W cichym miasteczku, gdzie domy miały czerwone dachy, a ogrody tonęły w kwiatach, mieszkała dziewczynka o imieniu Luna. Była łagodnym, ciekawskim dzieckiem o oczach jasnych jak wieczorne niebo. Ponad wszystko kochała dwie rzeczy: książki i noc.

Każdego wieczoru, gdy świat cichł, a świerszcze zaczynały swoje miękkie piosenki, Luna zwijała się pod ulubionym kocem, otwierała książkę i czytała. Jej pokój rozświetlało ciepłe, złote światło, a księżyc, zaglądając przez okno, jakby nadstawiał ucha.

Luna uwielbiała opowieści—o rycerzach i smokach, odległych królestwach i czarodziejskich wędrówkach. Zawsze czytała je na głos, choć nikt, zdawało się, nie słuchał. A przynajmniej tak jej się wydawało.

Pewnego wieczoru, gdy niebo było tak przejrzyste, że wyglądało jak rzeka srebrnego pyłu, Luna wyszła na swój balkonik z ciężką księgą w ramionach. Wpatrzyła się w gwiazdy.

„Chcecie posłuchać bajki?” — zapytała żartobliwie.

Gwiazdki zamigotały, jakby odpowiadały. Luna zachichotała. „No dobrze. Dziś poczytam wam.”

Otworzyła książkę i gdy zaczęła mówić, stało się coś czarodziejskiego: jej słowa unosiły się jak migoczące nici, płynąc w noc. Każde zdanie przemieniało się w maleńkie świecące literki, które tańczyły i rozsypywały się pośród gwiazdozbiorów. Gwiazdy jaśniały coraz mocniej, migocząc, jakby śmiały się z radości.

Od tej nocy Luna miała już swój zwyczaj: co wieczór czytała gwiazdom. A gwiazdy co wieczór lśniły coraz jaśniej, jakby jej opowieści dodawały im blasku.

Lecz pewnego razu było inaczej. Gdy Luna wyszła z książką, niebo wydawało się puste. Wielkich gwiazdozbiorów ani śladu. Tylko kilka bladych punkcików mrugało nieśmiało.

„Gdzie jesteście?” — wyszeptała Luna, a głos jej zadrżał.

Z nieba popłynął cichy, westchniony głos:
„Pokłóciliśmy się, Luno. Wielka Niedźwiedzica gniewa się na Oriona. Bliźnięta nie chcą świecić obok siebie. Nawet Lisek chowa się ze smutku. Dzisiejszej nocy niebo nie ma serca do opowieści.”

Ścisnęło Lunie serce. Jak to możliwe, że gwiazdy—jej przyjaciele—są tak smutne i dalekie?

Usiadła z książką na kolanach. Myślała o wszystkich znanych jej historiach, lecz żadna nie wydawała się odpowiednia. Zamknęła więc oczy i wyszeptała:

„To opowiem wam nową. Bajkę o gwiazdach.”

I zaczęła:

„Dawno, dawno temu gwiazdy zapomniały, jak świecić. Kłóciły się, która jest najjaśniejsza, która najważniejsza. Gasły jedna po drugiej. Niebo stawało się coraz bardziej samotne. Aż łagodny głos przypomniał im: niebo potrzebuje wszystkich gwiazd. Razem czynią noc piękną. Osobno każda czuje się mała. Lecz razem tworzą arcydzieło.”

Jej słowa unosiły się ku górze, oplatając gwiazdozbiory niczym wstęgi złotego światła. Powoli Bliźnięta wychyliły się, znów trzymając się za ręce. Orion opuścił łuk i uśmiechnął się. Wielka Niedźwiedzica zamruczała cicho i przeszła miękkim krokiem przez firmament. Nawet nieśmiały Lisek wysunął się z kryjówki, a jego futerko połyskiwało delikatnie srebrem.

Niebo rozbłysło jaśniej niż kiedykolwiek wcześniej, pełne złotych, błękitnych i białych świateł.

Gwiazdki zamigotały wszystkie naraz, jakby biły brawo.
„Dziękujemy, Luno” — zaszumiały. — „Twoja opowieść nas uleczyła.”

Luna uśmiechnęła się, a jej oczy zapłonęły. „To obiecajcie mi jedno: nigdy nie zapominajcie, jak piękni jesteście, kiedy świecicie razem.”

I od tej nocy, ilekroć Luna czytała swoje historie, gwiazdy słuchały z radością. Czasem śmiały się tak jasno, że spadające gwiazdy pędziły po niebie jak chichoczące dzieci. Innym razem słuchały w milczeniu, a ich blask miękł i stawał się zamyślony.

A za każdym razem, gdy Luna zamykała książkę i szeptała dobranoc, gwiazdy mrugały w odpowiedzi, jakby mówiły: śpij spokojnie, mała bajarko.

Łagodna opowieść na dobranoc o Lunie, dziewczynce, która czyta gwiazdom książki i swoimi historiami o przyjaźni i życzliwości pomaga im świecić jeszcze jaśniej.

Luna czyta książkę gwiazdom