W małej wiosce otoczonej polami złotego zboża i wysokimi, szumiącymi drzewami, mieszkał brat i siostra o imionach Tim i Mia. Tim miał siedem lat, był żywiołowy i pełen przygód, zawsze biegał, wspinał się i wymyślał gry. Mia miała pięć lat, była delikatna i zamyślona, a jej szerokie oczy błyszczały, gdy się śmiała.

Bardzo się kochali, ale był jeden problem, który często przeszkadzał w ich zabawie. Tim nie lubił się dzielić.

Ulubioną zabawką Tima był drewniany samochodzik. Ścigał go po podłodze, wzdłuż ogrodowych ścieżek, a czasem nawet po stole w kuchni, chociaż mama go za to ganiła. Mia z kolei miała miękką lalkę z włosami z złotego włóczki. Ubierała ją w maleńkie ubranka i szeptała jej sekrety przed snem.

Kiedy tylko Mia pytała: „Tim, mogę spróbować twojego samochodu?”, on przytulał go do siebie i kręcił głową.
„Nie, to moje! Zniszczysz go.”

A kiedy Tim chciał pożyczyć jej lalkę, żeby mogła „jechać” w jego samochodzie, Mia marszczyła brwi.
„Nie, Tim, ona jest moja. Ubrudzisz ją.”

Często więc kończyli grając osobno, każdy strzegąc swojej ulubionej zabawki, oboje czując się trochę samotni.

Pewnego jasnego poranka wieść rozeszła się po wiosce: przyjechał wędrowny jarmark! Stragany były stawiane na łące, kolorowe wstążki powiewały na wietrze, a zapach miodowych ciast i pieczonych orzechów wypełniał powietrze.

Tim i Mia nie mogli się doczekać. Trzymając się za ręce, biegli wzdłuż zakurzonej drogi, aż dźwięk skrzypiec i śmiechu ich powitał.

Jarmark był pełen cudów: żonglerzy rzucający jabłkami wysoko w powietrze, muzycy grający wesołe melodie i stragany sprzedające zabawki w każdym kształcie i rozmiarze. Wśród nich był jeden stragan, który różnił się od innych. Był mały, przykryty wyblakłym niebieskim materiałem, a za nim siedział stary człowiek z życzliwą twarzą i błyszczącymi oczami.

Na jego stole leżały zabawki rzeźbione z drewna, wypolerowane kamienie, które lśniły w świetle, oraz słodycze owinięte w złoty papier.

„Podejdźcie bliżej, dzieci,” powiedział stary człowiek łagodnym głosem. „Sprzedaję więcej niż zabawki – sprzedaję odrobinę magii.”

Oczy Tima się rozszerzyły. „Magia? Naprawdę?”

Mężczyzna się uśmiechnął. „Tak, ale nie taka, jaką widzicie w bajkach. Magia, o której mówię, żyje w waszych sercach. Prawdziwa magia dzieje się, gdy się dzielicie.”

Mia przechyliła głowę. „Gdy się dzielimy?”

Stary człowiek kiwnął głową. „Tak. Zabawka bawiąca się sama to tylko drewno lub materiał. Ale gdy się nią dzielicie, ożywa śmiechem. To jest prawdziwa magia.”

Tim zmarszczył brwi. „To nie brzmi jak magia. To po prostu brzmi… nudno.”
Pociągnął Miię za rękę i odszedł.

Mia spojrzała z powrotem na starego człowieka, który tylko się uśmiechnął i pomachał.

Później tego dnia Tim zobaczył drewnianą bączek na innym straganie. Był jasnoniebieski i pięknie się kręcił. Błagał mamę, aż zgodziła się go kupić.

„Mogę spróbować?” zapytała Mia z entuzjazmem, gdy wracali do domu.

„Nie!” powiedział Tim stanowczo. „To moje. Zniszczysz to.”

Mia westchnęła i nic nie powiedziała.

„Mogę spróbować?” zapytała Mia z entuzjazmem, gdy szli do domu.

„Nie!” powiedział Tim stanowczo. „To moje. Zniszczysz to.”

Mia westchnęła i nic nie powiedziała.

W domu Tim kręcił swoim nowym bączkiem po podłodze raz za razem. Na początku kręcił się idealnie. Ale potem, po jednym nieostrożnym rzucie, uderzył w nogę stołu i pękł. Bączek chwiał się i upadł, już nie kręcąc się tak jak wcześniej.

Ramiona Tima opadły. Jego wspaniała nowa zabawka była zrujnowana.

Mia przyszła i usiadła obok niego. Spojrzała na złamany bączek, a potem na smutną twarz brata. Powoli wyciągnęła swoją lalkę.

„Proszę,” powiedziała cicho. „Możesz się nią pobawić, jeśli chcesz. Nie ma nic przeciwko.”

Tim spojrzał na nią z zaskoczeniem. „Ale… nigdy nie pozwalam ci bawić się moimi rzeczami. Dlaczego pozwalasz mi bawić się swoimi?”

Mia wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. „Bo wyglądasz na smutnego. A może to sprawi, że poczujesz się lepiej.”

Tim delikatnie przytulił lalkę. Coś ciepłego poruszyło się w jego sercu.

Tej nocy, gdy Tim leżał w łóżku, śnił. W swoim śnie stał w krainie świecących kolorów. Niebo było fioletowe, trawa lśniła srebrem, a powietrze mieniło się śmiechem. Przed nim stał stary człowiek z jarmarku.

„Ty znowu!” wykrzyknął Tim.

Stary człowiek zaśmiał się. „Tak, to ja znowu. Czegoś się dzisiaj nauczyłeś, prawda?”

Tim spuścił głowę. „Chyba… Mia podzieliła się swoją lalką ze mną, mimo że ja się z nią nie podzieliłem. Sprawiło, że poczułem się… miło. Jakbym nie był sam.”

Mężczyzna kiwnął głową. „To jest magia, o której mówiłem. Patrz.”

Machnął ręką, a nagle Mia pojawiła się w śnie, trzymając swoją lalkę. Złamany bączek Tima był znów cały w jego rękach.

Gdy tylko Tim podał bączek Mii, a ona oddała mu swoją lalkę, zabawki zaczęły świecić. Laleczka mieniła się jak gwiazda, a bączek kręcił się w powietrzu, rozsypując iskierki. Wokół nich kraina ożyła—drzewa zakwitły, motyle tańczyły, a powietrze wypełniło się śmiechem.

„Widzisz, Tim?” powiedział stary człowiek łagodnie. „Kiedy się dzielisz, radość rośnie. Podwaja się i potraja, aż wszyscy są bogatsi niż wcześniej. To jest prawdziwa magia.”

Tim spojrzał na Mię, która śmiała się, gdy bączek zostawiał srebrne ślady światła na niebie. Po raz pierwszy zrozumiał.

Następnego ranka Tim obudził się z marzeniem w sercu. Spojrzał na Mię, która cicho bawiła się swoją lalką.

„Mia?” zapytał.

Spojrzała w górę. „Tak?”

Tim wziął głęboki oddech. „Czy chcesz… pobawić się moim samochodem dzisiaj?”

Jej oczy zabłysły. „Naprawdę?”

„Naprawdę,” powiedział Tim. „A może… może ja też mogę pobawić się twoją lalką. Możemy razem urządzić im przygody.”

Mia skoczyła i przytuliła go. „Tak! Zróbmy to!”

I tak oboje spędzili dzień, wymyślając historie: laleczka jechała w samochodzie do piekarni, samochód ścigał się przez góry, a laleczka kibicowała, obie zabawki śmiały się razem, jakby zawsze miały być przeznaczone do dzielenia się.

Ich śmiech wypełnił mały domek, wylewając się na wiejską uliczkę. Od tego dnia Tim i Mia odkryli, że zabawy były jaśniejsze, zabawki szczęśliwsze, a życie bogatsze, gdy się dzielili.

Morał

Gdy się dzielimy, radość się mnoży. Prawdziwa magia nie tkwi w tym, co zatrzymujemy, ale w tym, co dajemy.

Wzruszająca opowieść na dobranoc o przygodzie rodzeństwa, Tima i Mii, które odkrywają radość dzielenia się zabawkami.

Magia Dzielić się Przyjaźnią