły się jak poranne niebo. Gdy inne dzieci piszczały ze strachu na samo wspomnienie smoka, Lilka przechylała głowę i pytała: „A co, jeśli on wcale nie jest straszny? Może po prostu chce z kimś porozmawiać?”

Rodzice śmiali się cicho. „Och, Lilko, smoki są niebezpieczne. Trzymaj się z dala od góry.”

Ale serce Lilki szeptało co innego. I pewnego rześkiego poranka, z torbą wypchaną chlebem, serem i ulubioną książką z baśniami, wyruszyła w stronę góry.

Droga była stroma i męcząca, lecz Lilka wspinała się z determinacją. Im bliżej jaskini, tym chłodniejsze stawało się powietrze. Cienie tańczyły po kamiennych ścianach, a jej kroki niosły się echem. Poczuła trzepot w piersi — nie tylko ze strachu, lecz także z ekscytacji.

W środku zastała smoka siedzącego cicho, układającego gładkie, błyszczące kamyki w staranne rządki. Jego ogromny ogon owinął się wokół niego jak koc. Gdy Aureliusz podniósł wzrok, jego szmaragdowe oczy rozszerzyły się ze zdumienia.

Przez długą chwilę żadne z nich się nie poruszyło. Potem Lilka wyszeptała: „Dzień dobry.”

Smok zamrugał. „Ty… ty się nie boisz?” Jego głos był głęboki, lecz łagodny, jak pomruk dalekiego grzmotu.

„Trochę,” przyznała Lilka, ściskając torbę. „Ale pomyślałam, że może nie jesteś tak straszny, jak wszyscy mówią.”

Smok przechylił łeb. „Większość, kiedy mnie widzi, ucieka.”

„Ja nie uciekłam,” odparła Lilka z dumą. „Mam na imię Lilka.”

„Aureliusz,” powiedział smok, a jego wargi wygięły się w coś, co mogło być początkiem uśmiechu.

Dzień po dniu Lilka wracała. Przynosiła chleb, jagody, a czasem rysunki, które sama robiła. W zamian Aureliusz pokazywał jej swoje skarby: kamienie lśniące jak gwiazdy, pióra orłów szybujących nad szczytami oraz kwiaty, które kwitły nawet w najzimniejszych szczelinach skał.

Rozmawiali o wszystkim — o lekcjach Lilki w wiosce, o piosenkach, które lubiła śpiewać, o marzeniach Aureliusza, by polecieć za góry. Czasem Lilka czytała mu na głos, a jej głos odbijał się echem w grocie, podczas gdy smok słuchał z przymkniętymi oczami, mrucząc z zadowolenia.

Im więcej czasu spędzali razem, tym wyraźniej Lilka widziała, jak łagodny jest Aureliusz. Nigdy nie zionął ogniem, nigdy nie ryczał ze złości. Chciał tylko mieć przyjaciela.

Pewnego upalnego letniego popołudnia przez dolinę przetoczyła się burza. Błyskawica uderzyła w las niedaleko wioski, a płomienie przeskakiwały z drzewa na drzewo. Powietrze wypełnił dym, a w wiosce zapanowała panika.

„To na pewno smok!” — krzyknął jeden z mężczyzn. „Podpalił las!”

„Musimy go przepędzić, zanim wszystkich nas zniszczy!” — zawtórował inny.

Wieśniacy zebrali się z pochodniami, widłami i pełni lęku, gotowi ruszyć na górę.

Oczy Lilki rozszerzyły się z przerażenia. „Nie!” — zawołała. „To nie był on! On jest dobry, przysięgam!” Ale nikt jej nie uwierzył.

Ze swojej jaskini Aureliusz dostrzegł unoszący się dym. Poczuł zapach płonącego drewna i usłyszał niesione ku górze przestraszone krzyki. Mógł pozostać w ukryciu, bezpieczny w cieniu. W końcu mieszkańcy wioski nigdy mu nie ufali.

Ale pomyślał o Lilce — dzielnej, wiernej Lilce — która wierzyła w niego, gdy nikt inny nie wierzył. I wiedział, co musi zrobić.

Jednym potężnym uderzeniem skrzydeł Aureliusz wzbił się w niebo. Jego cień przesunął się nad przerażonymi wieśniakami, którzy wspinali się po zboczu, i ci aż krzyknęli z trwogi.

„On nadlatuje, żeby nas zaatakować!” — krzyknął ktoś.

Lecz Aureliusz nie ryknął ani nie zionął ogniem. Zamiast tego rozpostarł skrzydła i machał nimi szeroko, wzbudzając potężne podmuchy wiatru. Mocny wiatr spychał płomienie z dala od wioski i hamował napór pożaru. Ostrożnymi oddechami — ciepłymi, lecz nie palącymi — dusił mniejsze języki ognia. Unosił przestraszone zwierzęta w bezpieczne miejsca i torował ludziom drogi ucieczki.

Wieśniacy patrzyli oniemiali, w milczeniu. To nie był potwór. To był wybawca.

Gdy ogień wreszcie wygasł, Aureliusz łagodnie wylądował na skraju wioski. Ludzie stali jak wryci, niepewni, co robić.

Wtedy Lilka wybiegła naprzód i rzuciła mu się na szyję. „Wiedziałam” — powiedziała, a jej głos drżał z radości. — „Wiedziałam, że jesteś dobry.”

Jeden po drugim wieśniacy opuścili pochodnie. Naprzód wystąpiła matka, ze łzami w oczach. „Ocaliłeś nas” — wyszeptała.

Starosta skinął uroczyście głową. „Myliśmy się, lękając się ciebie. Od dziś jesteś wśród nas mile widziany.”

Szmaragdowe oczy Aureliusza zalśniły szczęściem, jakiego dotąd nigdy nie czuł.

Od tego dnia Aureliusz nie był już tylko „smokiem z góry”. Był Aureliuszem, dobrym smokiem, przyjacielem wioski. Dzieci wspinały się na jego grzbiet, by odbywać łagodne loty po niebie. Rolnicy prosili go o pomoc przy dźwiganiu ciężarów. A każdego wieczoru on i Lilka siadali razem i patrzyli w gwiazdy.

„Jak myślisz” — spytał pewnej nocy Aureliusz — „czy ludzie kiedyś przestaną bać się tego, czego nie rozumieją?”

„Może nie zawsze” — odparła zamyślona Lilka. „Ale jeśli będziemy okazywać dobroć, tak jak ty, może się nauczą.”

Smok zamruczał cicho, a jego ogon otulił Lilkę, gdy oparła się o niego.

I tak wioska, niegdyś pełna lęku, stała się miejscem przyjaźni i zaufania — wszystko dlatego, że jedna odważna dziewczynka uwierzyła w dobroć smoka.

Morał

Czasem to, czego boimy się najbardziej, wcale nie jest groźne — jest po prostu niezrozumiane. Prawdziwa odwaga to nie walka w gniewie, lecz okazywanie dobroci wtedy, gdy nikt inny nie ma na to odwagi.

Dalszy ciąg opowieści:

Dobry Smok to pełna ciepła opowieść na dobranoc o samotnym smoku, który odnajduje przyjaźń i dowodzi swojej odwagi, ratując wioskę przed pożarem lasu.

Dobry smok

Tymek był żywym, pełnym energii i ciekawości chłopcem. Uwielbiał budować wieże z kolorowych klocków, pędzić samochodzikami po podłodze w salonie i rysować szalone, barwne obrazki, które potrafiły zapełnić każdy skrawek kartki. Ale Tymek miał jeden mały problem: czasem złość brała nad nim górę.

Pewnego słonecznego popołudnia Tymek siedział na dywanie, a przed nim sterczał stos klocków sięgający mu niemal do łokci. Ostrożnie kładł czerwony klocek na niebieskim, gdy nagle... TRACH! Wieża zachwiała się i runęła na podłogę.

„NIEEE!” — krzyknął Tymek, a jego twarz zrobiła się czerwona. Kopnął przewrócone klocki i zaczął walić pięściami w dywan.

„Tymku!” — zawołała mama z kuchni. „Co się stało, kochanie?”

„Moja wieża! Zawaliła się!” — wrzasnął Tymek, a w jego oczach zaszkliły się łzy. „Zbudowałem ją, a teraz wszystko przepadło!”

Mama podeszła i uklękła obok niego. „Rozumiem. To może być bardzo frustrujące. Napracowałeś się, a teraz tego nie ma.” Uśmiechnęła się łagodnie. „Ale rozwalanie nie pomoże. Weźmy razem głęboki oddech, dobrze?”

Tymek skrzyżował ręce i zmarszczył brwi. „Nie mogę! Jestem za bardzo zły!”

W drzwiach pojawił się tata, trzymając zabawkowy samolot. „Hej, mistrzu,” powiedział spokojnie, „czasem sprawy nie idą po naszej myśli. I to jest w porządku. Gdy czujemy złość, warto się zatrzymać i zadbać o siebie.”

„Ale ja nie chcę się zatrzymywać! CHCĘ, ŻEBY TO BYŁO NAPRAWIONE NATYCHMIAST!” — tupnął nogą Tymek.

Chwycił największy czerwony klocek i cisnął nim przez pokój. Głośny huk sprawił, że aż drgnął, ale nie przestał. Zabawki leżały porozrzucane, a w powietrzu aż buzowało od frustracji.

Mama wzięła powolny oddech i usiadła obok niego na podłodze. „Tymku, wiem, że to bardzo trudne. Chcesz spróbować czegoś?”

Tymek spojrzał na nią spode łba, wciąż dysząc szybko. „Chyba tak...”

„Dobrze,” powiedziała mama. „Zacznijmy od liczenia. Razem.” Wyciągnęła przed siebie dłonie. „Jeden... dwa... trzy... cztery... pięć... sześć... siedem... osiem... dziewięć... dziesięć.”

Tymek próbował powtarzać za nią, ale w połowie wykrzyknął: „Jeszcze nie jestem gotowy!”

„W porządku,” odparł tata. „Spróbujmy inaczej. Zamknij oczy i wyobraź sobie swoją złość jako jaskrawoczerwony balon. Teraz, powoli wypuszczaj go oddechem i patrz, jak odpływa, unosi się coraz wyżej.”

Tymek zawahał się. Potem wziął drżący oddech. W myślach zobaczył duży, okrągły balon wypełniony jego frustracją. Powoli, powoli pozwalał mu unosić się w górę, czując, jak robi mu się odrobinę lżej.

„Świetna robota,” pochwaliła mama. „A teraz znajdźmy bezpieczny sposób, żeby wypuścić złość. Możesz uderzać w tę miękką poduszkę albo nabazgrać złość na kartce.”

Tymek złapał poduszkę i kilka razy lekko w nią pacnął, potem zaczął rysować zygzaki i poszarpane linie na kartce. Wciąż był zły, ale jakoś łatwiej mu się oddychało.

Gdy złość zaczęła słabnąć, Tymek spojrzał na porozrzucane klocki. Skrzywił się, lecz po chwili wpadł na pomysł. „Zbuduję ją jeszcze raz! I tym razem zrobię ją mocniejszą!”

Tata pomógł mu posegregować klocki kolorami. Mama zagrzewała go do pracy: „Podoba mi się, że szukasz rozwiązania, zamiast się poddawać. To bardzo odważne, Tymku.”

Po trochu, klocek po klocku, wieża znów rosła. Nie była idealna, ale stała dumnie, a twarz Tymka rozjaśniła duma.

„Widzisz,” powiedziała mama, „można naprawić coś, nawet jeśli upadnie. I zobacz, jaki jesteś teraz spokojny. Świetnie poradziłeś sobie ze złością.”

„Udało mi się,” odparł Tymek, przytulając się do mamy. „Tym razem nie krzyczałem tak bardzo.”

Następnego dnia w przedszkolu czekała go podobna próba. Na zajęciach plastycznych próbował przykleić do ściany papierowy samolot. Klej nie chciał trzymać i samolot spadł. Przez moment Tymek poczuł, jak złość znów w nim rośnie.

Wtedy przypomniał sobie o ćwiczeniu z balonem. Zamknął oczy i wyobraził sobie, jak czerwony balon odpływa. Wziął głęboki oddech i spróbował jeszcze raz, tym razem prosząc Mię o pomoc.

Mia uśmiechnęła się. „Zrobimy to razem!”

Tymek odwzajemnił uśmiech. „Dobrze.” Razem przykleili samolot i tym razem się trzymał.

Pod koniec tygodnia Tymek zauważył w sobie wielką zmianę. Gdy coś szło nie tak, nie krzyczał i nie rzucał zabawkami. Zatrzymywał się na moment, myślał o swoim balonie, brał kilka głębokich oddechów i szukał sposobu, by rozwiązać kłopot.

Pewnego wieczoru, kiedy siedział przy stole z rodzicami i kolorował nowy obrazek, powiedział z dumą: „Podoba mi się, jak dziś poradziłem sobie ze złością.”

Mama pocałowała go w czoło. „Jestem z ciebie bardzo dumna, Tymku. Nauczyłeś się, że czuć złość to nic złego, ale ważne jest też, żeby się uspokoić i pomyśleć.”

„A czasem,” dodał tata, „poproszenie o pomoc albo znalezienie bezpiecznego sposobu na wyrażenie uczuć sprawia, że wszystko staje się łatwiejsze.”

Tymek skinął głową, przytulając misia. Poczuł ciepło, radość i spokój. Tej nocy zasnął z uśmiechem, wiedząc, że nawet jeśli znów straci panowanie nad sobą, ma już sposób, by sobie z tym poradzić.

Morał
Czasem złość i frustracja wydają się za wielkie dla małych serc. Ale dzięki cierpliwości, ćwiczeniom i wsparciu bliskich takie dzieci jak Tymek mogą nauczyć się uspokajać, bezpiecznie wyrażać swoje uczucia i rozwiązywać problemy — nawet wtedy, gdy sprawy nie idą po ich myśli.

Dalszy ciąg opowieści:

Opowieść na dobranoc, która uczy dzieci, jak radzić sobie ze złością, wyciszać się i znajdować pozytywne sposoby rozwiązywania problemów.

Gdy Tim stracił panowanie nad sobą

Amy leżała w łóżku w noc przed rozpoczęciem szkoły, tuląc do siebie ulubionego pluszowego misia. Cienie na ścianie wydawały się większe niż zwykle, a jej małe serduszko waliło jak oszalałe. Jutro miała wejść do zupełnie nowej klasy, poznać nieznaną nauczycielkę i usiąść wśród dzieci, których nigdy wcześniej nie widziała.

— A jeśli nikt nie będzie chciał zostać moim przyjacielem? — wyszeptała do misia. — A jeśli zapomnę, jak się pisze literki?

Z progu zajrzała mama.
— Amy, jeszcze nie śpisz?

Amy skinęła głową.
— Denerwuję się, mamo.

Mama podeszła, usiadła obok i pogładziła ją po włosach.
— To normalne, że człowiek się denerwuje przed czymś nowym. Ale wiesz, jaki mam sekret?

— Jaki? — zapytała Amy.

— Każde dziecko w tej klasie będzie czuło się podobnie. A ty, moja dzielna dziewczynko, poradzisz sobie wspaniale. O, proszę… — Zawiązała na nadgarstku Amy cieniutką różową wstążkę. — To twoja wstążka odwagi. Kiedy tylko na nią spojrzysz, pamiętaj, że nigdy nie jesteś sama. Jestem z tobą, nawet gdy nie stoję tuż obok.

Amy uśmiechnęła się blado.
— Dobrze, mamo. Postaram się.

Następnego ranka Amy obudziła się wcześnie. Do pokoju wpadało słońce, a przy drzwiach czekał już nowy szkolny plecak. Był jaskrawo żółty, z kwiatuszkami na szelkach. Założyła go i poczuła się jednocześnie dumna i malutka.

Przy śniadaniu tata pocałował ją w czubek głowy.
— Wielki dzień! Nasza mała gwiazda idzie do szkoły.

Amy spróbowała się uśmiechnąć, ale w brzuchu trzepotało jej jak stado motyli.

W drodze do szkoły ściskała mocno dłoń mamy. Ulice wydawały się głośniejsze niż zwykle, pełne dzieci z plecakami i rodziców wołających ostatnie przypomnienia. Amy spojrzała w górę na mamę.

— A jeśli pani będzie surowa?
— A jeśli zapomnę, gdzie mam usiąść?
— A jeśli nie będę miała z kim się bawić?

Mama ścisnęła jej dłoń delikatnie.
— Szkoła to miejsce, w którym wszyscy się uczą. Błędy to tylko kroki do tego, żeby być lepszym. A przyjaciele… czasem wystarczy się uśmiechnąć, a nowy przyjaciel uśmiechnie się w odpowiedzi.

Amy nie była pewna, czy to naprawdę takie proste, ale skinęła głową.

Budynek wyrósł przed nimi większy, niż się spodziewała. Dzieci pędziły do środka: jedne śmiały się, inne kurczowo trzymały się rodziców. W środku korytarz brzęczał głosami i stukiem kroków.

Amy poszła z mamą do swojej klasy. Drzwi zdobiły barwne papierowe kwiaty, a na tabliczce widniało: Witamy w pierwszej klasie!

Przy wejściu stała wysoka pani o dobrych oczach i ciepłym uśmiechu.
— Dzień dobry, na pewno jesteś Amy. Jestem pani Ania, twoja nauczycielka. Bardzo się cieszymy, że jesteś.

— Dzień dobry — szepnęła Amy i szybko podeszła do ławki w rogu. Starannie ułożyła ołówki w równym rządku i wpatrywała się w nie.

Pozostałe dzieci trajkotały i śmiały się, już tworzyły małe grupki. Amy poczuła się w swoim rogu bardzo malutka.

Pani Ania rozpoczęła poranek pogodnym głosem. Poprosiła wszystkich, by się przedstawili. Gdy przyszła kolej na Amy, policzki zapłonęły jej rumieńcem.

— Mam na imię Amy — powiedziała najcichszym głosem.

Pani Ania uśmiechnęła się.
— Witaj, Amy.

Klasa zaklaskała po cichu i Amy zrobiło się trochę raźniej.

A kiedy pani zadała proste pytanie o alfabet, Amy zawahała się. Chciała podnieść rękę, lecz bała się, że odpowie źle. Została więc cicho, patrząc, jak odpowiadają inni.

Gdy zadzwonił dzwonek na przerwę, dzieci popędziły na plac zabaw. Amy szła powoli, ściskając swoją wstążkę odwagi.

Stanęła przy huśtawkach i patrzyła, jak grupa dzieci bawi się w berka. Chciała dołączyć, ale słowa ugrzęzły jej w gardle. Postanowiła usiąść na ławce i rozwinąć przekąskę.

W tej samej chwili chłopiec, który biegł za szybko, potknął się tuż obok i strącił z jej kieszeni kredki na ziemię.

— Ojej! — jęknęła Amy, przykucając, by szybko je pozbierać.

Chłopiec też się schylił.
— Przepraszam! Nie chciałem cię potrącić. Jestem Tommy.

— Nic się nie stało. Jestem Amy — odparła.

Tommy się uśmiechnął.
— Chcesz pobawić się z nami w berka?

Amy zawahała się, potem zerknęła na wstążkę na nadgarstku.
— Dobrze — powiedziała cicho.

I tak po prostu biegła już z grupą, śmiejąc się, gdy wiatr śmigał jej koło uszu. Po raz pierwszy tego dnia motyle w brzuchu odleciały.

Z powrotem w klasie pani Ania zadała pytanie o cyferki. Amy zawahała się, potem powoli podniosła rękę.

— Tak, Amy? — zapytała łagodnie pani Ania.

Amy odpowiedziała drżącym głosem. Gdy pani Ania skinęła głową i powiedziała: — Zgadza się! Świetnie — ciepło rozlało się po jej sercu.

Do popołudnia Amy śmiała się już z Tommym i dziewczynką o imieniu Sara. Podzielili się ciasteczkami na drugie śniadanie i razem rysowali.

Zrozumiała, że szkoła to nie tylko lekcje — to także nowi przyjaciele i małe zwycięstwa.

Gdy zadzwonił ostatni dzwonek, mama Amy czekała przed szkołą. Amy pobiegła do niej z rozpromienioną buzią.

— No i jak było? — zapytała mama.

Amy mocno ją przytuliła.
— Na początku się bałam. Ale potem znalazłam przyjaciół! I odpowiedziałam dobrze na pytanie! A jutro, myślę, będzie jeszcze lepiej.

Mama pocałowała ją w czoło.
— Widzisz? Mówiłam. Jesteś dzielniejsza, niż ci się wydaje.

Tej nocy, wtulona w kołdrę, Amy spojrzała na swoją wstążkę i szepnęła:
— Jestem gotowa na jutro.

A z uśmiechem od ucha do ucha odpłynęła w spokojny sen.

Morał: Pierwszy dzień w szkole może wydawać się straszny, ale odwaga i życzliwość potrafią zamienić nowe początki w wspaniałą przygodę.

Pierwszy dzień Amy w szkole to pełna ciepła opowieść na dobranoc o odwadze, życzliwości i zawieraniu nowych przyjaźni już pierwszego dnia zajęć.

Pierwszy dzień Amy w szkole

W samym środku gwarnego miasta, gdzie wysokie wieżowce sięgały gwiazd, a ulice iskrzyły od świateł, mieszkał sobie mały kotek o imieniu Milo.

Milo nie był jak inne kotki. Uwielbiał ciepłe miejsca, miękkie kocyki i drzemki trwające całe godziny. W ciągu dnia potrafił zasnąć niemal wszędzie — na kanapie, w koszu z praniem, a nawet na grzejniku. Śniło mu się, że goni motyle, płynie na chmurach albo turla się po łące stokrotek.

Lecz co noc, gdy słońce znikało, a na niebie pojawiały się gwiazdy, Milo miał kłopot. Po prostu nie mógł zasnąć.

Dom Milo był przytulny, ukryty na czwartym piętrze starej ceglanej kamienicy. Z ulubionego parapetu widział całe miasto — migoczące reklamy, błyszczące okna i maleńkie światełka samochodów sunące ulicami jak świecące mrówki.

Nocą miasto mruczało cichymi dźwiękami: dalekim stukotem pociągu, szeptem przejeżdżających aut, gdzieś w oddali szczekał pies. Wielu te odgłosy koiły, ale Milo tylko rozpraszały.

— Dlaczego nie mogę zasnąć? — westchnął pewnego wieczoru, ciasno owijając ogon wokół siebie. Powieki mu ciężko opadały, lecz ilekroć próbował odpłynąć, jakiś nowy dźwięk wyrywał go ze snu.

Tej nocy księżyc świecił wyjątkowo jasno, wisiał nad dachami jak żarząca się latarenka. Milo wpatrywał się w niego, na wpół zły, na wpół oczarowany. — Ty tylko siedzisz tam i świecisz — mruknął — a ja tu tkwię, zupełnie rozbudzony.

Ku zdumieniu Milo, księżyc rozbłysnął jeszcze jaśniej. Pokój wypełnił miękki, łagodny głos.

— Witaj, maluchu — odezwał się serdecznie księżyc. — Czemu dziś tak się wiercisz?

Oczy Milo rozszerzyły się. — K-księżyc potrafi mówić?

Księżyc zachichotał cicho. — Oczywiście. Od dawien dawna czuwam nad kotami, dziećmi i marzycielami. Widzę też, że masz kłopot z zasypianiem.

Milo opuścił uszy. — Po prostu nie umiem. Co noc próbuję, ale w mieście jest zbyt głośno, zbyt jasno, zbyt… wszystkiego.

Księżyc zamyślił się na chwilę. — Może musisz zobaczyć, jak świat zapada w sen. Chciałbyś wyruszyć ze mną w małą podróż?

Wąsy Milo zadrżały. — Podróż? Z tobą?

— Tak — powiedział księżyc, rozjaśniając się. — Pokażę ci sekret snu.

Zanim Milo zdążył odpowiedzieć, otulił go delikatny promień srebrnego światła i uniósł z parapetu. Kotek pisnął zaskoczone miau!, ale zaraz poczuł się bezpiecznie, jakby niosła go miękka chmurka.

Wznosił się wyżej i wyżej, ponad dach z ogrodem, ponad wysokie anteny, aż znalazł się tuż przy świecącym księżycu. Miasto rozpościerało się pod nim jak połyskująca mapa świateł i cieni.

— Chwyć się mojego światła — wyszeptał księżyc. — Wyruszamy na wyprawę.

Pierwszym przystankiem były ciche ulice w dole. Milo spojrzał i zobaczył rzeczy, których nigdy nie dostrzegał z okna.

Piekarnia na rogu, zwykle gwarna za dnia, tonęła w spokoju — prócz jednego piekarza, który dopiekał poranne bochenki. Nucił przy pracy cichą melodię, prawie jak kołysankę.

Kierowca dostawczej furgonetki odchylił się na siedzeniu, z czapką zsuniętą na oczy, i cicho pochrapywał.

Dwa bezdomne koty zwinęły się w kłębek na ciepłej masce zaparkowanego auta, ogony miały splecione.

— Widzisz? — powiedział księżyc. — Nawet w najbardziej ruchliwym mieście każdy znajduje sposób, by odpocząć.

Milo przechylił główkę. Nagle miasto nie wydawało mu się już takie hałaśliwe. Wydało mu się… spokojne.

Potem księżyc poniósł Milo do miejskiego parku. Za dnia pełno tam biegaczy, dzieci i hałaśliwych gołębi. Ale nocą było inaczej.

Fontanna cicho połyskiwała w blasku księżyca. Przy niej spał spokojnie bezpański pies, a jego bok unosił się i opadał równym rytmem.

W koronach drzew gołębie wsunęły główki pod skrzydła, a wiewiórki zwinęły się w maleńkich gniazdkach wysoko na gałęziach. Nawet pracowite mrówki odpoczywały w swoich mrowiskach.

— Każdy wie, kiedy pora się zatrzymać — wyszeptał księżyc. — Pozwalają nocy ponieść się w objęcia snu.

Milo ziewnął. Patrząc na spokojne zwierzęta, sam poczuł się spokojniejszy.

Dalszy ciąg opowieści:

Księżyc poprowadził Milo dalej, nad wielką rzekę, która wiła się przez miasto. Za dnia po jej tafli mknęły łódki. Tej nocy była nieruchoma, lśniła srebrzyście w gwiezdnym blasku.

Pod wodą leniwie sunęły ryby, żaby odpoczywały na liściach lilii wodnych, a nad trzcinami migały świetliki jak maleńkie latarenki.

— Rzeka nocą nie pędzi — powiedział księżyc. — I ty też nie musisz. Pozwól, by twoje myśli zwolniły, jak jej nurt.

Milo wsłuchał się w miękkie pluskanie fal. Po raz pierwszy poczuł, jak jego własne myśli cichną, jak kręgi na wodzie, które powoli wygładzają się w bezruch.

— Odwiedźmy jeszcze jedno miejsce — powiedział księżyc, unosząc Milo wyżej. Miękko opadli na ogród na dachu, ukryty pośród wysokich wieżowców.

Kwiaty miały zamknięte płatki, spały. Pszczoły i motyle, które za dnia brzęczały tu i fruwały, milczały, schowane w swoich maleńkich domkach. Nawet wiatr wydawał się łagodny, tylko muskał liście.

Milo wtulił łapki w chłodną trawę. — Czuję, jakby cały świat odpoczywał — wyszeptał.

— Bo właśnie tak jest — odparł życzliwie księżyc. — Noc nie jest od martwienia się. Jest od zaufania. Sen to dar, nie zadanie. Wystarczy, że odpuścisz.

Milo pomyślał o wszystkim, co zobaczył — śpiących dzieciach, cichych zwierzętach, uspokojonej rzece i odpoczywających kwiatach. Każdy miał swój sposób, by odnaleźć spokój.

— Może nie muszę z nim walczyć — mruknął. — Może po prostu muszę pozwolić, by sam przyszedł.

Księżyc uśmiechnął się. — Właśnie tak. Sen przychodzi, gdy serce czuje się bezpiecznie, ciało jest ogrzane, a myśli stają się miękkie. Już odnalazłeś tę drogę.

Łagodnym blaskiem księżyc otulił Milo i odniósł go z powrotem do jego okna. Miasto mruczało w dole, ale teraz Milo słyszał je inaczej. Te dźwięki nie były hałasem — tworzyły kołysankę.

Milo zwinął się w kłębek na miękkim kocyku. Ogon owinął mu się wokół ciała, łapki wsunął pod brodę. Przez szybę lało się srebrne światło księżyca, przykrywając go jak drugi koc.

— Dobranoc, Milo — wyszeptał księżyc. — Śnij pięknie.

Oczy Milo wreszcie stały się ciężkie. Ziewnął po raz ostatni, cicho zamruczał i odpłynął w głęboki, spokojny sen, w którym lśniły rzeki, migotało gwiaździste niebo i czekały łagodne przygody.

Księżyc i śpiący kotek to łagodna opowieść na dobranoc o Milo, niespokojnym miejskim kotku, który podczas magicznej nocnej podróży poznaje od lśniącego księżyca tajemnicę snu.

Księżyc i senny kot

Wysoko ponad falującymi zielonymi wzgórzami cichego miasteczka, gdzie rzeki wiły się jak srebrne wstążki, a wiatr szeptał w koronach drzew, istniało tajemne miejsce, którego mało kto kiedykolwiek dotknął wzrokiem. Skryta za najwyższymi górami stała Fabryka Chmur.

Nie była to zwyczajna fabryka. Z jej kominów nie buchał dym, lecz w niebo wypuszczane były wielkie, puchate chmury. Czasem białe i napęczniałe, czasem długie, smużyste, a czasem ciemne i ciężkie od deszczu. Okazało się, że każda chmura na niebie rodziła się właśnie tutaj.

Nikt w miasteczku o tym nie wiedział. Nikt, prócz pewnej ciekawej świata dziewczynki o imieniu Ela.

Ela była inna niż reszta dzieci. Gdy tamci ścigali się po łąkach albo pluskali w rzece, ona lubiła leżeć w trawie i patrzeć w niebo. Uwielbiała zgadywać, co przypominają chmury—króliki, statki, smoki, imbryki. Miała wrażenie, jakby chmury mówiły do niej w sekretnym języku.

Pewnego wietrznego popołudnia Ela dostrzegła chmurę w kształcie ogromnego imbryka, z parą wijącą się z dziobka. Była tak doskonała, że po prostu musiała za nią pójść. Pobiegła za nią przez łąki, przeskakując strumyki, dalej niż kiedykolwiek dotąd.

Chmura–imbryk odpłynęła za wzgórza, a Ela wspinała się za nią, aż dotarła do czegoś, czego jeszcze nie widziała: wysokiej, połyskującej żelaznej bramy ze złotymi zawiasami. Nad nią wisiał szyld:

„Fabryka Chmur — Wstęp tylko dla upoważnionych”.

Serce Eli zadrżało. „Chmury… powstają tutaj?” wyszeptała.

Ela przemknęła przez bramę na palcach. To, co ujrzała w środku, rozszerzyło jej oczy ze zdumienia.

Wzdłuż sufitu biegły ogromne kryształowe rury, w których pulsowała mgiełka lśniąca jak gwiazdy. Koła zębate obracały się powoli, zrobione nie z żelaza, lecz ze słońca, blasku księżyca i kropel deszczu. Wirujące śmigła zwijały pasemka pary w rozmaite kształty. Były tam tunele pomalowane we wszystkie barwy tęczy, maszyny sypiące srebrnym pyłem i wielkie pędzle, które malowały chmury miękkimi pastelami.

W samym sercu fabryki stał Mistrz Chmur—wysoki mężczyzna o włosach koloru burzowych chmur i oczach, w których migały iskierki błyskawic. Kiedy szedł, jego płaszcz wirował jak mgła.

Dostrzegł Elę od razu i uśmiechnął się życzliwie.
— No proszę — zabrzmiał jego głęboki głos — gość! Niewiele dzieci trafia tu kiedykolwiek.

Ela dygnęła lekko, choć z przejęcia cała drżała.
— Kocham chmury — powiedziała odważnie. — Patrzę na nie codziennie. Ale nie wiedziałam, że są… robione.

Mistrz Chmur zachichotał.
— Ach, moja droga, chmur się nie tylko robi—chmury się tworzy. Każda ma swoje zadanie. Mięciutkie przynoszą cień w upał. Ciężkie niosą deszcz spragnionym ogrodom. Niektóre są wypełnione śniegiem na zimę. A niektóre — tu ściszył głos — powstają tylko do marzeń, by takie dzieci jak ty mogły widzieć na niebie zamki.

Poprowadził Elę do niewielkiej maszyny z błyszczącą dźwignią.
— Chciałabyś spróbować zrobić własną?

Oczy Eli rozbłysły. Delikatnie pociągnęła dźwignię. Z sykiem i pufnięciem wyskoczyła mała, puchata chmurka. Ku jej zachwytowi wyglądała dokładnie jak szczeniaczek goniący własny ogon.

Ela zaśmiała się i zaklaskała.
— Jest idealna!

Już miała zrobić następną, gdy po fabryce potoczył się głośny dźwięk: ŁUUUUUP! Rozbłysły czerwone światła, koła zębate jęknęły, a kilka maszyn zatrzęsło się w posadach.

Uśmiech Mistrza Chmur zgasł.
— O nie. Mieszalnik Tęczy znów się zaciął. Bez niego niebo straci kolory. Chmury poszarzeją i staną się ciężkie… a burze rozleją się po całym świecie!

Ela rozejrzała się z niepokojem. Dostrzegła wysoką spiralną maszynę, która kaszlała matowym dymem. W środku utkwił piękny tęczowy kryształ, blokując przepływ.

Mistrz Chmur zmarszczył brwi.
— Obawiam się, że jestem zbyt duży, żeby sięgnąć do środka. Ale ty, Elo… ty możesz być wystarczająco mała.

Serce Eli biło jak oszalałe. Nigdy dotąd nie robiła nic tak ważnego. Skinęła głową.
— Spróbuję.

Wspięła się po drabinie wysokiej jak dom, przeczołgała się wzdłuż wąskiej rury, w której mruczała lśniąca mgiełka, i dotarła do Mieszalnika Tęczy. W środku tęczowy kryształ tkwił na amen.

Ela wsunęła rękę, przekręciła go z całych sił i—klik!—kryształ puścił.

Nagle cała maszyna znów zawrzała życiem. Olśniewające barwy—czerwień, błękit, zieleń, złoto—pomknęły rurami i rozsypały się po niebie. Posępne szare chmury stopniały w jasne, puchate obłoki rozświetlone słońcem.

Ela zjechała po drabinie, śmiejąc się, a Mistrz Chmur klasnął gromkimi dłońmi.

— Ocaliłaś niebo, moja droga!

Ponieważ Ela okazała się tak dzielna, Mistrz Chmur oprowadził ją po całej fabryce. Pokazał jej Komnatę Kropelek Deszczu, gdzie maleńkie krople polerowano, aż lśniły. Komnatę Błyskawic, gdzie błyski ostrożnie zamykano w butelkach, by używać ich tylko podczas letnich burz. Pracownię Płatków Śniegu, gdzie każdy płatek rzeźbiono ręcznie—nie było dwóch jednakowych. I Salę Chmur Sennych, jej ulubioną, w której łagodne obłoki napełniano pyłem gwiezdnym, aby dzieci śniły słodkie sny.

Ela czuła się, jakby stąpała przez zaczarowane królestwo stworzone właśnie dla niej.

Kiedy nadszedł czas rozstania, Mistrz Chmur ukląkł przy Eli. Podał jej mały szklany słoiczek. W środku wirowała maleńka, żywa chmurka w kształcie serca.

— Ilekroć poczujesz smutek, samotność albo strach — powiedział łagodnie — otwórz ten słoiczek. Chmurka cię rozweseli i przypomni dzień, w którym ocaliłaś niebo.

Ela przytuliła go mocno.
— Dziękuję — wyszeptała.

W podskokach wróciła do domu, niosąc ostrożnie swój zaczarowany słoiczek. Tej nocy postawiła go na stoliku przy łóżku. Kiedy odpływała w sen, maleńka chmurka-serce świeciła miękkim blaskiem, napełniając jej sny zamkami, szczeniaczkami i tęczami sunącymi po złotych przestworzach.

A choć nikt inny w miasteczku nie wierzył w Fabrykę Chmur, Ela znała prawdę: każda chmura na niebie niosła w sobie odrobinę jej wyobraźni.

Magiczna bajka na dobranoc o Elli, ciekawej świata dziewczynce, która odkrywa tajną Fabrykę Chmur i pomaga Mistrzowi Chmur ocalić niebo.

Ella i fabryka chmur

Dawno, dawno temu, w cichym domku na skraju wioski, był sobie mały, miękki kocyk.
Nie był to żaden wymyślny kocyk — po prostu ciepły, błękitny i usiany drobnymi złotymi gwiazdkami. A jednak głęboko w jego nitkach mieszkało coś magicznego: niespokojne serduszko, które marzyło o przygodach.

Każdej nocy, gdy jego mały właściciel zasypiał, kocyk nasłuchiwał lekkiego pochrapywania. Potem, gdy blask księżyca musnął jego gwiazdki, kocyk delikatnie się poruszał, wymykał się przez otwarte okno i unosił na wietrze jak ptak.

Kocyk nie podróżował dla zabawy. Podróżował, by nieść dobro. Szukał na całym świecie dzieci, którym brakowało odrobiny otuchy, ciepła lub miłości.

Pewnej chłodnej nocy kocyk przemknął ponad ośnieżonymi szczytami. Gwiazdy błyszczały wysoko, lecz wiatr był ostry i zimny.
W drewnianej chatce kocyk dostrzegł chłopca skulonego pod cienką płachtą. Jego mały nosek był czerwony, a ramiona drżały.

Kocyk opadł jak piórko i miękko spoczął na chłopcu. Otulił go całym swoim ciepłem. Chłopiec westchnął przez sen, przytulił kocyk i wyszeptał: "Tak ciepło..."
Nad ranem kocyk już się zsunął i zniknął, ale na prześcieradle pojawiła się maleńka łatka w kształcie gwiazdki — złota i jasna, by zawsze czuł się bezpiecznie.

Kocyk popłynął na południe, gdzie świat stawał się piaszczysty i złoty. Unosił się nad pustynną wioską, w której powietrze drżało od żaru nawet po zachodzie słońca.

Tam, na macie, leżała mała dziewczynka, która nie mogła zasnąć. Było stanowczo zbyt gorąco. Przewracała się z boku na bok, a noc była lepka i niespokojna.

Kocyk wiedział, co zrobić. Zamiast otulać ciasno, stał się lekki jak powiew. Rozpostarł się nad jej posłaniem jak woal, chłodząc skórę i szepcząc gwiezdne kołysanki. Powieki jej ciężko opadły i wkrótce odpłynęła w spokojne sny.
Gdy się obudziła, na poduszce znalazła wyhaftowaną złotą gwiazdkę. Uśmiechnęła się, choć nigdy do końca nie pojęła, skąd się tam wzięła.

Tej samej nocy kocyk popłynął daleko przez morze. Kołysał się na falach jak łódeczka, aż dotarł do maleńkiej wyspy.

Na wyspie dwaj bracia leżeli w hamaku, odwróceni do siebie plecami. Pokłócili się wcześniej — jeden chciał łowić ryby, drugi się bawić — i teraz nie odzywali się do siebie.

Kocyk cichutko westchnął, po czym rozpostarł się szeroko, okrywając ich obu naraz. Bracia poruszyli się. Nawet przez sen poczuli jego łagodne ciepło.
Ich dłonie powoli się dotknęły, potem ramiona zbliżyły się do siebie. Westchnęli, a złość stopniała.

O poranku w hamaku czekał czarodziejski dar: jedna wielka złota gwiazda wszyta w materiał. Bracia już nigdy nie kłócili się długo, bo gwiazda przypominała im, że miłość jest silniejsza niż sprzeczki.

Kocyk podróżował dalej. Nad mostami i dachami dotarł do wielkiego, hałaśliwego miasta.

Tam, w wysokim bloku, chłopiec siedział przy oknie i nie mógł zasnąć. Samochody trąbiły, światła mrugały, a rodzice wciąż byli w pracy. Czuł się mały i samotny.
Kocyk wsunął się do środka, musnął jego policzek jak miękka dłoń. Otulił go swoimi gwiezdnymi fałdami i nagle hałas za oknem nie wydawał się już taki głośny.
Zamknął oczy i wyszeptał: "Dziękuję." Nad ranem kocyk zniknął, ale na zasłonie pojawiła się świecąca złota gwiazda, która nocą migotała i dotrzymywała mu towarzystwa.

Wysoko nad drzewami kocyk dostrzegł grupę dzieci biwakujących w lesie. Większość spała smacznie, lecz jedna mała dziewczynka siedziała w swoim namiocie, przestraszona ciemnością. Przytulała misia, oczy miała szeroko otwarte.

Kocyk wsunął się do namiotu i otulił jej ramiona. Dziewczynka chichotnęła cicho — było tak przytulnie, a gwiazdki na kocyku połyskiwały jak malutkie nocne niebo.
"Już nie jest tak strasznie" — wyszeptała, odpływając w sen.
Rano odkryła złotą gwiazdkę przyszytą do ucha swojego misia.

W końcu, gdy niebo pobladło, a słońce zajrzało zza wzgórz, kocyk powrócił do swojego małego domku.
W środku czekało dziecko — pierwszy przyjaciel kocyka. Dziecko ziewnęło radośnie i przytuliło kocyk na powitanie, nie wiedząc nawet, jak daleko wędrował przez noc.

Gwiazdki na kocyku jakby świeciły jaśniej. W każdej mieszkało wspomnienie: ośnieżone góry, złote pustynie, maleńkie wyspy, wysokie wieżowce wielkich miast i ciche lasy.

Kocyk otulił swoje dziecko, miękki i ciepły, i szeptał opowieści o wszystkim, co zobaczył. Dziecko odpłynęło w kolejny sen — uśmiechnięte, bezpieczne i kochane.

I tak było noc w noc.
Kocyk przemierzał świat, niosąc otuchę, spokój i miłość, zostawiając maleńkie gwiazdki wszędzie, gdzie zawitał. A dzieci na całym świecie wiedziały w głębi serc, że gdziekolwiek mieszkają, nigdy nie są zupełnie same.

Wędrujący Kocyk to magiczna opowieść na dobranoc o małym kocyku, który przemierza świat, niosąc dzieciom na całym świecie ciepło, ukojenie i przyjaźń.

Wędrujący koc

W cichym miasteczku, gdzie domy miały czerwone dachy, a ogrody tonęły w kwiatach, mieszkała dziewczynka o imieniu Luna. Była łagodnym, ciekawskim dzieckiem o oczach jasnych jak wieczorne niebo. Ponad wszystko kochała dwie rzeczy: książki i noc.

Każdego wieczoru, gdy świat cichł, a świerszcze zaczynały swoje miękkie piosenki, Luna zwijała się pod ulubionym kocem, otwierała książkę i czytała. Jej pokój rozświetlało ciepłe, złote światło, a księżyc, zaglądając przez okno, jakby nadstawiał ucha.

Luna uwielbiała opowieści—o rycerzach i smokach, odległych królestwach i czarodziejskich wędrówkach. Zawsze czytała je na głos, choć nikt, zdawało się, nie słuchał. A przynajmniej tak jej się wydawało.

Pewnego wieczoru, gdy niebo było tak przejrzyste, że wyglądało jak rzeka srebrnego pyłu, Luna wyszła na swój balkonik z ciężką księgą w ramionach. Wpatrzyła się w gwiazdy.

„Chcecie posłuchać bajki?” — zapytała żartobliwie.

Gwiazdki zamigotały, jakby odpowiadały. Luna zachichotała. „No dobrze. Dziś poczytam wam.”

Otworzyła książkę i gdy zaczęła mówić, stało się coś czarodziejskiego: jej słowa unosiły się jak migoczące nici, płynąc w noc. Każde zdanie przemieniało się w maleńkie świecące literki, które tańczyły i rozsypywały się pośród gwiazdozbiorów. Gwiazdy jaśniały coraz mocniej, migocząc, jakby śmiały się z radości.

Od tej nocy Luna miała już swój zwyczaj: co wieczór czytała gwiazdom. A gwiazdy co wieczór lśniły coraz jaśniej, jakby jej opowieści dodawały im blasku.

Lecz pewnego razu było inaczej. Gdy Luna wyszła z książką, niebo wydawało się puste. Wielkich gwiazdozbiorów ani śladu. Tylko kilka bladych punkcików mrugało nieśmiało.

„Gdzie jesteście?” — wyszeptała Luna, a głos jej zadrżał.

Z nieba popłynął cichy, westchniony głos:
„Pokłóciliśmy się, Luno. Wielka Niedźwiedzica gniewa się na Oriona. Bliźnięta nie chcą świecić obok siebie. Nawet Lisek chowa się ze smutku. Dzisiejszej nocy niebo nie ma serca do opowieści.”

Ścisnęło Lunie serce. Jak to możliwe, że gwiazdy—jej przyjaciele—są tak smutne i dalekie?

Usiadła z książką na kolanach. Myślała o wszystkich znanych jej historiach, lecz żadna nie wydawała się odpowiednia. Zamknęła więc oczy i wyszeptała:

„To opowiem wam nową. Bajkę o gwiazdach.”

I zaczęła:

„Dawno, dawno temu gwiazdy zapomniały, jak świecić. Kłóciły się, która jest najjaśniejsza, która najważniejsza. Gasły jedna po drugiej. Niebo stawało się coraz bardziej samotne. Aż łagodny głos przypomniał im: niebo potrzebuje wszystkich gwiazd. Razem czynią noc piękną. Osobno każda czuje się mała. Lecz razem tworzą arcydzieło.”

Jej słowa unosiły się ku górze, oplatając gwiazdozbiory niczym wstęgi złotego światła. Powoli Bliźnięta wychyliły się, znów trzymając się za ręce. Orion opuścił łuk i uśmiechnął się. Wielka Niedźwiedzica zamruczała cicho i przeszła miękkim krokiem przez firmament. Nawet nieśmiały Lisek wysunął się z kryjówki, a jego futerko połyskiwało delikatnie srebrem.

Niebo rozbłysło jaśniej niż kiedykolwiek wcześniej, pełne złotych, błękitnych i białych świateł.

Gwiazdki zamigotały wszystkie naraz, jakby biły brawo.
„Dziękujemy, Luno” — zaszumiały. — „Twoja opowieść nas uleczyła.”

Luna uśmiechnęła się, a jej oczy zapłonęły. „To obiecajcie mi jedno: nigdy nie zapominajcie, jak piękni jesteście, kiedy świecicie razem.”

I od tej nocy, ilekroć Luna czytała swoje historie, gwiazdy słuchały z radością. Czasem śmiały się tak jasno, że spadające gwiazdy pędziły po niebie jak chichoczące dzieci. Innym razem słuchały w milczeniu, a ich blask miękł i stawał się zamyślony.

A za każdym razem, gdy Luna zamykała książkę i szeptała dobranoc, gwiazdy mrugały w odpowiedzi, jakby mówiły: śpij spokojnie, mała bajarko.

Łagodna opowieść na dobranoc o Lunie, dziewczynce, która czyta gwiazdom książki i swoimi historiami o przyjaźni i życzliwości pomaga im świecić jeszcze jaśniej.

Luna czyta książkę gwiazdom

W samym sercu lśniącego miasta, pełnego świateł, strzelistych wieżowców i pędzących samochodów, mieszkał wyjątkowy szczeniak rasy golden retriever o imieniu Max.

Max nie był zwykłym szczeniakiem. Nosił jaskrawoczerwoną pelerynę, która trzepotała na wietrze, miał tajną bazę ukrytą na dachu jednego z najwyższych budynków i przelatywał nad miastem na swoim małym dronie.

Ale jego największą supermocą nie była ani szybkość, ani siła. Była nią odwaga.
Max nigdy się nie bał. Ani burz, ani wysokości, ani ciemności. Gdy ktoś był w kłopocie, Max zjawiał się na pomoc.

Każdego dnia Max pomagał mieszkańcom miasta. Odprowadzał zagubione dzieci do rodziców. Dźwigał zakupy zmęczonym babciom. Zatrzymywał samochody, by kaczki mogły przejść przez jezdnię. Miasto go kochało, a gdy ludzie dostrzegali na niebie czerwony błysk, uśmiechali się, bo wiedzieli, że ich psi superbohater jest blisko.

Któregoś chłodnego poranka miasto obudziło się na wieść o czymś strasznym.
Z ośnieżonych gór zeszła banda ogromnych białych niedźwiedzi polarnych. Ale to nie były zwyczajne niedźwiedzie — niosły potężne działa zamrażające, które strzelały lodowoniebieskimi promieniami i zamieniały wszystko w twardy lód.

Niedźwiedzie rabowały bank za bankiem. Gdy tylko policja próbowała je powstrzymać, odpalały swoje działa zamrażające. Funkcjonariusze zastawali radiowozy skute lodem, dłonie przyklejone do krótkofalówek, a buty uwięzione w bryłach lodu.

Ludzie byli przerażeni. „Kto nas obroni?” wołali.

Wysoko nad miastem, w swojej dachowej kwaterze, Max nasłuchiwał uważnie. Jego uszy się postawiły. Ogon przestał merdać.
„To moja misja” — powiedział odważnie, wskakując na swój latający dron.

Banda uderzyła ponownie — tym razem w Wielki Bank Miejski, największy w całym mieście. Max pomknął przez niebo, z peleryną łopoczącą na wietrze, aż dotarł na miejsce.

W środku niedźwiedzie polarne pakowały worki z pieniędzmi do wielkich plecaków. Podłogę pokrywał szron, a okna lśniły lodowymi wzorami.

„Ani kroku dalej, łotry!” — zaszczekał Max, a jego głos odbił się echem od marmurowych ścian.

Największy z niedźwiedzi, ich przywódca, odwrócił się i roześmiał. Zaryczał tak głęboko, że aż ziemia zdawała się drżeć.
„A toż to słynny superpiesek” — zakpił. — „Zobaczymy, czy nadal będziesz taki odważny, gdy zamienisz się w bryłę lodu.”

Zanim Max zdążył skoczyć, niedźwiedź strzelił.
Strumień lodowoniebieskiego światła trafił w łapę Maxa. W jednej chwili przymarzła do posadzki. Lód błyskawicznie się rozlewał, wspinając się po nodze. Max szarpał, ale na próżno.

Niedźwiedzie ryknęły śmiechem i ciężko tupiąc, wyniosły się z banku ze zrabowanymi pieniędzmi. Max mógł tylko patrzeć, z łapą wciąż uwięzioną w lodzie.

Gdy przyjechała policja, Max spuścił głowę.
„Przepraszam” — wyszeptał. — „Nie byłem dość silny.”

W swojej kwaterze Max oblizywał odmrożoną, teraz zabandażowaną łapę i głęboko rozmyślał. „Potrzebuję czegoś… czegoś, co pokona mróz.”

Wtedy sobie przypomniał. Jego najlepszy przyjaciel, bystry szczeniak rasy beagle o imieniu Toby, może znać odpowiedź. Toby nie był wojownikiem, ale był genialnym wynalazcą. Nosił okrągłe okulary, wszędzie zabierał pas z narzędziami i uwielbiał majsterkować przy maszynach.

Max poleciał do warsztatu Toby’ego, przytulnego garażu wypełnionego trybikami, kablami i stertami wynalazków.
„Toby” — zaszczekał gorączkowo — „potrzebuję twojej pomocy. Niedźwiedzie polarne mają działa zamrażające, sam ich nie powstrzymam.”

Toby podsunął okulary na nos i zamyślony zamachał ogonem.
„Działa zamrażające, mówisz? Hm… A gdyby tak walczyć z zimnem ciepłem?”

Obaj przyjaciele pracowali do późnej nocy. Ze stołu w warsztacie Toby’ego sypały się iskry. Testowali gadżety, dokręcali śruby, mierzyli przewody. Toby szkicował plany, a Max podawał narzędzia zębami.

Wreszcie, gdy księżyc wspiął się wysoko na niebo, wynalazek był gotowy:
złota, rozgrzewająca zbroja. Okrywała ciało Maxa i lśniła łagodnie jak światło słońca. W chwili, gdy wsunął się do środka, poczuł przyjemne ciepło i przypływ siły.

„Ta zbroja nie dopuści do ciebie zimna” — wyjaśnił dumnie Toby.
Max zamachał ogonem. „Dziękuję, Toby. Z tym poradzę sobie z niedźwiedziami raz na zawsze.”

Następnego wieczoru znów rozległy się alarmy. Bandyta-niedźwiedzie powróciły, szturmując kolejny bank.

Max przeciął nocne niebo na swoim dronie, z peleryną łopoczącą za plecami, a nowa zbroja połyskiwała ciepłym blaskiem. Gdy wylądował przed niedźwiedziami, jego oczy rozbłysły odwagą.

„To miasto jest pod moją ochroną!” — zaszczekał.

Przywódca niedźwiedzi warknął.
„Znowu ty? Dobrze — zamrozić go!”

Trzy działa zamrażające strzeliły jednocześnie, lodowe promienie przecięły powietrze.
Ale tym razem zamiast mrozić, zbroja Maxa rozjarzyła się jeszcze jaśniej. Promienie stopniały w nieszkodliwe kropelki wody, które syczały, gdy dotykały rozgrzanej zbroi.

Niedźwiedzie cofnęły się chwiejnie, z oczami szeroko otwartymi ze zdumienia.
„Niemożliwe!” — wrzasnął jeden.

Max skoczył naprzód. Unikał strzałów, przetoczył się po oblodzonej posadzce i dopadł przywódcę, zatrzaskując na jego nadgarstku parę lśniących, specjalnych kajdanek na łapy.
„Mam cię!” — zaszczekał.

Pozostałe niedźwiedzie zawyły ze złości i rzuciły się na niego. Rozgorzała dzika walka — Max migał między nimi, a jego zbroja rozświetlała się za każdym razem, gdy trafiał ją lodowy promień. Odważnie szczekał, skacząc wyżej i szybciej niż kiedykolwiek wcześniej.

Jeden po drugim niedźwiedzie potykały się i padały, ślizgając się na topniejącym lodzie, podczas gdy Max sprytnie je przechytrzał.

I wtedy — zawyły syreny. Radiowozy z piskiem opon zatrzymały się przed bankiem. Max wezwał policję wcześniej, wiedząc, że sam nie powinien walczyć. Funkcjonariusze wpadli do środka i szybko skuli bandę.

Miasto znów było bezpieczne.

Późnym wieczorem, na głównym placu, ludzie zebrali się, by świętować. Burmistrz, uśmiechając się serdecznie, zawiesił błyszczące medale na szyi Maxa, a także Toby’ego.
„Uratowaliście nas wszystkich” — oznajmił. — „Maxie, jesteś najodważniejszym szczeniakiem na świecie. A ty, Toby — bez twojego geniuszu nasze miasto wciąż byłoby skute lodem.”

Tłum wybuchł radością, klaskał i machał. Dzieci unosiły transparenty z wizerunkiem Maxa w pelerynie. Rodzice podnosili maluchy wysoko, żeby mogły zobaczyć psiego bohatera.

Ogon Maxa dumnie zakołysał. „Nie zrobiłem tego sam” — powiedział, spoglądając na Toby’ego. — „Odwaga jest silniejsza, kiedy masz u boku przyjaciół.”

I tej nocy, po raz pierwszy od tygodni, miasto spało spokojnie.
Bo wysoko nad dachami, w swojej dachowej kwaterze, Max, Superpies, siedział, wpatrując się w gwiazdy — gotów na każdą przygodę, którą przyniesie jutro.

Dołącz do Maxa, dzielnego golden retrievera-superbohatera, który dzięki swojemu nowemu wynalazkowi staje do walki ze sprytnymi niedźwiedziami polarnymi, by ocalić miasto.

Oryginalne historie

Znajdź idealną bajkę na dobranoc dla swojego dziecka. Szukaj według kategorii (9)