Tim był żywym małym chłopcem, pełnym energii i ciekawości. Uwielbiał budować wieże z kolorowych klocków, ścigać samochodziki po podłodze w salonie i rysować dzikie, kolorowe obrazki, które czasami pokrywały każdy centymetr papieru. Ale Tim miał jeden mały problem: czasami jego temperament brał górę.

Pewnego słonecznego popołudnia Tim siedział na dywanie z kupą klocków wyższą niż jego łokcie. Ostrożnie kładł czerwony klocek na niebieski, gdy nagle… TRZASK! Wieża się zachwiała i runęła na podłogę.

„Nieeee!” krzyknął Tim, a jego twarz zrobiła się czerwona. Kopnął w upadłe klocki i uderzył pięściami w dywan.

„Timmy!” zawołała jego mama z kuchni. „Co się stało, kochanie?”

„Moja wieża! Upadła!” wrzasnął Tim, a łzy napłynęły mu do oczu. „Zbudowałem ją, a teraz jest zrujnowana!”

Jego mama podeszła, klękając obok niego. „Widzę. To może być bardzo frustrujące. Ciężko pracowałeś, a teraz to zniknęło.” Uśmiechnęła się łagodnie. „Ale rozbijanie tego nie poprawi sytuacji. Zróbmy razem głęboki oddech, dobrze?”

Tim skrzyżował ramiona i zmarszczył brwi. „Nie mogę! Jestem za zły!”

Tata Tima pojawił się w drzwiach, trzymając w ręku zabawkowy samolot. „Hej, mistrzu,” powiedział spokojnie, „czasami rzeczy nie idą po naszej myśli. To w porządku. Kiedy czujemy złość, ważne jest, aby się zatrzymać i zająć sobą.”

Tim tupnął nogą. „Ale nie chcę się zatrzymywać! CHCĘ, ŻEBY TO BYŁO NAPRAWIONE TERAZ!”

Chwycił największy czerwony klocek i rzucił go przez pokój. Dźwięk sprawił, że się wzdrygnął, ale nie przestał. Jego zabawki były porozrzucane wszędzie, a powietrze wypełniała frustracja.

Jego mama wzięła powolny oddech i usiadła na podłodze obok niego. „Tim, wiem, że to naprawdę trudne. Chcesz spróbować czegoś?”

Tim spojrzał na nią gniewnie, wciąż szybko oddychając. „Chyba…”

„Dobrze,” powiedziała jego mama. „Zacznijmy od liczenia razem.” Podniosła palce. „Jeden… dwa… trzy… cztery… pięć… sześć… siedem… osiem… dziewięć… dziesięć.”

Tim próbował ją naśladować, ale w połowie krzyknął: „Nie jestem jeszcze gotowy!”

„To w porządku,” powiedział jego tata. „Spróbujmy inaczej. Zamknij oczy i wyobraź sobie swoją złość jako jasnoczerwony balon. Teraz powoli go wypuść i obserwuj, jak unosi się w górę.”

Tim zawahał się. Potem wziął niepewny oddech. W myślach wyobraził sobie duży, okrągły balon wypełniony swoją frustracją. Powoli, powoli pozwolił mu unieść się w górę, czując się trochę lżej.

„Dobra robota,” powiedziała jego mama. „A co, jeśli znajdziemy bezpieczny sposób na wyrażenie twojej złości? Możesz uderzyć w tę miękką poduszkę lub narysować swoją złość na papierze.”

Tim chwycił poduszkę i delikatnie ją uderzył, a potem zaczął rysować zygzaki i postrzępione linie na kartce papieru. Wciąż czuł złość, ale jakoś łatwiej mu było oddychać.

Gdy jego złość zaczęła słabnąć, Tim spojrzał na porozrzucane klocki. Na początku zmarszczył brwi, ale potem przyszedł mu do głowy pomysł. „Zbuduję to znowu! A tym razem zrobię to mocniej!”

Gdy jego złość zaczęła słabnąć, Tim spojrzał na porozrzucane klocki. Na początku zmarszczył brwi, ale potem przyszedł mu do głowy pomysł. „Zbuduję to znowu! A tym razem zrobię to mocniej!”

Jego tata pomógł mu posortować klocki według kolorów. Mama kibicowała mu, mówiąc: „Podoba mi się, że myślisz o rozwiązaniu zamiast się poddawać. To bardzo odważne, Tim.”

Krok po kroku, klocek po klocku, wieża znów rosła. Nie była idealna, ale stała wysoko, a twarz Tima rozświetliła duma.

„Widzisz,” powiedziała jego mama, „możesz naprawić rzeczy, nawet po ich upadku. I spójrz, jak spokojny jesteś teraz. Doskonale poradziłeś sobie ze swoją złością.”

„Rzeczywiście,” powiedział Tim, przytulając swoją mamę. „Tym razem nie krzyczałem tak bardzo.”

Następnego dnia w przedszkolu Tim stanął przed podobnym wyzwaniem. Podczas zajęć plastycznych próbował przykleić papierowy samolot do ściany. Klej nie trzymał, a samolot spadł. Na chwilę Tim poczuł, jak jego temperament rośnie.

Potem przypomniał sobie o ćwiczeniu z balonem. Zamknął oczy i wyobraził sobie czerwony balon unoszący się w górę. Wziął głęboki oddech i spróbował ponownie, tym razem prosząc swoją przyjaciółkę Mię o pomoc.

Mia uśmiechnęła się. „Możemy to zrobić razem!”

Tim odwzajemnił uśmiech. „Dobrze.” Razem przykleiły samolot, a ten pozostał na miejscu.

Pod koniec tygodnia Tim zauważył dużą zmianę w sobie. Kiedy coś szło nie tak, nie krzyczał ani nie rzucał zabawkami. Zamiast tego zatrzymywał się, myślał o swoim balonie, brał głębokie oddechy i znajdował sposób na rozwiązanie problemu.

Pewnego wieczoru, gdy siedział przy stole z rodzicami, kolorując nowy rysunek, dumnie powiedział: „Podoba mi się, jak poradziłem sobie ze swoją złością dzisiaj.”

Mama pocałowała go w czoło. „Jestem z ciebie bardzo dumna, Tim. Nauczyłeś się, że to w porządku czuć złość, ale równie ważne jest, aby się uspokoić i pomyśleć.”

„A,” dodał jego tata, „czasami proszenie o pomoc lub znalezienie bezpiecznego sposobu na wyrażenie swoich uczuć sprawia, że wszystko staje się lepsze.”

Tim kiwnął głową, przytulając swojego misia. Czuł się ciepło, szczęśliwie i spokojnie. Tamtej nocy zasnął z uśmiechem, wiedząc, że nawet jeśli znów straci panowanie, ma teraz narzędzia, by sobie z tym poradzić.

Moralność

Czasami uczucia złości i frustracji mogą wydawać się zbyt wielkie dla małych serc. Ale z cierpliwością, praktyką i wsparciem bliskich, dzieci takie jak Tim mogą nauczyć się uspokajać, bezpiecznie wyrażać siebie i rozwiązywać problemy – nawet gdy rzeczy nie idą po ich myśli.

Kiedy Tim stracił cierpliwość to łagodna opowieść na dobranoc, która uczy dzieci zarządzania złością i rozwiązywania problemów.

Kiedy Tim Stracił Panowanie nad Sobą