W cichym małym miasteczku, gdzie domy miały czerwone dachy, a ogrody były pełne kwiatów, mieszkała dziewczynka o imieniu Luna. Była delikatnym, ciekawskim dzieckiem z oczami jasnymi jak wieczorne niebo. Luna kochała dwie rzeczy bardziej niż cokolwiek innego: książki i noc.

Każdego wieczoru, gdy świat stawał się spokojny, a świerszcze zaczynały swoje ciche pieśni, Luna zwijała się w ulubiony koc, otwierała książkę i czytała. Jej pokój zawsze lśnił ciepłym, złotym światłem, a księżyc, zaglądając przez okno, zdawał się słuchać.

Luna uwielbiała opowieści—bajki o rycerzach i smokach, odległych królestwach i magicznych podróżach. Zawsze czytała je na głos, mimo że nikt nie był tam, by słuchać. Albo tak jej się wydawało.

Pewnego wieczoru, gdy niebo było tak czyste, że wyglądało jak rzeka srebrnego pyłu, Luna wyszła na swój mały balkon z ciężką książką w ramionach. Patrzyła na gwiazdy.

„Czy chcecie usłyszeć opowieść?” zapytała figlarnie.

Gwiazdki migotały do niej, jakby odpowiadały. Luna zaśmiała się. „Dobrze, więc. Dziś wieczorem przeczytam dla was.”

Otworzyła książkę, a gdy zaczęła mówić, wydarzyło się coś magicznego: jej słowa uniosły się jak lśniące nici, unosząc się w noc. Każde zdanie zamieniało się w małe świecące litery, które tańczyły i rozpraszały się wśród konstelacji. Gwiazdy świeciły jaśniej, błyszcząc, jakby śmiały się z radości.

Od tej nocy Luna uczyniła to swoim rytuałem: każdego wieczoru czytała gwiazdom. A każdej nocy gwiazdy stawały się coraz jaśniejsze, jakby jej opowieści dodawały im blasku.

Ale pewnej nocy coś było inaczej. Gdy Luna wyszła z książką, niebo wyglądało na puste. Wielkie konstelacje, które zwykle wypełniały niebo, były niewidoczne. Tylko kilka słabych punktów światła migotało słabo.

„Gdzie jesteście?” Luna wyszeptała, jej głos drżał.

Z nieba uniósł się miękki, wzdychający głos:
„Pokłóciłyśmy się, Luno. Wielka Niedźwiedzica jest zła na Oriona. Bliźniaki odmawiają świecenia obok siebie. Nawet Mały Lis skrył się w smutku. Dziś wieczorem niebo nie ma serca na opowieści.”

Luna poczuła ucisk w piersi. Jak to możliwe, że gwiazdy—jej przyjaciele—są tak smutne i dalekie?

Luna usiadła z książką na kolanach. Myślała o wszystkich historiach, które znała, ale żadna nie wydawała się odpowiednia. Więc zamknęła oczy i wyszeptała:

„Więc stworzę dla was opowieść. Opowieść o gwiazdach.”

I zaczęła:

„Dawno, dawno temu, gwiazdy zapomniały, jak świecić. Kłóciły się o to, która jest najjaśniejsza, która jest najważniejsza. Jedna po drugiej gasły. Niebo stawało się coraz bardziej samotne. Ale wtedy delikatny głos przypomniał im: niebo potrzebuje wszystkich swoich gwiazd. Razem tworzą piękno nocy. Samotnie każda czuje się mała. Ale razem tworzą arcydzieło.”

Jej słowa uniosły się w górę, oplatając konstelacje jak wstążki złotego światła. Powoli Bliźniaki wychyliły się, znów trzymając się za ręce. Orion opuścił swój łuk i uśmiechnął się. Wielka Niedźwiedzica cicho pomrukiwała, przechadzając się po niebie. Nawet nieśmiały Mały Lis wyszedł, jego futro delikatnie lśniło srebrem.

Nocne niebo rozbłysło jaśniej niż Luna kiedykolwiek widziała, wypełnione kolorami złota, błękitu i bieli.

Gwiazdy migotały jednocześnie, jakby biły brawo. 
„Dziękujemy, Luno,” szepnęły. „Twoja opowieść nas uzdrowiła.”

Luna uśmiechnęła się, jej oczy lśniły. „Obiecajcie mi coś: nigdy nie zapominajcie, jak piękne jesteście, gdy świecicie razem.”

I od tej nocy, gdy Luna czytała swoje opowieści, gwiazdy słuchały z radością. Czasami śmiały się tak jasno, że spadające gwiazdy pędziły po niebie jak chichoczące dzieci. Innym razem słuchały w milczeniu, ich światło miękkie i zamyślone.

A za każdym razem, gdy Luna zamykała książkę i szeptała dobranoc, gwiazdy mrugały w odpowiedzi, jakby mówiły: śpij dobrze, mała opowiadaczko.

Delikatna bajka na dobranoc o Lunie, która czyta książki gwiazdom, ucząc przyjaźni i dobroci.

Luna Czyta Książkę Gwiazdom